"Senin kadar ukala olmak istemezdim!"

Konu: "Senin kadar ukala olmak istemezdim!" C.tesi Ağus. 20, 2011 3:11 am

.

"Senin kadar ukala olmak istemezdim!" Edw

Amelia Bryssa Johnson & Edwin Paul Coelho

Konu: Geri: "Senin kadar ukala olmak istemezdim!" C.tesi Ağus. 20, 2011 3:35 am

"Rezalet, bunu kesinlikle beğenmedim. Söylesenize, sizin hiç adamakıllı cüppeniz yok mu?!"

Rüzgârlı bir gün, henüz kahveler bile içilmemişken böyle yüksek sesle konuşmak fazlasıyla ayıptı. Edwin, gerçekten çok ukalasın, diye düşündü kendi kendine. Hoşuna gidiyordu. Ukalalığı onu itici bile yapsa bir şekilde çekici oluyordu. Satıcıya bağırmak kadar ukala bir hareket olamazdı. Az önce dükkana giren güzel kız bile bunu farkındaydı. Öyle ki, bakışları fazlasıyla aşağılar gibiydi. Sanki hareketini doğru bulmamış gibi -sanki mi?

Satıcının bakışlarından fazlasıyla utandığı anlaşılıyordu. Edwin ailesinden bunu öğrenmemişti, eğer ailesi onu böyle görseydi fazlasıyla üzülürdü. Hele annesi. O öğretmemiş miydi her zaman Muggle bir annesi olduğu gerçeğini unutmaması gerektiğini? Melezler küçümsenir. Melezler aşağılanmaya layıktır, çünkü safkan olmazsan sen bir hiçsin. Belki de bu yüzden ukala davranmaya çalışıyordu Edwin. Hem Hufflepuff olmanın verdiği eziklik hem de melezlik tabusunun altında kalmak onu kötü hissettiriyordu. Edwin'den harika bir Slytherin olabilirdi. Aslında bu imkansızdı. Muggle bir anneye sahipken nasıl Slytherin'de barınabilirsiniz? Üstün bir zekâsı yoktu, her zaman da cesur olamazdı. Tek bildiği şey, adil davranmaktı.

Satıcıya baktı. Gülümsedi. Satıcı da şaşırmış gibi bir gülümseme takınmıştı, halk ağzında "aptal gülümseme" demekti bu. "Biraz da diğer modellere bakacağım, siz kendi işinize dönün lütfen." dedi. Söylediklerinin ne kadar aptalca olduğunu kendisi de farkındaydı, sadece adamın gülüşünün aptal olmasına denk getirebileceği herhangi bir aptallıktı bu. Yavaş yavaş diğer cüppelere yöneldi. Satıcı adam da diğer müşterilerle ilgilenmeye çalıştı, ailesi ile gelen ve ukala olmayan kişilerle kısacası.

Edwin az önce kapıdan giren kıza baktı. Kestane renginde saçları vardı. Işıldıyordu. Kız kafasını yukarı kaldırdı ve Edwin ile göz göze geldiler. Gözleri maviydi. Harika bir göz rengiydi bu Edwin için. Kendi gözleri de maviydi ve ne zaman mavi gözlü birini görse bir defa daha dönüp bakardı. Ruh eşi denen şeye fazlasıyla inanıyordu ve onu bir gün bulacağını biliyordu. Kızı incelemeye devam etti. Yüzünde hiç makyaj yoktu. Bu hâlde bile muhteşem görünüyordu. Üzerinde mavi bir elbise vardı. Düz. Hiçbir desen yok. Uzunluğu diz kapağının biraz üstüne kadardı. İster istemez bacaklarını da inceledi. Ya elbise dardı ya da kızın beli gerçekten incecikti. Fiziği de çok hoştu. Edwin uzaktan izlemek yerine farklı bir eğlence seçti kendine: Kızı etkilemeye çalışacaktı.

Kızın yanına doğru ilerledi. Kız elinde bir cüppe tutmuş, ona bakıyordu. Edwin hemen atıldı: "Bence o sana yakışmaz, çuval giymiş bir kediye benzersin, yine de fazla sevimlisin." Onun diğer kızlar gibi tepki vermeyeceğini zaten tahmin ediyordu...

