Kompartıman I.

Konu: Kompartıman I. Ptsi Mayıs 31, 2010 7:49 pm

Roleplay aktif.

Konu: Geri: Kompartıman I. C.tesi Haz. 05, 2010 1:46 am

Genevieve trene adım attığında karşılaştığı karmaşa ve telaşı arkasında bırakarak kendini önüne gelen ilk kompartımana attı. Elindeki çantayı sert bir hamleyle koltuğa fırlattıktan sonra kompartımanın kapısını sıkıca kapattı ve yerine oturdu. Açık kumral saçlarını elindeki tokayla bağladı. Camdan el sallayan aileleri izledi. Halasını arıyordu gözleri... Fakat onun çoktan binmiş olduğunu hatırladı ve yeni geldiği bu okulun 1. döneminden -daha doğrusu ilk dönemin son haftalarından- kalma, göz aşinalığı olan birini aradı dışarıda... Çoğu öğrenci binmese bile tren yeterince kalabalıktı. Fakat o bu kalabalığın içinde kaybolmaktansa, yolculuğun tadını çıkarabilecekti. Kapının hafifçe zorlanarak açıldığını fark etti ve içeri gelene garip bir bakış attı.

Bir haftalık Hogwarts serüveni boyunca onu hiç fark etmemişti fakat Ravenclaw cüppesini fark edince bakışlarını yumuşattı. Beauxbatons'dan yeni gelmişti ve yeni hayata alışması onu biraz zorlayabilirdi. Kafasını bunlarla kurcalamak istemiyordu şimdi... Ama elinden gelmeden aklı bu ayrıntıya gidebiliyordu.

Kızın tek kelime bile etmeden oturduğunu görünce konuşma başlatmaya karar verdi. Her ne kadar Karanlık Taraf'tan olsa da soğukkanlı kalpsiz bir zombi değildi. Aslında onu Karanlık Taraf'a çeken halalarıydı. İkisi de sadık birer karanlık hizmetkarıydı çünkü...

Birden kız ile tanışmış olduğunu anımsadı. O da anımsamış olacak ki Genevieve'ı iyiden iyiye süzmeye başlamıştı. İlk İngiltere'ye geldiğinde Catherine onları tanıştırmıştı... Adelina onların kuzeniydi. Dolayısıyla onun da akrabası sayılırdı.

-Selam Adelina... Yanılmıyorumdur umarım adında. Catherine tanıştırmıştı bizi değil mi?

Doğru hatırlıyor olmalıydı. Tarih çok da geçmişte olmasa da aklını kurcalayan bazı şeyler hatırlamasından alıkoymuş olmalydı onu. Güldü ve kızın yanıtını bekledi. Bir yandan da kompartımanın bu kadar sessiz kalabilmesi için dua ediyordu.

Konu: Geri: Kompartıman I. C.tesi Haz. 05, 2010 2:31 am

Adelina tüm karmaşayı geride bırakarak o muhteşem trene bindi. Ne var ki Adelina herkesin gözlerinde ki o telaşı o merakı görebiliyordu. Hiç kimseye aldırmadan her zamanki soğuk tavrını takınarak trenin içinde ağır ağır ilerlemeye başladı. Tren o kadar kalabalıktı ki insan burnunun ucundakini görmekte zorlanıyordu. Adelina herkesi itekleyip bir kompartımana attı hemen kendini.

Kapıyı setçe açtı ve içeride oturan kızı fark etmeden hemen yerine oturdu ve dışarıyı seyretmeye başladı. Dışarıda vedalaşan o üzgün çocukları gördükçe kendine gülmekten alı koyamadı. Buraya yalnız gelmişti. Ailesi ona Fransa da çoktan veda etmişti.

Adelina başını çevirince karşısında oturan kızı fark etti. Oda Adelina’ı süzüyordu. Adelina ilk başlarda aldırmasa da bu kızı bir yerlerden tanıdığını düşündü.

‘’Selam Adelina... Yanılmıyorumdur umarım adında. Catherine tanıştırmıştı bizi değil mi?’’

