Kompartıman I.

Genevieve trene adım attığında karşılaştığı karmaşa ve telaşı arkasında bırakarak kendini önüne gelen ilk kompartımana attı. Elindeki çantayı sert bir hamleyle koltuğa fırlattıktan sonra kompartımanın kapısını sıkıca kapattı ve yerine oturdu. Açık kumral saçlarını elindeki tokayla bağladı. Camdan el sallayan aileleri izledi. Halasını arıyordu gözleri... Fakat onun çoktan binmiş olduğunu hatırladı ve yeni geldiği bu okulun 1. döneminden -daha doğrusu ilk dönemin son haftalarından- kalma, göz aşinalığı olan birini aradı dışarıda... Çoğu öğrenci binmese bile tren yeterince kalabalıktı. Fakat o bu kalabalığın içinde kaybolmaktansa, yolculuğun tadını çıkarabilecekti. Kapının hafifçe zorlanarak açıldığını fark etti ve içeri gelene garip bir bakış attı.

Bir haftalık Hogwarts serüveni boyunca onu hiç fark etmemişti fakat Ravenclaw cüppesini fark edince bakışlarını yumuşattı. Beauxbatons'dan yeni gelmişti ve yeni hayata alışması onu biraz zorlayabilirdi. Kafasını bunlarla kurcalamak istemiyordu şimdi... Ama elinden gelmeden aklı bu ayrıntıya gidebiliyordu.

Kızın tek kelime bile etmeden oturduğunu görünce konuşma başlatmaya karar verdi. Her ne kadar Karanlık Taraf'tan olsa da soğukkanlı kalpsiz bir zombi değildi. Aslında onu Karanlık Taraf'a çeken halalarıydı. İkisi de sadık birer karanlık hizmetkarıydı çünkü...

Birden kız ile tanışmış olduğunu anımsadı. O da anımsamış olacak ki Genevieve'ı iyiden iyiye süzmeye başlamıştı. İlk İngiltere'ye geldiğinde Catherine onları tanıştırmıştı... Adelina onların kuzeniydi. Dolayısıyla onun da akrabası sayılırdı.

-Selam Adelina... Yanılmıyorumdur umarım adında. Catherine tanıştırmıştı bizi değil mi?

Doğru hatırlıyor olmalıydı. Tarih çok da geçmişte olmasa da aklını kurcalayan bazı şeyler hatırlamasından alıkoymuş olmalydı onu. Güldü ve kızın yanıtını bekledi. Bir yandan da kompartımanın bu kadar sessiz kalabilmesi için dua ediyordu.

Adelina tüm karmaşayı geride bırakarak o muhteşem trene bindi. Ne var ki Adelina herkesin gözlerinde ki o telaşı o merakı görebiliyordu. Hiç kimseye aldırmadan her zamanki soğuk tavrını takınarak trenin içinde ağır ağır ilerlemeye başladı. Tren o kadar kalabalıktı ki insan burnunun ucundakini görmekte zorlanıyordu. Adelina herkesi itekleyip bir kompartımana attı hemen kendini.

Kapıyı setçe açtı ve içeride oturan kızı fark etmeden hemen yerine oturdu ve dışarıyı seyretmeye başladı. Dışarıda vedalaşan o üzgün çocukları gördükçe kendine gülmekten alı koyamadı. Buraya yalnız gelmişti. Ailesi ona Fransa da çoktan veda etmişti.

Adelina başını çevirince karşısında oturan kızı fark etti. Oda Adelina’ı süzüyordu. Adelina ilk başlarda aldırmasa da bu kızı bir yerlerden tanıdığını düşündü.

‘’Selam Adelina... Yanılmıyorumdur umarım adında. Catherine tanıştırmıştı bizi değil mi?’’

Adelina birden hatırladı. Bu kız Genevieve olmalıydı. Çok değil birkaç sene önce Catherine onları tanıştırmıştı. Gülünç bir tanışmaydı aslında. Birbirlerini tanımayan iki kuzen. Dışarıdan biri duysaydı kesin gülerdi. Adelina gülümsedi ve cevap verdi;

‘’Evet doğru hatırlıyorsun. Adım Adelina. Senin adında Genevieve olmalı, yanlış hatırlamıyorsam.’’ Dedi ve gelecek cevabı bekleyerek sustu.