Konu: Geri: "Senin kadar ukala olmak istemezdim!" C.tesi Ağus. 20, 2011 4:25 am

Sabah erkenden uyanmak kötüdür, perdeleriniz beyazdır, ışığı geçirir, ilk ışıklarla uyanırsınız. En kötüsü de, uyanınca bir daha uyuyamazsınız. Eğer erken uyanırsanız uykusuz kalırsınız ve bu da gözlerinizin şişmesine sebep olur. Tabii bunların hiçbiri Amelia'nın umrunda değildi, çünkü dış görünüşünü önemsemiyordu. Nasılsa öyle görünmek istiyordu. Doğal olmak istiyordu. Makyaj yapmazdı, artık hiç yapmayacaktı. Tek bildiği şey oje sürmekti. Ojeleri çok seviyordu. İnsanların hakkında ne düşündüğünü önemsemeden, onların tabiri ile "deli" gibi tırnaklarına rengarenk ojeler sürüyordu. Her tırnağına farklı renk. Ayak tırnakları da böyleydi.

Cüppe almaya gidilecekti. Son dakikada alınan bir karar ile, babası otel odasında üvey annesi ile buluşup fantezi yapacak diye, Amelia cüppe dükkanına tek başına gidecekti. Üstüne en sevdiği elbise olan askılı, dar ve beline tam oturan mavi elbisesini giydi. Boyu diz kapağının biraz üstündeydi. Çok güzel olmuştu. Ayağına düz, mavi babetlerini giydi. Uzun askılı, mavi, örgü çantasını aldı. Şimdi bir bulut gibi görünüyordu. Saçını mavi tokası ile tepeden topladı ve dışarı çıktı.

Hava rüzgârlıydı. Amelia evden çıkmadan önce harika bir kahvaltı yapmıştı ve bunu kendisi hazırlamıştı. Bu yüzden karnı toktu. Kahvaltısını üvey annesi hazırladığı zaman asla doymuyordu. Beceriksiz fahişe, diye düşündü Amelia. Hızlı adımlarla yürüdü ve kafasındaki düşünceler ile boğuşurken ayaklarının onu cüppe dükkanına götürdüğünü fark etmedi bile. Kapının önüne gelmişti. Yavaş, fakat kuvvetli bir hareket ile kapıyı açtı. İçeri girdiğinde yakışıklı olduğunu düşündüğü, sarı saçlı çocuk satıcı adama bağırıyordu. Amelia onun fazlasıyla ukala olduğunu düşündü. Dikkat çekmeye çalışıyordu. Kendini göstermek istiyordu. Amelia böyle insanlardan nefret ederdi. "Rezalet, bunu kesinlikle beğenmedim. Söylesenize, sizin hiç adamakıllı cüppeniz yok mu?!" Kendini beğenmiş bir edayla kapıdan içeri giren Amelia'ya baktı. Amelia ona acır gibiydi daha çok. Aşağılarcasına baktı. Sebebini anlayamadığı hâlde, bu hareket çocuğun hoşuna gitmişti. Gülümsedi. Amelia kafasını çevirdi ve kafasının içinden harika bir şarkı geçiyordu: Welcome to a new kind of tension, all across the alien nation, everything isn't meant to be okay...

Cüppelere bakıyordu. O sırada şu aptal çocuğun söylediği aptal cümleyi duydu: "Biraz da diğer modellere bakacağım, siz kendi işinize dönün lütfen." Amelia istemsiz bir şekilde güldü, böyle aptalca bir cümleyi öyle bir çocuğun bilerek söyleyeceğini adı gibi biliyordu. Çocuğun kendisine doğru geldiğini gördü, fakat çocuk olduğu yerde duruverdi. Amelia kendisini süzdüğünü farkındaydı ve bu cidden sinir bozucuydu. Kafasını kaldırdığında çocukla göz göze geldi. Tam da bu sırada onun göz renginin de mavi olduğunu fark etti. İlgilenmemeye çalıştı. Eline aldığı cüppeyi incelerken yine o sesi duydu: "Bence o sana yakışmaz, çuval giymiş bir kediye benzersin, yine de fazla sevimlisin." Amelia çocuğa sinir olmaya başlamıştı. Gözlerini devirip ona baktı. Gerçekten bu iş sinir bozucu olmaya başlamıştı. Amelia çocuğu inceledi, daha doğrusu onu süzdü, en azından çocuğun böyle düşünmesini istiyordu. Bu hareket "Sen kendini ne zannediyorsun?" anlamı vermeliydi. Tam da o anlamı verir gibi çocuğa baktı. Giydiği gömlek kol kaslarını belli ediyordu, hoş bir fiziği vardı. Amelia bunlarla ilgilenmemesi gerektiğini hatırlattı ve gayet sakin bir şekilde, cüppeleri karıştırıp işine devam ederek cevap verdi: "Ben çuval giymiş kedi gibi görünürsem istemeden dikkat çekerim, ama sen bu cümleyi söyleyerek istemli bir şekilde dikkat çekmeye çalışıyorsun, bu kesin." Bu atışmalar Amelia'nın hoşuna gitmişti. Çocuğun suratındaki ifade Amelia'yı daha da tatmin etti, kullandığı cümle çok yerindeydi.