Adelina birden hatırladı. Bu kız Genevieve olmalıydı. Çok değil birkaç sene önce Catherine onları tanıştırmıştı. Gülünç bir tanışmaydı aslında. Birbirlerini tanımayan iki kuzen. Dışarıdan biri duysaydı kesin gülerdi. Adelina gülümsedi ve cevap verdi;

‘’Evet doğru hatırlıyorsun. Adım Adelina. Senin adında Genevieve olmalı, yanlış hatırlamıyorsam.’’ Dedi ve gelecek cevabı bekleyerek sustu.

Kısa bir tanışma olmuştu her ikisi için de. Ama bu tür tanışmalarda en iyisi kısa cevaplar verip karşındaki insana daha çok konuşma hakkı tanımaktır. En azından Adelina böyle düşünüyordu. Masmavi gözlerini penreye çevirdi Adelina tren yavaş yavaş kalkıyordu. Ailesiyle vedalaşanlar şimdi daha çok ağlıyordu. Adelina da ailesini hatırlayp ufak bir tebessüm etti.

Konu: Geri: Kompartıman I. Paz Haz. 06, 2010 1:11 am

-Evet doğru hatırlıyorsun. Adım Adelina. Senin adın da Genevieve olmalı, yanlış hatırlamıyorsam.

-Evet sen de doğrusun. Karşılaşmamış olmamız garip... Gerçi ben daha 2 aydır buradayım ama...

Kendi isteğiyle gelmediği aşikardı. Kim olsa bakışlarından anlardı zaten. Kız da inadına suskun kalıyordu sanki. Sanırım kendisinin konuşmaya devam etmesini saygısızlık olarak algılıyor, bu nedenle suskun kalıyordu. Genevieve ortamın gerildiğini hissediyordu.

Trenin sarsıntıları ve beraberinde gelen şiddetli ses artmaya başladı. Tren artık hareket ediyordu. Bu sırada July'nin kulağına bir anons çalındı. "Öğrenciler lütfen kompartımanlardan ayrılmayınız. Boş bir kompartıman bulamadıysanız da lütfen herhangi birine oturunuz." İçinden "Mon dieu, lütfen kimse gelmesin, lütfen." diye geçirdi Genevieve...

Sessizlik uzun süredir devam ediyordu. Fakat her iki taraf da suskunluğunu korumaya yeminliydi sanki. Ne Adeline ne de Julianna gözlerini camdan ayırıyordu. Gerçi bunda şaşılacak bir şey yoktu. Manzara hipnoz edici bir güzelliğe sahipti. Kuşlar gökyüzü ile dans ediyorlardı adeta. Güneş bulutların arasında saklambaç oynar gibi bir görünüyor, bir kayboluyordu.

Genevieve şimdi de buranın daha kalabalık olmasını diliyordu. Ne ironi ama! Sessizlik onu epey rahatsız etmişti sanki. Konuşmaya karar verdi.

-Sana da baskı yapan var mı? Halalarım beni devamlı olarak Karanlık Taraf’a geçmem için zorluyorlar. Fakat onların bu zorlamaları beni Karanlık’tan iğrendirmeye başladı.

Konu: Geri: Kompartıman I. Çarş. Haz. 09, 2010 1:13 am

‘’Evet, sen de doğrusun. Karşılaşmamış olmamız garip... Gerçi ben daha 2 aydır buradayım ama...’’

Adelina hiç karşılaşmamış olmalarını gerçekten tuhaf bulmuştu. Adelina böyle düşünmekten kendini alamadı. Genevieve’un anlamaması için bakışlarını gizleyerek pencereye bakmaya başladı. Ağzını açıp tek bir laf bile söylemek istemiyordu. Bunun nedenini kendiside bilmiyordu. Ya ‘’Saygısızlık olur.’’ diye düşünüyordu yada gerçekten konuşmak istemiyordu.

