Aphrodis Audrey Phyllis.

Konu: Aphrodis Audrey Phyllis. Cuma Tem. 29, 2011 9:01 am

5 Ağustos 2011

Hiçbir zaman günlük tutan biri olmamıştım. Yazmayı severim; ama kendi hayatımı değil. Fakat dün atlattığım üvey abi hadisesinden sonra hayatımı kayda almamın iyi olacağına inanıyorum. Başına ne zaman ne geleceğini bilemiyorsun. Ve anılarım benim her şeyim. Ve artık onlar seninler de. Anılarımı güvenle saklayacağını biliyorum. Birkaç büyünün de buna katkısı olacaktır elbet. Bu günden itibaren yazacaklarım ikimizin arasında ve sonsuza kadar saklı olacak. Üvey abi olayına gelirsek. Gelecek günlerde yazacağım. Hala etkisinden kurtulamadım ve bu bana hiç de iyi gelmiyor. Kendimi toparladığım zaman ilk iş olanları kayda geçirmek olacak.

Konu: Geri: Aphrodis Audrey Phyllis. Cuma Tem. 29, 2011 2:04 pm

10 Ağustos 2011

İlk yazımda, kendime geldiğim zaman tekrar yazacağımı söylemiştim. Aslında birkaç gündür daha iyiydim. Ama yazıp, olayı hatırladığımda sinir krizi geçirmeyeceğimden emin olmak istedim ve işte şimdi buradayım. Bu günlüğü başkasının bulması durumunda can sağlığımın riske gireceği yazıyı yazmak üzere defterin başına geçtim.

4 Ağustos'ta, İngiltere'nin bilindik yazını yaşıyorduk yine. Hava beş dakika önce yağmurluyken bir anda güneş açıyordu. Neyse ki, sabah yağan yağmur etkisini gelecek saatlerde göstermemişti. Evde oturmaktan sıkılarak dışarı çıktım ve Londra'da aylak aylak dolaşmaya başladım. Birkaç filme baktım -Batman'in yeni filmine gidecektim aslında; ama henüz çıkmamış- ve kendime uygun bir şey bulamayınca gezmeye devam ettim. Her saniye çalışan beynim yine bir şeyler üzerine çalışırken, bir ses duydum. Ah o aptal kafam. Bazen bir Gryffindorlu gibi meraklı ve cesur bir aptal olabiliyorum işte. Evet, sesin geldiği yöne gittim. Gitmemiş olmayı ister miydim diye soruyorum aslında kendime. Ama sanırım gitmem bir bakıma en iyisi oldu. Gerçekleri öğrenmem benim için daha iyi gibi, birazdan yazacağım gerçekleri...

Oraya vardığımda yanlış bir adımım sayesinde fark edilmiştim. Kim fark etmişti, başta bilmiyordum. Ama kaçamayacağımı düşünerek -belki de cisimlenebilirdim. Ama merakım ağır basmış olmalı. Ya da korkuyla bunu düşünemedim.- saklanmaya çalıştım. Saklanmak değil de, kişinin beni görmemesini umut ettim. Ve o beni gördü... Üvey abim tam karşımda dikiliyordu. Rahatlamış olmak o an yaptığım en zayıf hareketti. Bana bir zararı olmadı; ama diken üstünde olmalıydım. Bir dakika sonra göreceğim manzara karşısında o kadar şok olmazdım böylece. Bir muggle'ın yaralı bereli slueti... Net değildi; ama o kıpkırmızı kanları o kadar uzaktan bile görmüştüm. Gözümü kapadıkça hala gözümün önüne o geliyor. Ah, ölümden korkan biri değilim. Veya gözümün önünde bu tarz şeyler görmekten. Ama üvey ailemin öz çocuğunun bir eseri olduğunu bilmek korkutuyordu beni, istediği an evime girebilecek birinin.

Eh, gerçekleri öğrenmiştim. Üvey Abim, Irene'nin p.çiydi. Aslına bakarsan, bunu kimseye söylemezdim, beni alakadar da etmezdi aslında. Ama üvey abim öyle düşünmüyordu. Beni öldürmeye kalktı. Eh, bunda birazcık da eğlencesini bozmam etkili olmuş olabilir diye düşünüyorum. O kanlar içindeki muggle'a işkence edeceği sırada asasız bırakmıştım onu. Muggle orada kaçtı mı ne yaptı bilmiyorum. Ama o yaralarla yürüyebildiyse bile birkaç sokak ötede ölmüş olabilir. Zaten ölecek biri için hayatımı riske atmıştım yani. Dediğim gibi, bazen salaklığım tutuyor. Neyse, ben kaçmaya başladım ve o kafama doğru bir öldüren lanet yollamaya denedi. Ama çok alakasız bir yere giden büyü bir duvarı yıktı. Duvarın konumuzla bir ilgisi yok tabii. Sonra olduğum yerde kalıp odaklanmaya çalıştım. Cisimlenmekten başka çarem yoktu ve odaklanmadan cisimlenemezdim. Tam cisimlendiğim sırada ne oldu dersin? Evet, üvey abim de kolumdan yakaladı ve eve doğru küçük bir yolculuğa çıktık.

Eve cisimlendiğim gibi odaya girdim ve büyüyle kapıyı kilitledim. Şanslıyım ki bu onun eski odası çıktı. Birkaç ekstra büyüyle de korunuyordu anlayacağın. Dolayısıyla içeri giremedi. O sırada benim de genç kızlık damarım tuttu. Kendimi rahatlatmak, normal bir andaymışız gibi davranmak için üstümü falan değiştirdim. Kendime gelmeye başlamamdan hemen sonra üvey annem eve geldi. Bu da beni kurtaran ikinci etmen oldu. Anladığım kadarıyla üvey annem, üvey abimin bir kaçak olduğunu bilmiyor. Hayır, ben de bir şey söylemedim. Ama elimde koz olarak saklayacağım. Neyse işte, annem yanımıza geldi, daha doğrusu Jaden'ın -üvey abim- yanına gitti ve ufak bir konuşma geçti aralarında. Ben de kapı arkasından onları dinledim. Önemsiz bir konuşmaydı, Jaden'ın son sözleri dışında. Benim orada olduğumu belirten bir şeyler söylemişti ve kapıyı açmam gerekmişti. Ama odadan çıkmadım tabii. Bunun üstüne Jaden yanıma geldi. Tanrım! Neredeyse boynumu koparacak sandım. Üvey anneme beni seviyormuş gibi göstererek öldürmeye çalıştığı belliydi. Tabii yapamadı öyle bir şey. Birkaç ufak laf atışmadan sonra benim üvey babam konusunu açmam üzere gitme kararı aldı. Zafer aldığımı hissetmiştim; ama son anda yanağımdan öpüşü neredeyse bana sinir krizi geçirtecekti. Geçirmiş de olabilirim, bilmiyorum. Yüzümü yıkamak üzere girdiğim banyodan sanırım saatlerce çıkmadım.

Evet, hepsi bu kadar. Bir günde bu kadar şey yaşadım. Ah, sanırım yaşayacaklarımı da buna katıp bir roman yazsam köşeyi dönerim!

» Aphrodis Audrey Phyllis.
» Aphrodis Audrey.
» Amber Heard / Aphrodis
» Audrey
» Audrey.