Profesör Alımları ~

RP'niz yetersiz bulunmuştur. Bu arada imzanız çok büyük. Maximum imza boyutumuz 500x300'dür.

Ad, Soyad: Francois Marjorie
RolePlay Yaşı:35
İstediğiniz Ders: İksir
Günde Kaç Saat Online?: 4-5
Örnek RolePlay:Rüzgar adeta dans ediyordu Cassy'nin saçlarında... Hava oldukça
kasvetli ve keskindi. Bir buz kütlesine girmiş gibi hissettiren soğuk,
ilk defa hoşuna gidiyordu belkide.. .Bu, intikamın aklında daha da
fazla belirginleşmesine neden oluyor, bir iğneymiş gibi kalbinin tam
ortasına batıyordu. Bu saatten sonra bir kalbinin olduğunu bile
unutmuştu gerçi... Yavaş yavaş ilerliyor, yürüdükçe daha fazla
hızlanmak istiyor fakat çözemediği bir güç onu yavaşlatıyordu. Sonunda
ulaşmak istediği yere gelmişti. Bir parça ışığın olmadığı, sanki
rüyaydaymışçasına hissettiren geniş, senelerdir bomboş bir garajdı
burası... İnce hırkasının sağ cebini yoklarcasına elini götürdü ve
hissetti bıçağın keskin ve zalim gücünü. Hafif bir gülümseme yayılmıştı
yüzüne. Oldukça şeytani görünüyor, beynine gönderilen komutları
istemsizce yaparak karanlıkta bir beden arıyordu. Sol ayağını küçük bir
adımla ilerlettiğinde bir şeye çarptı. Evet! Bulmuştu sonunda... Ani
bir hareketle yere eğilirken hiçbir şey düşünemiyor, sadece hareket
ediyordu.Oldukça hızlı bir şekilde cebinden bıçağını çıkardı ve
saçların ipeksiliğini hissetti ellerinde. Bıçağı boynuna dayadı
kollarındaki baygın bedenin ve sapladı. Etrafa saçılan kanların kokusu
burnunda dolanıyordu...


Perdenin küçük aralığından özgür
olmuşçasına saçılan güneş ışığı Cassy'yi kabuslarla dolu rüyasından
uyandırdı. Masmavi gözlerini kırpıştırdı ve gerindi sıcacık yatağında.
Yorganının hışırtısı rahatlatmıştı onu. İçinde anlayamadığı bir
tedirginlik vardı. Yataktan kalkmak için yavaşça hamle yaptı, mis gibi
sabun kokan yorganını bir tarafa itti ve hemen yanında duran boy
aynasına döndü. Deniz mavisi gözlerine baktı önce; oldukça canlı
görünüyorlardı. Bir sır saklıyor gibiydiler. Ardından yumuşacık
kızılımsı saçlarına götürdü elini. Sımsıcak bir gülümseme yayıldı
yüzüne ve fısıldadı " Harika. " Bugün
anlayamadığı bir güzelliği vardı ve bu oldukça hoşuna gitmişti. O
sırada oda kapısının tıklatılmasıyla irkildi ve kapıya doğru dönerek "Girebilirsiniz. "
diye seslendi.Kapı hafif bir gıcırtıyla aralandı ve babasının telaşlı
yüzü gözüktü. Cassy dehşete düşmüştü çünkü beton grisi gibi solgundu
babasının yüzü... Hoş ve sakin bir sesle " Baba... Sen iyi misin? "
diye bir soru yöneltti. Ne olduğunu anlayamadan bir hıçkırık sesi duydu
ve o an kendiside telaşa kapıldı. Çünkü babası kolay kolay ağlamazdı.
Annesi öldüğünde bile ağlamamıştı ve bu olay babasından nefret etmesini
sağlamıştı. Zaten hemen ardından üvey Marcia'yı atmıştı eve... Cassy bu
düşünceleri hemen aklından uzaklaştırdı ve yine tatlı fakat telaşlı bir
tonla " Sorun nedir? " Diye bir soru sorarak
babasının kahverengi gözlerinin içine odaklandı. Babası biran tereddüte
düştü, derin bir iç çekti ve konuşmaya başladı...