Adelina bu belirtisizliklerle başa çıkmaya çalışırken ince, cılız sesli bir bayan hiç de beklemediği bir anda ‘’ Öğrenciler lütfen kompartımanlardan ayrılmayınız. Boş bir kompartıman bulamadıysanız da lütfen herhangi birine oturunuz."diye anons geçti. Adelina içinden küfretti. Ne zaman sinirlense hep küfrederdi zaten. Onun yapısı buydu. Karşısındaki insana çok çabuk sinirlenip, hemen kin tutup ondan soğuyabiliyordu. Sonrada arkasından rahatlıkla küfredebiliyordu. Ama aslında Adelina biraz da kibarlık budalasıdır. Kibardır, sakindir ama sinirlendiği zaman hiç kimsenin onu görmek istemeyeceği de kesin.

Sessizlik hala devam ediyordu. Adelina hiç konuşmuyor,pencereyi gözlüyor ve durmadan da saatine bakıyordu. Konuşacak bir konu da bulamıyordu doğrusu. Ama sessizliği severdi. Sessizlik ona hep huzur vermiştir. Ancak şimdi her nedense bu sessizlik canını sıkıyordu.

Son bir kez daha saatine baktı Adelina. Saat bir’di.

‘’Daha Hogwartsa çok var.’’ diye düşündü içinden. Sonra trenin o garip tıkırdama sesleri eşliğinde pencerede ki o güzel manzaraya bakmaya devam etti. Manzara gerçekten de çok güzeldi. Kuşlar, gökyüzü, çimenler… Her şeyin uyum içinde olmasına şaşırdı Adelina. Bu güzellik karşısında adeta büyülenmişti. Ama bu büyü çok sürmedi;

''Sana da baskı yapan var mı? Halalarım beni devamlı olarak Karanlık Taraf’a geçmem için zorluyorlar. Fakat onların bu zorlamaları beni Karanlık’tan iğrendirmeye başladı.''

Adelina aslında gülmemesi gerekirken kendini tutamayarak ufak bir tebessüm etti July’e;

‘‘Olmaz mı? Ailem beni bu konuda epey zorluyor. Ama ben tarafsız kalmayı tercih ediyorum. Hangi taraf daha çok işime yararsa ileride o tarafa geçmeyi düşünürüm belki.’’ dedi Adelina.

Sonra tekrar pencereye bakmaya başladı. Kendine şaşırmıştı. Bunları söylerken o kadar rahattı ki sanki sıradan bir şeyden bahsediyor gibi konuşmuştu.

Konu: Geri: Kompartıman I. Perş. Haz. 10, 2010 10:36 pm

-Olmaz mı? Ailem beni bu konuda epey zorluyor. Ama ben tarafsız kalmayı tercih ediyorum. Hangi taraf daha çok işime yararsa ileride o tarafa geçmeyi düşünürüm belki.

Bunu o kadar rahat bir ses tonuyla söylemişti ki bu Genevieve'a konuşması için bir cesaret vermişti.

-Keşke senin kadar şanslı olsam. Malesef herkes beni Karanlık zannediyor. Asıl hislerimi bilen tek kişi sensin. Belki de aileden olduğun için sana açılmakta zorluk çekmedim.

Ardından ılımlı bir tavırla güldü. Trenin sarsıntılaı gittikçe artıyordu. Bu Genevieve'ın midesinin bulanmasına sebep olmuştu. Tren yolculuklarını pek sevmezdi. Keşke Beauxbatons'da okuyor olsaydı.

Buradakiler bir treni bile hareket ettiremiyorlardı...

Kendini kurbanlık koyun gibi hissediyordu. Her zaman ailesinin izinden giden iyi kız tavırları artık başını ağrıtıyordu.

Çantasından annesinin verdiği madalyonu çıkardı. Babası öldükten sonra buraya gelmişti ve annesi gitmeden önce bunu ona vermişti.

Birkaç ay önce...

-Ma mere... Pourquoi???-Anne. Neden?-

-Mecbursun tatlım. Halaların orada sana çok iyi bakacak. Al bunu Fransa'yı özledikçe içini aç...