Kısa bir tanışma olmuştu her ikisi için de. Ama bu tür tanışmalarda en iyisi kısa cevaplar verip karşındaki insana daha çok konuşma hakkı tanımaktır. En azından Adelina böyle düşünüyordu. Masmavi gözlerini penreye çevirdi Adelina tren yavaş yavaş kalkıyordu. Ailesiyle vedalaşanlar şimdi daha çok ağlıyordu. Adelina da ailesini hatırlayp ufak bir tebessüm etti.

-Evet doğru hatırlıyorsun. Adım Adelina. Senin adın da Genevieve olmalı, yanlış hatırlamıyorsam.

-Evet sen de doğrusun. Karşılaşmamış olmamız garip... Gerçi ben daha 2 aydır buradayım ama...

Kendi isteğiyle gelmediği aşikardı. Kim olsa bakışlarından anlardı zaten. Kız da inadına suskun kalıyordu sanki. Sanırım kendisinin konuşmaya devam etmesini saygısızlık olarak algılıyor, bu nedenle suskun kalıyordu. Genevieve ortamın gerildiğini hissediyordu.

Trenin sarsıntıları ve beraberinde gelen şiddetli ses artmaya başladı. Tren artık hareket ediyordu. Bu sırada July'nin kulağına bir anons çalındı. "Öğrenciler lütfen kompartımanlardan ayrılmayınız. Boş bir kompartıman bulamadıysanız da lütfen herhangi birine oturunuz." İçinden "Mon dieu, lütfen kimse gelmesin, lütfen." diye geçirdi Genevieve...

Sessizlik uzun süredir devam ediyordu. Fakat her iki taraf da suskunluğunu korumaya yeminliydi sanki. Ne Adeline ne de Julianna gözlerini camdan ayırıyordu. Gerçi bunda şaşılacak bir şey yoktu. Manzara hipnoz edici bir güzelliğe sahipti. Kuşlar gökyüzü ile dans ediyorlardı adeta. Güneş bulutların arasında saklambaç oynar gibi bir görünüyor, bir kayboluyordu.

Genevieve şimdi de buranın daha kalabalık olmasını diliyordu. Ne ironi ama! Sessizlik onu epey rahatsız etmişti sanki. Konuşmaya karar verdi.

-Sana da baskı yapan var mı? Halalarım beni devamlı olarak Karanlık Taraf’a geçmem için zorluyorlar. Fakat onların bu zorlamaları beni Karanlık’tan iğrendirmeye başladı.

-Olmaz mı? Ailem beni bu konuda epey zorluyor. Ama ben tarafsız kalmayı tercih ediyorum. Hangi taraf daha çok işime yararsa ileride o tarafa geçmeyi düşünürüm belki.

Bunu o kadar rahat bir ses tonuyla söylemişti ki bu Genevieve'a konuşması için bir cesaret vermişti.

-Keşke senin kadar şanslı olsam. Malesef herkes beni Karanlık zannediyor. Asıl hislerimi bilen tek kişi sensin. Belki de aileden olduğun için sana açılmakta zorluk çekmedim.

Ardından ılımlı bir tavırla güldü. Trenin sarsıntılaı gittikçe artıyordu. Bu Genevieve'ın midesinin bulanmasına sebep olmuştu. Tren yolculuklarını pek sevmezdi. Keşke Beauxbatons'da okuyor olsaydı.

Buradakiler bir treni bile hareket ettiremiyorlardı...

Kendini kurbanlık koyun gibi hissediyordu. Her zaman ailesinin izinden giden iyi kız tavırları artık başını ağrıtıyordu.

Çantasından annesinin verdiği madalyonu çıkardı. Babası öldükten sonra buraya gelmişti ve annesi gitmeden önce bunu ona vermişti.

Birkaç ay önce...

-Ma mere... Pourquoi???-Anne. Neden?-

-Mecbursun tatlım. Halaların orada sana çok iyi bakacak. Al bunu Fransa'yı özledikçe içini aç...

Gemevieve merak dolu gözlerle güneşin de etkisiyle parıl parıl parlayan ve gözüne daha cazip görünen madalyona bakıyordu. Annesinin yumuşacık ellerinden aldığı madalyonu çantasına özenle yerleştirdikten sonra cisimlendi.

Şimdi

Madalyona baktı ve kapağını hafifçe kaldırdı. Fransa'nın kokusunu alabiliyordu. İçinde malikanenin küçük fotoğrafı vardı. Madalyonu gözlerine yaklaştırdı ve resimdeki hareketlenmeleri izledi. Bu o çocukken çekilmiş bir resimdi. O zamanlar babası yaşıyordu ve o da çok mutluydu. Geçmişin etkisiyle gözleri doldu. Madalyonu kapatıp, dışarıyı seyretti.