Üşüyordu...
Buz gibi betonun üzerinde ayaklarını toplamış oturuyordu. Yüzünü
saklamak istiyordu fakat ne yaparsa yapsın utancını gideremiyordu.
Kimden? Neden utanıyordu? Babasından duyduğu şeyler kafasını
karıştırmıştı, karalanmış ve buruşturulmuş bir kağıt sayfasına
çevirmişti. Peki neydi bunun sebebi? Üvey annesinin dün gece aniden
ortadan kalbolup bulunamaması mı? Tabiiki hayır bu olamazdı.Hatta tam
aksine bu Cassy'yi her ne kadar istemesede sevindirmişti. Rüzgar
kafasını okşarken sanki ona bir şeyler anlatmak istiyor gibiydi. Yavaş
yavaş bir şeyler oluşuyordu sanki aklında... Sanki nerede olduğunu
biliyordu Marcia'nın... Ama nerden biliyor olabilirdi? İşte tam o
sırada dehşet birşey geldi aklına. İstemsiz bir şekilde ağzından
döküldü kelimeler
" Rüyamda gördüm...! "
Evet şimdi hatırlamıştı işte. Görmüştü ! Marcia'nın yüzünü, nerede
olduğunu görmüştü. Fakat neler olduğu hakkında en ufak bir fikri yoktu.
Beyninin sınırlarını zorluyor , kafasını gittikçe karıştırıyordu. " Neler oldu? "
Başını yavaşça denizin hırçın dalgalarına doğru kaldırdı, hoş ve tuzlu
kokusunu derin bir nefesle içine hapsederek ayağa kalktı. Evin demir
kapılı girişine doğru ilerlerken kafasında bir görüntü daha belirdi. Ne
olduğunu anlayamadan ayakları yola sürükledi Cassy'yi... Neden ve
nereye gittiğini bilmiyordu. Marcia gerçekten hiç umrunda değildi.
Fakat içindeki anlayamadığı iğrenç huzursuzluk bir şeyler söylüyordu
ona...

Kasvetli, dar sokaklarda ilerlerken binbir şey geçiyordu
aklından.Bir saniye aklında inanılmaz korkunç derecede bir görüntü
beliriyor, hemen kayboluyordu. Fakat hep ordaydı, sadece derinlere
gidiyordu... Yürüdükçe karanlık yollar onu kendi içine çekiyordu.Yere
bakarak yürüyor, kafasını kaldırmaktan oldukça korkuyordu.Sanki
yakalanmaktan korkuyor gibiydi. Ama neden kaçtığını nereye gittiğini
bile bilmiyordu henüz... Küçük bir dükkanın önüne gittiğinde duraksadı
ve etrafına bakındı. Tıkanmıştı şimdi ve nereye gideceği hakkında en
ufak bir fikri yoktu. Şüpheli gözlerini sağa, sonra sola çevirdi ve
yanlış yolda olduğunu hissetti. Geldiği sokaktan geri gitmeye niyet
ettiğinde aradığı şeyi gördü: "Koskocaman paslı demir bir kapı..."
Ardına kadar sımsıkı kapanmış bu kapıya geldiğinde büyük bir tereddütle
elini uzattı, demir kapının koluna koydu.Kapının büyük bir gürültüyle
açılması onu düşmek üzere olduğu hayalden uyandırır gibi oldu. Ama
yinede kendinde değildi, ne yaptığını kesinlikle bilmiyor fakat
yapıyordu. Kapının açılmasıyla beraber çok iğrenç bir koku geldi küçük
burnuna... Yüzünü buruşturdu ve içeri doğru bir adım atarak karanlığa
bıraktı kendini...


Ağır ağır ilerliyor oldukça büyük olan bu
mekanın ne olduğunu çözmeye çalışıyordu. Attığı her bir adımla beraber
kalp atışlarının daha fazla yüksek sesle ve çok daha hızlı atmaya
başladığını hissediyordu. Etrafına bakınırken biraz uzağında
anlayamadığı bir şey gördü ve büyük bir korkuyla ilerlemeye başladı.
Cassy'nin içi bu şeyin ne olduğunu çok iyi biliyor, ona fısıldıyor
fakat duyuramıyordu sesini... Sonunda ayaklarının dibinde duruyordu bu
gizemli şey. Hafifçe yere eğildi, elini attı ve hissetti... Yumuşak bir
saç tutamı gelmişti eline ve bu tutamı çevirip saçların sahibinin
yüzüyle karşı karşıya geldiğinde resmen şok geçiriyordu.Bu, Marcia '
ydı! Gözlerini çevirerek cesedi incelemeye başladı.Boğazının tam
ortasında bir bıçak saplıydı ve bıçak oldukça dikkatini çekmişti.
Duygusuz ve ani bir hareketle bıçağı Marcia'nın boynundan çekti ve
elinde döndürerek uzun uzun baktı. Uzun siyah saplı bıçak oldukça hoş
görünüyordu. Baştan sona kana bulanmış olan sapında ellerini
gezdirirken bir kabarıklık hissetti, hafifçe kanı sıyırdı ve okudu : " Cassy Xenia ."
O an kalbi ritim tutmayı kesti, gözleri kocaman oldu ve aniden
suratında sinsi bir gülümseme belirdi. Kendiside bir anlam veremiyordu
bu gülümsemeye fakat hoşuna gitmişti işte... Kendisi öldürmüştü...


