Aphrodis Audrey Phyllis
Ravenclaw V. Sınıf | Admin
Gerçek İsim : Çisem
Mesaj Sayısı : 765
Kayıt tarihi : 08/09/10
Yaş : 29
Lakap : Aph, -A
Karakter Bilgileri
Rol Puanı:
    (100/100)
Patronus:
 | Konu: Aphrodis Audrey.  Çarş. Eyl. 08, 2010 5:34 am | |
| Aphrodis Audrey Phyllis ~
Havalı. Milleti bi' ezer, bi' korur. Dengesiz tavırları vardır. Yanında insana ihtiyacı yoktur, yalnız da yaşayabilir. Kitap okumayı sever. Fazlasıyla zekidir. Zekasını iyilik veya kötülük adına değil, kendi yararına kullanır. Adalete inancını küçükken kaybetmiştir. Hayatta neredeyse hiçbir şeyi umursamaz. Ölmek veya yaşamak da sadece bir seçimdir onun için. Erkeklerse eğlence dışında bir şey olmamışlardır ona göre. Birgün gerçekten sevebileceği en azından bağlabileceği birini bulacağına inanır. Dürüst olduğu söylenemez. Mükemmel yalan söyler. Çıkarları için arkadaşlarını bile satar. Ailesini pek sevdiği söylenemez. Kanında bu çıkarcılık yatarken, iyilik meraklısı bir aileyle yaşamak ceza gibidir onun için. ~
Fiziksel özellikler henüz belli değil. ~
Ailesi, Audrey küçükken onu tren garına bırakmışlardır. Bir büyücü aile şans eseri onu orada bulmuş ve evlat edinmişlerdir. Çocuğun büyü gücü olduğunu fark etmeleriyle birlikte Audrey'e olan ilgi artmıştır. Sonuç olarak, gerçek aileyle ilgili bilgi yoktur ortalıkta. ~
Rp'lerimi biliyorsunuz; ama sizin için copy paste yapıyım canlarım xD ~
- Spoiler:
Sevmek ölmek mi demek? Yoksa ölmenin bir alt basamağı mıdır sevmek? Küçüklüğünden bu yana aşkın harika olduğu anlatılırdı Mélania'ya. Belki haklılardı, belki değil. Kimse doğrusunu kanıtlayamazdı. Doğru olduğunu varsayarsak, Mélania niye acı çekiyordu? Niye kendisini kızgın alevlerin içinde cayır cayır yanıyor gibi hissediyordu? Büyüklerin laflarına kapılıp kendisini bir erkeğin mükemmelliğine kaptırmıştı. Sonuç neydi peki, hayatında kocaman bir boşluk. Buradan çıkarılan diğer sonuç ise büyüklerinin yalan söylediğiydi. Peki niye? Niye, çocuklarının böyle bir acı çekmesini sağlamışlardı? Cehennemden beter bir hayat. Onsuz... Hayır, yaşayamazdı onsuz. Aşk harika bir şeyse, harikalık uğruna canını vermek istiyordu. Eğer o yoksa hayatında, ruhu da bedeninde olmamalıydı. Hayat bu kadar adaletsiz olamazdı ayrıca. Bir gün onu sana verip sevindirir. Hayatın adaletli olduğuna inanırsın, en mutlu günlerini yaşarsın. Ertesi gün ise, tekrar elinden alır ve sana gerçek yüzünü gösterir. Dünyanın en kötü insanı bile düşmanına böyle bir oyun uygulayamazdı. Peki, hayatın ne kastı vardı bu küçücük cana? Tek bir kişi için atan bu minnacık kalbi niye durdurmak için bu kadar hevesliydi? Tamam, eskiden gerçekten kötü bir kızdı Mélania. Ama o, bütün hayatını değiştirivermişti Mélania'nın. Onun yanında bir melekten farksızdı. Çünkü karşısındaki bir melekti. Meleğin yanında kendisi nasıl şeytan kalabilirdi ki? İşte en büyük yanılgıyı burada yapmıştı. Onu bir melek sanmıştı. Kanatsız bir melek... Bir gün, bir hafta, bir ay... Sonra ise, melek yavaş yavaş kırmızıya dönüşmeye başlamıştı. Gün geçtikçe kıpkırmızı boynuzları, kuyruğu ve çatalı çıkmaya başlamıştı. Ama aptal Mélania bunu ancak bütün