Kız Edwin'i iyice süzdü, ona "Sen kimsin, ne haddine?" der gibi bakıyordu. Bu Edwin'in hoşuna gitmişti. Uzun bir incelemeden sonra kız cüppelere bakmaya devam ederek cevap verdi: "Ben çuval giymiş kedi gibi görünürsem istemeden dikkat çekerim, ama sen bu cümleyi söyleyerek istemli bir şekilde dikkat çekmeye çalışıyorsun, bu kesin." Edwin çok şaşırmıştı. Kızın zeki olduğunu düşünmüştü, fakat bu kadar zeki olabileceğini düşünmemişti. Yaşıtı gibiydi, ama yaşıtlarına göre fazla güzel ve zekiydi. Kızı biraz daha inceledi. Böyle bir şey beklemiyordu ve hâlâ şaşkınlığını üzerinden atabilmiş değildi. Yine de bir cevap vermesi ve ukala havasını bozmaması gerekiyordu. Gömleğini aşağı doğru çekiştirdi. Endişeli hâlini yansıtmak istemiyordu. Endişeliydi, çünkü söyleyecek bir şey bulamıyordu. Kız isterik bir şekilde kendi kendine gülümsedi. Edwin en sonunda cevap verdi: "Ravenclaw'lı olduğun belli. Asıl merak ettiğim, kaçıncı sınıf olduğun..." Kız yine aynı tepkiyi verecek gibi duruyordu. Edwin sırıttı. Ukala havasını bozmayıp endişeli hâlini yansıtmadan bir cevap verebilmişti. Bu çok güzeldi. Devam et dostum, iyi gidiyor.

Konu: Geri: "Senin kadar ukala olmak istemezdim!" Paz Ağus. 21, 2011 12:40 am

İnsan sinir olduğu birine ilgi duyabilir miydi? Amelia'da böyle bir durum vardı ve böyle bir şeyle ilk defa karşılaşıyordu. İlk defa gördüğü birine hem sinir olup hem nasıl ilgi duyardı? Nasıl olur da bu kadar hızlı gerçekleşirdi böyle bir şey? Çocuk itici davranıyor, fakat bir şekilde kişiyi kendine çekiyordu. Amelia bunu çocuğa belli etmemeye karar verdi. Çocuk gömleğini aşağı doğru çekiştirdi, bu söyleyecek bir şey bulamadığı anlamına geliyordu. Amelia isterik bir gülümseme takındı kendi kendine. Tam da bu sırada çocuk ona cevap verdi: "Ravenclaw'lı olduğun belli. Asıl merak ettiğim, kaçıncı sınıf olduğun..." Amelia şöyle bir durdu. Bu tarz bir cevap beklemiyor gibiydi. Yine de onun bunu fark etmemesi için büyük bir çaba gösterdi ve ona tekrar aynı bakışı yaptı. O aşağılar bakışı.

Nasıl oluyordu da bu çocuk o kadar lafı işittikten sonra şu ukalalığa devam edebiliyordu? Çocuğun hareketlerini tek tek incelemeye koyuldu Amelia. Sol eli ile sağ kolunu tutuyordu, eli dirseğinin biraz üzerindeydi. Çocuk sırıttı. Amelia'nın ağır bir laf edemeyeceğini fark etmiş olmalıydı, çünkü böyle bir sorudan sonra ağır bir laf etseydi sahiden fazla klişe kaçardı. Fazla sinir bozucusun sen, neden o lanet olası çeneni kapatıp yanımdan uzaklaşmıyorsun?! Amelia en sonuna basit, ama etkili bir cevap verme kararı aldı. Söyleyeceklerini birkaç saniye içinde kafasında toparladı ve kelimeler dudaklarından döküldü: "Tahminin doğru, fakat zannettiğin kadar zeki değilim. İkinci sınıftayım ve sanırım sen de. Söylesene, niye kaç yaşında olduğunu unutup yaşından büyük davranıyorsun? Bence bu fazla, aptalca."