Gemevieve merak dolu gözlerle güneşin de etkisiyle parıl parıl parlayan ve gözüne daha cazip görünen madalyona bakıyordu. Annesinin yumuşacık ellerinden aldığı madalyonu çantasına özenle yerleştirdikten sonra cisimlendi.

Şimdi

Madalyona baktı ve kapağını hafifçe kaldırdı. Fransa'nın kokusunu alabiliyordu. İçinde malikanenin küçük fotoğrafı vardı. Madalyonu gözlerine yaklaştırdı ve resimdeki hareketlenmeleri izledi. Bu o çocukken çekilmiş bir resimdi. O zamanlar babası yaşıyordu ve o da çok mutluydu. Geçmişin etkisiyle gözleri doldu. Madalyonu kapatıp, dışarıyı seyretti.

Konu: Geri: Kompartıman I. Paz Haz. 20, 2010 12:48 am

Nihayet annesini ve kardeşini geride bırakıp arabaya binmeyi başarmıştı. Kardeşi Laure’yı geride bırakmak pek hoşuna gitmese de Hogwarts’a gidiyor olmanın verdiği neşeyle arabanın koltuğuna iyice yerleşti ve pencereden dışarıyı seyretmeye koyuldu. Mutluydu ama bir yanı da buruktu.

Yine düşünceleri Louis’in beynini ele geçirmeyi başarmıştı. En mutlu gününde bile o sersem Muggle’ların çıkardığı yangında hayatını kaybeden küçük kardeşini düşünmeden edemiyordu. Muggle’ları severdi aslında. Bugüne dek onlarla yaşamıştı ne de olsa. Ama onları affedemiyordu.

_’’Evlat, istasyona gelmiş bulunuyoruz!’’ dedi babası Louis’i düşüncelerinden sıyırarak.

Louis babasının o tatlı sesini duyunca hemen arabadan indi, bavulunu aldı ve babası ile birlikte Peron 9 3/4 aramaya başladılar.

Babası muggle dünyası ile büyücü dünyasını ayıran bir duvara geldiğinde durdu ve şöyle dedi;

_‘’Veda vakti geldi evlat.’’

Louis babasına sarıldı ve onu arkasında bırakıp duvara hızlıca koştu. Koştu, koştu, koştu… Evet, artık trene binebilirdi. Ama Louis ilk önce etrafında ki insanlara bakmayı tercih etti. İstasyon gerçekten çok kalabalıktı. Çok garip insanlar vardı. Kimisi kemerli burnuyla tüm dikkatleri üstüne toplarken, kimisi duruşuyla, iri yapısıyla, kimisi de arkasında ki insanlara güvenerek tüm insanları kendine hayran bırakıp, tüm dikkatleri üstlerine topluyorlardı.

Louis kendisinin daha demin saydığı o tipte biri olmadığını düşünerek trene bindi. Her yer boş olduğu için rahatça bir kompartıman buldu ve oturdu. Ardından gelecek ilk kişiyi beklemeye başladı. Tren hareket etmeye başlayınca herkes trene doluşmaya başladı. Hogwarts treni tıklım tıklımdı ama Louis’in kompartımanına gelen hiç kimse olmadı. İlk başlarda buna hiç aldırış etmedi. Çünkü yalnızlığı severdi.

Bir süre dışarıyı seyredip, kitap okudu. Ama yalnızlık da bir yere kadardır. İyice sıkılan Louis kitabının kapağını kapatıp, bavulunu toplayıp başka bir kompartımana geçmek için kapıyı açtı. Bir süre aranan Louis en sonunda iki tane kızın oturduğu bir kompartımanı gördü. Louis kompartıman bir’e girmeyi düşündü. Hemen kapıyı açtı ve oradaki suskun iki kıza;

_‘’Girebilir miyim acaba?’’ diye sordu.

Bu soruyu sorarken kabul etmelerini umuyordu ama pek de kabul edecek gibi gözükmüyorlardı. Çünkü iki kızda belli ki yalnız kalmak istiyordu ve Louis bu soruyu sorarak onları oldukça germişti anlaşılan. Ama yinede şansını denemek istemişti. Belki de çok iyi anlaşacaklardı kim bilir?