özellikleri tamamlandıktan sonra fark etmişti. O aslında bir şeytandı, aldatıcı bir şeytan. Melek görünümlü hem de... Başka bir kızla aldatmıştı Mélania'yı. Böyle biri şeytandan başka ne olabilirdi ki? Bunu gördüğü günkü görüntü gözünün önünden ayrılmıyordu. Hayır hayır... Düşünmemeliydi bunu. Daha fazla acıya ne gerek vardı? Aslında bu ruh bedenden ayrılsa... İşte o zaman Mélania rahata kavuşurdu. Zaten kimse anlamıyordu Mélania'yı. Kime dert yansa hepsinin cevabı aynıydı: "Sen daha küçüksün." Küçük mü? 15 yaşındaydı, aşkı anlayabilecek yaşta. Gönlünü bir prense kaptıracak yaştaydı, kaptırmıştı da. Ama o prens... Artık yoktu Mélania için. Hayat da o gün bitmişti işte. Peki, bu nefes alışlar neden? Her nefesinde Alexandér varsa niye nefes alıyordu ki? Kalbinin her atışı Alexandér içinse niye atıyordu ki kalbi? Durdurmalıydı bu zorunlu ihtiyaçları. Alexandér'sız olmalıydı. Bedeni Alexandér'ın olduğu yerde olacaksa bile ruhu olmamalıydı. Huzur o zaman açığa çıkacaktı.
Evet, Mélania sonunda kararını vermişti. Sonu Mélania için mutlu olacak bu karar belki diğer insanlar için kötü olacaktı ama kimin umurunda? Mélania'yı umursayan mı vardı sanki... O 'küçücük' bir çocuktu daha. Arkasından en fazla bir iki gün ağlanır, unutulurdu. Ama biraz beklemeliydi bunun için. Yarım saat kadar daha. İlk olarak hazırlaması gereken birkaç şey vardı. Ağlamaktan kıpkırmızı olmuş yüzüne baktı aynada. Yüzü ıpıslaktı. Elinin tersiyle şöyle bir sildikten sonra masasının çekmecesini açarak bir parşömen, tüy kalem ve mürekkep çıkardı. Hıçkırmasını kesemiyordu ama bu yazı yazmasına engel değildi. Aslında, yazamıyordu da. Bir-iki kelime yazıyor ardından kâğıdı buruşturup yere atıyordu. On beş dakika kadar sonra yazmayı bitirdi. Kâğıdı iki kere katladıktan sonra cüppesinin cebine koydu. Aynanın karşısına geçip kendisine son kez baktı. Derin bir nefes aldı ve kendinden emin bir şekilde yola koyuldu.
Yarım saat sonra Kızıl Güneş Gölü'ne vardı. Burası Alexandér ve Mélania'nın tanıştığı yerdi. Mélania'nın hayatı burada başlamıştı, burada da sona erecekti. Haberlerden biliyordu, bu gölün karaya olan en yakın bölümü bile en az dört metre derinlikteydi. Pek göl denilemezdi belki de. Ama saf bir temizliği vardı. Mélania'nın en sevdiği yer olmuştu burası hep. Güneş batarken burası dünyanın en harika yeri olurdu. İsmi de buradan geliyordu zaten. Mélania saatine baktı. Akşam oluyordu. Yani kısa, çok kısa bir süre sonra Güneş alçalmaya başlayacaktı. Mélania'nın sonuna da o kadar az kalmıştı işte. Dünya denilen bu cehennemden kurtulacaktı. Bütün insani acılardan beraat edecekti sonunda. Hapisten af çıkarılmak gibi bir şeydi. Mutluluk... Az sonra olacakları düşününce bir an içi ürperdi, korktu. Ama vazgeçemezdi. Alexandér'ı başka kızın kollarındayken yaşayamazdı. Birkaç uzun dakikadan sonra hava kızıl bir renge dönüşmeye başladı. Evet, vakit gelmişti. Mélania göle biraz daha yaklaştı. Cebinden katlanmış küçük kâğıdı çıkarttı ve bulunduğu yerine hemen yanına, yere bıraktı. Birkaç küçük adım daha attı göle doğru. Kollarını yanlarına doğru açtıktan sonra bedenini o serin sulara bıraktı.