Koşarak
garajın girişine doğru ilerledi, kapıyı mümkün olduğunca hızlı açarak
çıktı. Kapının kapandığından emin olduktan sonra koşmaya devam etti.
Nasıl hızla gittiğini bilemiyordu. Rüzgar saçlarını delicesine
savuruyor, içine huzur dolduruyordu. İskeleye ulaştığını farkedince son
bir kez baktı elinde tuttuğu bıçağına ve savurdu denize doğru . Bir
delil olmaması gerekiyordu... Bıçağın yavaş yavaş gözden kaybolmasını
izledi ve hemen arkasında duran banka oturdu. Beyninde kalan tek soruyu
yanıtlamaktaydı sıra şimdi. " Neden bilmiyordum bunu ? " Denize doğru bakarak kısa bir süre düşündükten sonra bulmuştu cevabını "
Çünkü iki tane Cassy taşıyordum aslında içinde... Biri nefret eden, iyi
, fakat cesareti olmayan Cassy. Diğeri ise ne yapacağını bilen fakat
kötü olan Cassy. Ne yaptığımı bilmiyordum çünkü kötü olan iyiye
söylemiyordu..." Bu sözleri fısıldadıktan sonra harika bir
gülümseme yaydı suratına...Gamzeleri küçük bir çiçek gibi açılmıştı.
Oldukça gizemli bir şekilde fısıldadı yine " Merak etme! Bu bizim sonsuza kadar küçük sırrımız olarak kalacak...Sadece ikimiz bileceğiz.SÖZ! "
Son kez parlıyordu o boncuk gözleri şimdi... İçinde saklamak üzere
kendini denize bıraktı. Son hissettiği şey dalgaların arasında
kaybolduğuydu.

Kabul Edildiniz...

Ad, Soyad: Valerié Scarlett Gatés
RolePlay Yaşı: 23
İstediğiniz Ders: Uçuş Dersi
Günde Kaç Saat Online?: İnternetimi yaparsa şu türk telekom 5 ile 10 arası. Haftasonlarıda sürekli.
Örnek RolePlay: Hogwarts'ın rutin sabahlarından biriydi.
Isabella yavaşça yatağından doğruldu. Banyoda yüzünü ve ellerini
yıkayıp dişlerini fırçaladı. Herzamanki gibi siyah ama gösterişli
elbisesini giydi. Topuklu ayakkabıları ve cübbesini yine unutmamıştı.
Kitaplarını ve asasını alıp yemekhaneye yürüdü. İlk dersine girmek için
Biçim Değiştirme sınıfına doğru yürüdü. Topuklu ayakkabıları koridorda
yanklanınca Biçim Değiştirme sınıfından gelen gürültüler kesildi.
Kapıyı açtı.
" Günaydın Çocuklar. " diye kükredi sınıfta.
4. sınıflar buna alışıktı. 1. sınıflara karşı daha yumuşak olmayı
deniyordu. Nede olsa onlar daha 11 yaşındaydı. Kitaplarını kürsüye
bıraktı.
" Evet. Herkes malzeme katından Hamsterlerını almıştır umarım. " dedi tehditkar bir sesle.
Çocuklar yutkundular. Hamsterlar masaların üstüne kondu.
"
Şimdi sizden bileğinizi benim gibi önce yukarı sonra sağa doğru keskin
kıvrımlar çizerek indirmenizi ve ileri doğru küçük bir vuruş yapmanızı
istiyorum. " dedi. Ellerini önce yukarı sonra sağa doğru keskin
kıvrımlar çizerek indirdi ve ileri doğru küçük bir vuruş yaptı. Herkes
deniyordu.
" Evet. Şimdi başlıyoruz. Denemek için süreniz var. " dedi.
Elini hamstera doğrultup asayı salladı. Hamster büyük kristal bir vazoya döndü.
" Evet. Dersin sonuna kadar bana büyük veya küçük bir kristal vazo getirmelisiniz. " dedi. biraz olsun gülümsemeyi başarmıştı.
4. sınıflardan kısa boylu ve tıknaz bir öğrenci yanına yanaştı.
" Profesör Kohen. Ben bir türlü ileri vuruşu yapamıyorum. Gösterirmisiniz. " dedi.
Isabella çocuğu elini tuttu. Hareketi çocuğun hamsterına uyguladı.
" Hadi bakalım. Sözler. " dedi Isabella. Çocuk elini sallayıp narin vuruşu yaptı.
Hamster orta boyda renki kristal bir vazoya döndü. Şekli biraz yamuktu. Ama çocuğa gülümsedi.
" Aferin Danfield. " dedi. Dersin bitiş çanları çaldı.Hedefine ulaşmış kristal vazoları toplamıştı. Hepsini depoya koydu.
" İyi günler çocuklar. " diyip kapıdan çıktı.Diğer dersi 1. sınıflara olduğu için kitaplarını almaya ofisine ilerledi.

Kabul Edildi.

Ad, Soyad:Hermione Anna Granger
RolePlay Yaşı:20
Günde Kaç Saat Online?:Her gün fazla fazla.gABRİELLA anna lynn diğer karakterim ayrıca.giremedim şifreyi unuttuğum için.Şİfreyi hatırladım yani buldum bugün.O yüzden anca ş,imdi buna girebiliyorum...
Örnek RolePlay:İksir dersinin olacağı gün Jessica beni mutlu bir şekilde kaldırmıştı.Kalktıktan sonra Jessicay’la cüppelerimizi giyerek aşağıya iksir odasına inmiştik.Herkes sırasında uyukluyordu.İksir Profesörü;Profesör Matter:

-“Herkese merhaba!”diyerek güne başladı.
-Merhaba Profesör Matter.