Edwin kızın cevap vermesini beklerken şekilden şekile girer olmuştu. Sol eli ile sağ kolunu tutuyordu, eli dirseğinin biraz üzerindeki kasları sarmıştı. Kızın bakışlarını görünce sırıttı. Kız düşünür gibi oldu ve bir cevap vermeye karar verdiğini belli eden bir yüz ifadesi takındı. "Tahminin doğru, fakat zannettiğin kadar zeki değilim. İkinci sınıftayım ve sanırım sen de. Söylesene, niye kaç yaşında olduğunu unutup yaşından büyük davranıyorsun? Bence bu fazla, aptalca." Çocuk bir an durdu. Kıza baktı. Edwin'in ukala olmadığını, ukala olmaya çalıştığını fark etmişti kız. Zafer kazanmış bir kaptan edasıyla gülümsedi. Edwin kızın gülüşüne daldı. O da gülümsedi. Bunun üzerine kızın gülümsemesi silindi. Sinir olmuşa benziyordu. Bir an için Edwin'in burnuna kaymak birasının kokusu geldi. Canı çekti. Kızın tuttuğu cüppenin yanında duran cüppeyi aldı ve inceler gibi yaptı. Alttan alttan kıza bakıyordu. Çarpık bir gülümsemeyle kızın gözlerinin içine baktı. Onu etkilemesi gerekiyordu, yoksa kız Edwin'e güvenmeyecekti. İki mavi göz birbirine kenetlenmişti. Kız gözlerini kaçırdı, başka şeylerle ilgileniyor gibi yaptı. Edwin onun utandığını fark etti. Tokayla tutturulmuş kahküllerinden bir telin gözünün önüne düştüğünü gördü, kız başını eğmişti. Edwin cüppeyi yerine bıraktı ve kıza doğru döndü: "Aynı yaştayız, doğru bildin. Hufflepuff ikinci sınıf. Bazı insanlar tanımadıkları kişileri bile çözebilir tek bir bakışla. Sen onlardan olmalısın. Sorunun cevabını bildiğin hâlde neden merak ediyor gibi davranıyorsun?" Belki kızı böyle etkileyebilirdi, gözlerinin içine baktı ve buruk bir gülümseme takındı yüzüne.

Çocuk bir an durdu. Amelia'ya uzun uzun baktı. Bu çocuk ukala görünmeye çalışıyor sadece, aslında öyle değil, diye düşündü Amelia. Nedenini çok merak etti. Sonra kendi kendine gülümsedi, çocuk bir odun olabilirdi, fakat yontulabilirdi de. Çocuk uzun süre baktı. Sonrasında o da gülümsedi ve Amelia birden gülümsemeyi kesti. Onun gülümsemesi hoşuna gitmemişti, çünkü bu onun yenilmediğini gösterirdi. Çocuk Amelia'nın tuttuğu cüppenin yanındaki cüppeyi aldı ve incelemeye başladı. Bir an kafasını aşağı doğru indirip kolunun altından Amelia'ya baktı. Göz göze geldiler. Çocuğun yüzünde çarpık bir gülümseme oluştu. Amelia gözlerini kaçırdı, cüppeyle ilgileniyor gibi yaptı. Utanmıştı, başını aşağı eğdi. O sırada topladığı kahküllerin arasından bir tel gözlerinin önüne düştü. Çocuk doğruldu, Amelia'ya baktı ve konuştu: "Aynı yaştayız, doğru bildin. Hufflepuff ikinci sınıf. Bazı insanlar tanımadıkları kişileri bile çözebilir tek bir bakışla. Sen onlardan olmalısın. Sorunun cevabını bildiğin hâlde neden merak ediyor gibi davranıyorsun?" Amelia bu cevaptan etkilenmiş gibiydi. Çocuk Amelia'nın gözlerinin içine baktı ve buruk bir şekilde gülümsedi. Amelia çok şaşırmıştı ve bunu gizleyemedi. Gözleri irileşti, birkaç defa art arda kırpıştırdı gözlerini. Ne diyeceğini bilemiyordu. Öylece kalmıştı. Gözlerini çocuğun gözlerine dikti. "Bu cevap ukalaca değildi yabancı. Beni şaşırtıyorsun. Söyle hadi, ne istiyorsun, neden beni etkilemeye çalışıyorsun?"