'Şlap...' Suya çarpış sesi kulaklarında yankılandı. Evet, bütün bedeni suyun altındaydı artık. O an kafası dank etti. Hayır, ölmemeliydi, savaşmalıydı. O ölünce Alexandér'ı yine başka kızların kolunda olacaktı, o zaman ölmek niyeydi. Ama artık çok geçti. Mélania ne kadar çabalarsa çabalasın kurtulamıyordu bu mavi güzellikten. Sanki bir güç onun suyun dibine çekiyordu. Kollarıyla çırpınmaya başladı. Bağırmaya çalıştıkça su yutuyordu. Evet, işte hayatın sonu. Çabalamak boşunaydı. Her şey bitmişti artık. Yavaşça gözlerini kapadı. Ne olacaksa olmalıydı. Suyun çekim kuvveti yavaşça azaldı. Teninde oluşturduğu dalgaların kuvvetini hissetmiyordu artık. Genizini yakan bir hava dalgası, o kadar. Onun dışında tamamen huzur. Önceden yaşadığı huzurun bin kat fazlası hem de. Evet, galiba ruhu bedeninden ayrılmıştı artık. Alexandér'ı tam anlamıyla serbestti şimdi. Mutlu olmasını diliyordu. O zaman Mélania'nın ruhu da rahat ederdi.
Birkaç saniye kadar sonra olmalı Mélania büyük bir acı hissetti. Bir tokat gibi. Cenet’te de acı var mıydı? Fiziksel acı yani. İncil'de hiç de öyle anlatılmıyordu. Bir de o sesler. O tanıdık ses... "Mélania" Kesinlikle Cenet’teydi. Bu sesin sahibi de huri'nin erkek hali olmalıydı. O esnada tekrar bir tokat yedi. Bu tokatla beraber Mélania'nın gözleri hafifçe açıldı. Burası cennet olamazdı değil mi? Tıpatıp Kızıl Güneş Gölü'ne benziyordu. Kucağında durduğu kişi ise... "Alexandér" diye mırıldandı Mélania. Alexandér elindeki kâğıdı kenara koyup Mélania'nın yüzünü okşamaya başladı. Sesi titrek çıkıyordu. Telaşlı gibiydi. "Şükürler olsun. Seni kaybettim sandım, sevgilim. Oh neyse ki yaşıyorsun. Lütfen, lütfen bunu bir daha bana yapma." Sesi o kadar gerçekti ki... Teninin sıcaklığı... Gözleri tam olarak açılmıştı artık. Yerden destek olarak yavaşça dikleşti. Hayır, ölmemişti. Karşısındaki de gerçekten biricik aşkı Alexandér'dı. Onun kurtarıcısı... Dayanamayıp ağlamaya başladı. Alexandér ise daha da sıkı sarıldı Mélania'ya. Mélania ondan uzaklaşmak istedi, tekrar aynı acıyı yaşamamak... Ama elinde değildi. O sıcacık kolları bulmuşken tekrar bırakamazdı. Sonsuza dek böyle kalabilirdi. Gözleri bin ton ağırlığında gibi geliyordu şuan ona. Açık tutmak o kadar zordu ki. Ama biraz daha izlemek istiyordu onu, bu anın tadını çıkartmak. Ama başaramadı bunu. Mavi gözleri yavaşça kendini bulunduğu durumun huzuruna bıraktı.
| |
|
Valeria Nerissa Wesley
Sihirli Yaratıkların Bakımı Profesörü
Gerçek İsim : Ebru.
Mesaj Sayısı : 1504
Kayıt tarihi : 13/09/09
Yaş : 30
Karakter Bilgileri
Rol Puanı:
(100/100)
Patronus: Beyaz Leopar
| | Konu: Geri: Aphrodis Audrey. Çarş. Eyl. 08, 2010 7:53 am | |
| | |
|