Hepimiz büyük bir merakla Profesör Matter’ın işleyeceği konuya hazırlanmıştık.Profesör Matter’a:

-Profesör Matter,bu gün hangi konuyu işleyeceğiz?

-Bayan Blomwood.Sizinde herkes gibi beklemeniz gerekiyordu.Ama söyleyeyim.İşleyeceğimiz konu Ufalma.Evet herkes kitaplarının 15 ve 16.sayfasını açsın.

Sayfaları açtıktan sonra profesör sayfayı incelememizi istedi ve bize şunu sormuştu:

-Aranızda ufalma iksirinin malzemelerini ve ne işe yaradığını bilen var mı?

Parmağımı kaldırmıştım ve Profesör Matter:

-Bayan Blomwood.Evet.Söyleyin.

-Ufalma iksirinin içinde bulunanlar kesilmiş papatya kökleri,soyulmuş büzülmüşincir,dilimlenmiş tırtıllar,bir fale dalağı,bir parça sülük sıvısıdır.Ufalma iksirinin amacı nesneleri ufaltmaya yarar Profesör Matter.

-Evet Bayan Blomwood.Sağolun.

Kitabı incelemeye devam ediyorduk.Sonra Profesör Matter bize dersi anlatmıştı.Dersi tam olarak kavradıktan sonra iksiri yapmaya çalışmıştık.Ne yazık ki bazılarının olmamıştı.Ama benim olmuştu.Profesör Matter beni tebrik ettikten sonra ders bitti demişti.

Bende mutlu bir şekilde odadan çıkarken Jessica yanıma geldi ve ;

-“Senin bu haline bayılıyorum.” demişti…

NOT:BU RP İKSİR DERSİ İLE İLGİLİDİR.EĞER BOŞSA İKSİR,DEĞİLSE BİTKİBLİM PROFESÖRLÜĞÜNÜ İSTİYORUM...

Rosepery Dé Querin
22
2-3 saat
Pm ile gönderildi.
Bitkibilim Profesörü olmak istiyorum.

Kabul Edildi.

Alındınız. Aramıza hoşgeldiniz.

Ad, Soyad: Antenia Qersa
RolePlay Yaşı:19
İstediğiniz Ders: Eski yazıtlar yada muggle profesörü
Günde Kaç Saat Online?: 5
Örnek RolePlay:

Sabah kalktığında acele etmesi gerektiğini fark etti. Hemen birşeyler atıştırıp üstüne beyaz bir kazak , altına bir kot pantolan giydi.
Hafif bir makyaj yapıp tatlı olan çilekli parfümünden sürdü.Bugün işleyeceği konu hakkındaki kitaplarını alıp ve üstüne beyaz büyük siyah düğmeli paltosunu giydip evden çıktı.Biraz sonra okula varmıştı.Okulun içine girdiğinde gülümser yüzünü kullanarak
''Günaydın Marry. Bügün nasılsın bakalım..?''
''İyiyim öğretmenim siz nasılsınız?''
Bu 2.sınıf Gryffindor öğrencisini çok seviyordu.Onun derse katılımı ve şirinli onu kendisine hayran bırakmaya yetiyordu.Bugünse kızın gözlerinde yine şevinç pırıltıları vardı.Onun başı sıkıştığında hiç düşünmeden ona yardım edebilirdi.Beraber derse girdiler ve ona bir kaç şey söledikten sonra yerine geçmesine izin verdi.

Çocuklar getirdiği kitapların sayısı ve kalınğılı hakkında şaşırmış ve hayrete düşmüş olmalılar ki bir birleri ile sohbet etmeye başlamışlardı. Lorinna buna 5 dakika izin verdi.Çünkü öğrencilik yıllarında aynısını oda yapmıştı.Bu düşünceleri aklından silerek
''Evet çocuklar.Derse dönelim mi artık nedersiniz..?''
Sınıfta doğrulmalar başladığında ise paltosunu çıkarıp askılığa astı ve beyaz önlüğünü giydi.
''Bugünkü konumuzda Muggle'lerin doğuşu konusunu işleyeceğiz..''

Başka sitede yazdım başvuru rp'm..

RP'niz profesörlük için yetersizdir. Yeterli olsa bile, Muggle Bilimleri dersimiz yoktur.

Dionysos Demosthenes alındınız.


Daniel R. Longrange

RP'niz 1. Sınıf RP'lerinden bile aşağı derecede olduğu için kabul edilmediniz.

Ya ben uzun Rp yapmayı beceremiyorum yardım edermisiniz?