Kız Edwin'in cevabından çok etkilenmiş gibi görünüyordu. Bunu saklamayı bile düşünmemişti anlaşılan. Kızın gözleri irileşti ve onları birkaç defa kırptı. Sahiden de şaşırmış görünüyordu. Sebepsiz yere değil, Edwin etkilemişti onu. Edwin'in ukala olmayan tavrı kızın hoşuna gitmişti. Kız olduğu gibi kaldı, ağzı bir şey söyleyecekmişçesine aralandı, fakat kız konuşamadı. Dökülemedi kelimeler dudaklarından. Birkaç saniye daha öylece beklediler göz göze. Her geçen saniye Edwin'in daha da mutlu olmasını sağlıyordu. Kız gözlerini Edwin'in gözlerine dikti ve ona bakarak cevap verdi: "Bu cevap ukalaca değildi yabancı. Beni şaşırtıyorsun. Söyle hadi, ne istiyorsun, neden beni etkilemeye çalışıyorsun?" Edwin şaşırmadı. Böyle bir tepki bekliyordu. Hiç acele etmedi, biraz bekledi ve soluklandı. Kızı süzdü, saçlarına baktı ve o gözlerinin önündeki saç telini tekrar fark etti. Elini kıza doğru uzattı ve saçı kaldırmak için hamlede bulundu. Kız izin vermedi, geri çekildi bir adım. Edwin yere baktı, acı bir gülümseme ile karşılık verdi bu gerilemeye. Kafasını kaldırdı, kısa bir cevap olacaktı: "Adım Edwin öncelikle. Edwin Paul Coelho. Seni etkilemeye çalışmıyorum, tek isteğim bir yürüyüş. Yemin ediyorum seni rahatsız etmeyeceğim. Bana adını söyle ve lütfen benimle gel. Karanlık Sahil'e. Şu saatlerde en uygun yer orası."

Çocuk Amelia'nın tepkisini çok doğal karşıladı, sanki onun bu tepkiyi vereceğini biliyordu, hatta bunu kendisi belirlemişti. Gayet sakin bir şekilde Amelia'yı incelemeye koyuldu. Saçlarına baktı, gözünün önüne düşen saç telini fark etti ve elini uzatarak saç teline doğru bir hamle yaptı. Amelia bir adım geri çekildi, çocuk fazla ileri gitmişti. Çocuk yere baktı, acı acı gülümsedi. Kesinlikle rol yapıyor, hiç kimse tanımadığı biri için bu kadar yoğun olamaz. Çocuk kafasını kaldırdı ve Amelia'ya bakarak cevap verdi: "Adım Edwin öncelikle. Edwin Paul Coelho. Seni etkilemeye çalışmıyorum, tek isteğim bir yürüyüş. Yemin ediyorum seni rahatsız etmeyeceğim. Bana adını söyle ve lütfen benimle gel. Karanlık Sahil'e. Şu saatlerde en uygun yer orası." Amelia donup kaldı. Çocuk onu etkilemeye devam ediyordu. Amelia sinirlenmeye başladı ve kafasını biraz daha yukarı kaldırarak çocuğa tepeden bakmaya çalıştı, onu küçümser gibi, "Bu ne cüret?" der gibi adeta. "Edwin, memnun oldum, ben de Amelia, Amelia Bryssa Johnson. Ancak seni üzeceğim için üzgünüm ki, seninle yürüyüşe falan gelmiyorum. Tanımadığım biri ile muhattap olacak değilim! İstersen pekâlâ tek başına gidebilirsin." Çocuk hayal kırıklığına uğramış gibiydi, boynunu eğdi. Kafasını tekrar kaldırıp Amelia'ya baktı. Gelmesini ister gibi baktı. Amelia daha çok sinirlendi. "Hadi artık Edwin, git buradan." Çocuk arkasını döndü, kapıya doğru ilerledi. Amelia arkasından baktı. Çocuk dükkandan dışarı çıkmıştı.

RP bitmiştir.