Roleplay derslerimizi bekleyiniz. Yakında yayınlanacaktır. Ve RP yapanları izleyerek nasıl kelimeler ve ne tür betimlemeler kullandığına dikkat ediniz. O kadar da zor birşey değil bu.

Ad, Soyad:Sonja De Matthew
RolePlay Yaşı:23
İstediğiniz Ders:Sihir Tarihi
Günde Kaç Saat Online?:En az 3 saat
Örnek RolePlay:

Geçmişi hayatının önünden adeta bir film şeridi gibi geçiyordu. Hogwarts altıncı sınıftayken bekâretini kaybetmişti. Çok aşık olduğu çocuğa vermişti bekâretini, o an hiç pişman değildi belki. Şimdi ise hayatını adadığı kişi, birden kaybolmuştu. Belirsizcesine ve onu hamile bırakarak... Şimdi nerede olduğunu bile bilmediği bir çocuğu vardı Sonja'nın. İçini acıtan sadece çocuk hasreti değildi, sonuçta Paula'ya da annelik yapmıştı. Yine de kendi genlerini taşıyan bebeği, şimdi neredeydi kim bilir. Gözlerinden akmak için kendisine adeta yalvaran yaşlara karşı koymaya çalıştı. Aralarındaki bağın seksten öte olduğunu düşünüp, hayatının hatasını yapmıştı genç cadı. Bakire değildi artık, on dokuz yaşında olmasına rağmen. Şimdi, kendini sokağın ortasında vücutlarını satan fahişelerden farksız olarak düşünüyordu. En azından düşünmüştü bunu, üç yıl boyunca depresyon ve melankolik hâllerden kurtaramadı kendini. Hogwarts'ta profesör olmuştu artık genç cadı, kötü başlayan hayatını kurtarmaya çalışıyordu. Mutlu hissediyordu. Kardeşiyle aynı okulda bulunmak... Onu her dâim koruyabilecekti şimdi kötülüklerden ve başı sıkıştığında hep yanında olacaktı. İş başvurusunun kabul edildiğini öğrendiği anda usta olduğu nadir şeylerden birini yaptı; o çok değer verdiği, hatta isim bile koyduğu süpürgesiyle eve yöneldi. Müjdeyi Paula'ya vermek ve onun her dâim yanında olacağını bilmesi... Açık sarı ve dümdüz saçları havada dalgalanırken, eve gelmesi pek de uzun sürmedi.

Mounëll Sokağı, 13 Numara.

Asasını kapıya dikkâtlice doğrultup fısıldadı: 'Alohomora'. Mugglelar ile dolu bir sokakta oturmak onları ne kadar zorlasa da, bir muggle gibi davranmaya alışmışlardı sanki. Tahta kapı gıcırdayarak açılınca, koşarak içeri girdi. Paula mugglelarda aptal kutusu olarak nitelendirilen televizyonun başındaydı. Hızlıca odaya girdi ve kollarını açtı, Paula'nın birazdan sarılacağını hissediyordu. Genzini temizleyip, en sevecen sesiyle konuştu: "Pau, benim küçük prensesim! Karşında yeni profesörün duruyor!" Paula'nın pozitif bir şekilde cevap vereceğinden o kadar emindi ki... Bütün telepati yetkisinin iğrenç olduğunu anladı birden. Kaşlarını hiç bu kadar çatık görmemişti Paula'nın. Haşimle yerinden kalktı, sanki her şeyin kötü olacağını anlatmıştı birden bulutlar. Duyduğu şimşek sesiyle irkildi, yağmur son hız yağıyordu. En az şimşek kadar vurgulu bir sesle isyan etti Paula: "Bunu nasıl yaparsın abla, nasıl yaparsın!" Lacivert kalem ve deniz mavisi farla vurgulanmış gözleri sonuna kadar açıldı. Sarı saçlarının rengi değişti sanki, kardeşinden bunu duymak neşesini kaybettirdi. Hamile olduğunda bile bu kadar suçlu hissetmemişti kendini. Yutkundu, tek yapabildiği yüzündeki masum ve bir o kadar da saf gülümsemeyi git gide kaybetmek oldu. Kontrolünü kaybedip, Paula'nın en az bir bulut kadar beyaz yüzünde mor yaralar açmak istemiyordu. Basit bir nihiliste dönüşüp, hiç olmayacağı biri gibi olmaya kendini zorlamak... Düşüncesi bile tüylerini diken diken ederken, kardeşinde hiç görmediği memnuniyetsizlik ve egoizm kötü hissetmesine neden oldu. Kardeşinin bir canavara dönüştüğünü düşünmesi anlıktı, hak vermiyor da değildi aslında. Kendi ablası okulunda çalışmaya başlasa arkadaşlarının verecekleri aptalca tepkileri önce önemsemeyip, sonra kafaya takardı. Ne saçma ironi tepkisi veren insanları yanıltacak bir açıklamaya sahipti Sonja. 17 yaşındaki ergen sendromu. Hem de kız, acınası ve birlikte oldu kişiyi bahtsız bir bedeviden farksız kılmayacak bir dişi. Pürüzsüz ve hatları belirgin bir yüze, kusursuz bir vücuda sahipti Paula. Özendirici bir güzelliğe sahip olduğunu inkâr etmiyordu, hatta ilk doğduğunda ona olan yoğun ilgiyi kıskandığını inkâr ederse aptalın teki olurdu. Lâkin, Paula'nın aşklarına dair herhângi bir tüyo almak mümkün değildi. Hiçbir zaman istediği bir abla olamamıştı belki de. Yine de benliğini melankolik düşüncelerle doldurup, saçma düşünceler dolu zihnini biraz daha boğmamak için kötü bir abla olduğunu düşünmemeye çalıştı. Ebeveynleri gittiğinde, ona kol kanat geren hep kendi olmuştu. Fazla korumacı olsa da, hiçbir zaman için kötülüğünü istememişti Paula'nın. Haketmemişti bu tepkiyi, on dört yaşındayken, on iki yaşındaki kız kardeşine bakmıştı ve şimdi tek görebildiği şey nankörlüktü. Sinir bozucu nankörlük. Paula bir kez daha konuşmaya başladığında, Paula'ya hiç söylememeyi diledi. Ve Paula'nın bir daha hiç ama hiç konuşmamasını... "Arkadaşlarım torpilli olduğumu düşünecek ve ben rezil olacağım. Senin korumacı bakışların hep üstümde gezinirken, ne kadar rahat olmamı bekliyorsun benden!" Daha fazla tutamayacaktı kendini Sonja. Bugüne kadar hiç ailesiyle olmamasına rağmen, Paula'ya hep annelik etmişti. Bu tepkiyi haketmediğini biliyordu, gözünden yaşlar dökülmeye başladı. Yumruklarını sıktı ve şiddetlenmek için çırpınan hissiyatlarını bastırmaya çabalayarak, olabildiğice sakin konuştu: "Bak Paula, ben artık bir yetişkinim ve bana ne yapacağımı söyleyemezsin! Seni Yüce Merlin'e bağışlıyorum ve geldiğimde akıllanmış olmanı temenni ediyorum." Paula'nın yüz ifadesine bir kez olsun bile bakmadan kapıya yöneldi. Üzerinde bir şort ve muggle tuniği vardı. Komşularına bir cadı olduğunu belli etmemek için onlar gibi giyinmeyi benimsemişti artık. Acımasızca yüzleri tokatlayan yağmura inat montsuz dışarı çıkıyordu. Hiç önemsememişti, kardeşinden bu denli bir kazık yemek onu çok daha fazla ilgilendiriyordu. O kadar aciz hissetmişti ki kendini, güçsüz gibi görünmek istemedi. Kapı tokmağını çevirip, tam bir adım atmışken, Paula'nın dolu ama az öncekine göre daha sakin sesini işitti kulakları: "Şimdi de bırakıp gidiyor musun!" Bir kelimelik cevap gücü bile bulamadı kendinde. Hiç duymamış gibi yapıp, ikinci adımını da attı. Gözlerini kapadı ve etrafta muggle olmadığına emin olduğunda, cisimlenmek için hazırladı kendini. Tam havaya karışacakken, Paula bir kez daha ağzını açtı, kapıya koşuyordu: "Hey!" Önüne gelen bir tutam saçını geriye atarak, hiç konuşmadığı kadar nefret dolu bir sesle konuştu: "Evet, Paula! Gidiyorum lanet olsun!" Paula korkmuşa benziyordu, derin bir nefes alıp, ekledi: "Başka bir şey?" Paula içeri doğru koşmaya başladığında, havaya karıştı. İkisinin de özgürlüğe ihtiyacı vardı belki de. Belki Paula biraz kendi başının çaresine bakıp, değerini anlamalıydı Sonja'nın. Her ne kadar bu düşünce aklından binlerce kez geçse de yapamazdı bunu küçük kardeşine. Kinle dolsa da içi, hiçbir zaman ebeveynleri gibi terketmezdi onu. Edemezdi...

Londra, Knockturn Yolu.

Uzun zamandır ağzına içki sürmüyordu, en son içki içtiğinde Jason ondan yararlanmıştı. İlk defa bağımlı gibi hissetmişti. İçki içmezse eksik hissedecekti sanki, basit bir keş gibi. Ucube gibi. Kafasını dağıtmaya ve sarhoş olmaya gerçekten ihtiyacı vardı şimdi. Arkadaş çevresinin yarısından fazlası alkolikti. Methettikleri bir barın ismi çalındı aklına. 'Rollifhen' gibi bir şeylerdi. Knockturn yoluna cisimlendi korkusuzca, muggleların orada işi olmazdı. Midesinin bulandığını hissettiğinde, gerçekten ilk kez sarsıldığını anladı. Ruhsal olarak ilk kez... Barı arayacak gücü bulamadı kendinde, ismini yanlış hatırladığını düşündü bir an. Yine de rezil olma korkusuna kapılmadan sordu birine, daha fazla ne kadar kötü hissedebilirdi ki? "Rollifhen barı nerede?" Karşısındaki büyücü en başta bir süreliğine güldü, Sonja ise hiçbir tepki vermeden, sakince bekledi. Adamın sinir bozucu kahkahaları dindiğinde, iki sokak ileride olduğunu işitti. Kafasını öne nazikçe eğerek, ilerlemeye başladı. Mekânı farketmemek mümkün değildi. Tabelası bütün sokakta göze çarpan tek şeydi. Büyük, parlayan ve mor bir 'r' harfi vardı tabelada. İçeriden bütün sokağı özendiren viski kokuları, benliğini sarmış, burnunu ve gözünü köreltmiş ve kendini yeterince cezbetmişti. Jason'un peşinden koştuğu gibi koştu bara. İçeriden gelen cadı kahkahaları ve yoğun müzik ortamın karanlık olduğunu ısrarla vurgularken, hiç umursamıyordu. Kardeşini umursamadığı gibi... Ama tek fark, suçlu hissetmiyordu şimdi. Aksine her şey müthiş olacakmış gibi geldi ona. Siyah boyalı kapıyı ittirdiğinde, canlı bir ses veren zil istemeden zıplattı onu. Parkede topuklularının yankılanmasına izin verdiğinde, üzerine çevrilen bir-iki bakışa hiç aldırmadan, bara yöneldi. Bir bar taburesinde topuklu ayakkabıyla oturmak kadar zor bir şey bilmiyordu, yine de Merlin yanındaydı adeta. Gayet başarılı bir oturuşun ardından, bir saniye bile beklemeden donuk bir sesle siparişini verdi her tarafı dövme olan barmene. "Ateş viskisi." Bir güç kafasını sola çevirmesine neden oldu. O güç yanından hiç gitmesin istedi bir an, hayatında bir daha Jason kadar cezbedici bir erkek göremeyeceğini düşünüyordu. Bu düşünceyi yanıltan ve onun burada olmasını sağlayan her neyse, şükrediyordu şimdi. Yanındaki adam her ne kadar çekici gelse de, sıradan bir fahişe olmamak için konuşmadı. İçki içince, adamın oyuncağı olacağına emindi. Neler saçmalıyordu böyle! Derin bir nefes aldı ve barmen önüne viskisini koyana kadar sandalyede dengede durmaya çalıştı.


(Bu Rpg başka bir sitedeki üyeliğimdendir.)

Kabul edildi.

Kabul edilmiştir.

Ad, Soyad: Mary L. Caylor
RolePlay Yaşı: 20
İstediğiniz Ders: iksir eğer iksir doluysa lütfen uçuş dersi Günde Kaç Saat Online?: 3 Saat
Rp:

Mary hızla tavan arasına kendisini kapattı.
70 yıl önce kasabada olanlar -yani büyüklerinin anlattığı efsane- kendisini tekrar ediyordu. Kasabasında daha önce olduğu gibi yine, yazın tam ortasında güneşsiz bir gün yaşanıyordu. Her yer karlı ve buzluydu.16 yaşındaydı. Vampirler tarafından. Mary 1992'de böyle bir şeyin olacağını sanmazdı, hem vampirler cici bici, seksi ve cazibeli değillermiydi? Gördüklerinin iğrenç pasaklı dişleri, kana bulanan resmi kıyafetleri ve ucube gözleri vardı. Dillerini unutmamak gerek, bir kerede çizgi film karakterleri gibi bütün yüzlerini yalayabilecek uzunlukta dilleri vardı. Mary elindeki baltayı sımsıkı kavradı. Tavan arasındaki camdan dışarıyı gözetliyordu ve yaşayan birilerinin -eğer hala varsa- onu bulmasını bekliyordu. O sırada telsizinin ötüşünü duydu. Eline aldı ve sesini biraz kıstı.
“Çağrımı alan biri varmı?Ben Jack, orada kimse varmı?”
Jack, kasabanın en yakışıklı gençlerinden biriydi. İtalya'da yüksek lisans yapıp kasabasına geri dönmüştü ve Şerif Edmundo'nun kızı Isabelle ile sevgili olmuştu. Herkes gelecek yaz evlenmelerini bekliyor ve umut ediyordu. Mary hariç. Jane Samuel Reese'e deliler gibi aşıktı ve Isabelle ile yanyana olmalarına bile dayanamıyordu. Isabelle Delilah, 17 yaşında sağlam bir fıstıktı. Upuzun karamel rengi saçları, yemyeşil gözleri ve buğday gibi teni vardı. Jack ise çenesine gelen siyah saçlara, bembeyaz lekesiz bir tene, derin kahverengi gözlere ve yumuşak bir ispanyol aksanına sahipti. Mary hayallerinden sıyrıldı ve telsize döndü.
'Ben-im. Ben varım!'
Söylediğinin salakça olduğunun farkındaydı. 23 yaşındaki Jack, 16 yaşındaki ufak Mary'in sesini nereden tanıyacaktı ki?
'Adınızı söylermisiniz?'
'Benim Jack, Mary Caylor.'
Bir süre sessizlik oldu. Sonrasında Jack'in sesi tekrar duyuldu.
"Mary. Şimdi bana nerede olduğunu, yaralı olup olmadığını, bulunduğun yerin güvenliğini ve kaç kişi olduğunu söyle!'
Mary etrafındaki kan damlalarına baktı ve ağlamamaya çalıştı. Tabii bu zordu, canından değerli abisi daha 20 dakika önce ayakları dibinde öldürülmüştü. Sömürülerek ve parçalanarak.
'Evimdeyim, çatı katında saklanıyorum. Yaralı değilim, iyiyim yani soğuk dışında. Burası güvenli sayılmaz, yanımda kimse yok."
Ve Mary hıçkırarak ağlamaya başladı.
"Mary, Mary beni dinle. 10 dakika içinde bulabildiğin ve taşıyabildiğin bütün silahları, mermileri, tıbbi malzemeleri ve yiyecekleri al. 10 dakika sonra evinizin alt tarafındaki sığınaktan içeri girerim. Seninle beraber Karakola gideceğiz, yaşayan herkes burada. Sakin ol ve silahları, mermileri, tibbi malzemeleri ve yiyecekleri al. Anladın mı?'
'Evet. Evet anladım.'
Ve telsiz hızla kapandı. Jane baltasını tuttu ve gizli çatı katı merdivenini indirip evin içine daldı. Heryeri kontrol etti, sakin ve ıssızdı. Kamp çantasını kaptı ve içini boşaltıp buzdolabına koştu. Pişirilmesi gerekmeyen bütün yiyecekleri ve içecekleri alıp çantaya koydu. Ardından babasının av odasına inip baltaları, silahları ve mermileri koydu sığabildiğince. Bunları ellemek bile korkunçtu onun için. Sonrasında maun dolaptaki tıbbi ilaçları bir monta sardı kırılmamaları için ve çantaya yerleştirdi. Üzerini değiştirdi sıkı sıkı giyinmek için. Kar botlarını ayağına geçirdi ve sarı saçlarını sıkı sıkı topladı rüzgarla önüne geçmemeleri için. Babasının kar eldivenlerini giyip işine yarayabilecekleri kontrol etmesine kalmadan bir tıkırtı duyuldu sığınaktan. Mary, Samuel olup olmayışından emin değildi. Baltasını sımsıkı tuttu eğer bir vampirse kafasını ortadan ikiye ayıracaktı. Bunu bu gece 3 kez yapmıştı. Birinde komşusu küçük Paggy'i öldürmüştü, vampir olan Paggy'i. Bir gölge gördü, baltayı tam kaldırdı ki Samuel'in karla kaplı montlara sarınmış bedenini görünce indirdi. Jack derin bir nefes aldı konuşmadan, Jane ise neredeyse ağlamak üzereydi. Hızla Jack'e sarıldı. Samuel destek vererek sardı onu.
"Mary hadi gitmeliyiz. Buraya gelirken bir tanesi beni gördü. Hadi hemen gitmeliyiz.'
Mary'i geri çekti ve sırtındaki çantayı kaptı. Ön kapıdan çıkarlarken etrafı kontrol ettiler. Jack onun elini tuttu, bunu sadece koşarken kendisine yetişmesi yada farkedilmeden kaçırılmaması için yapmıştı belli ama Mary heyecanlandı. Binaların arasından geçerlerken Jack son hızla koşuyordu. Jane'in ayağına birşey çarptı ve yere yuvarlandı. Mary çarpan şeye baktığında sınıf arkadaşı Mark'ı gördü. Yani ölü bedenini. Ve çığlık atmamak için ağzını kapattı. Samuel tökezlemişti, hızla Mary'i tuttu ve kaldırdı. Mary'in dizi yaralanmıştı. Kalktı ve yere düştü inleyerek.
"Jack sen git. Ben iyi olduğumda, öldürülmemiş olursam gelirim. Burada açık yem olmamalısın.'
Mary hatırladı, o küçükken Jack'le hep oynar ve vakit geçirirlerdi. Bütün kasaba çocukları gibi. Jack, Mary'i bir hamlede kaldırdı ve kucağında sarmaladı. Hafif olduğunu belirterek güldü ve koşmaya başladı. Karakol 20 metre ileride önlerine çıkmıştı. Jackl yorulsada hızlandı ve karakola daldı. Onları görenler hızla ayağa kalktılar.
'Isabelle, Mary yolda bir cesede takılıp düştü. Yaralandı, sen onunla ilgilen. Christopher, sen yiyecekleri kuru buzların arasına kaldır.'
Samuel silahları kontrol ederken Isabelle Jane'in bacağındaki yarığı temizlemeye çalışıyordu. Jane ise dişlerini kıracak kadar sıkıyordu. Ağlamak üzereydi ve dayanamıyordu. O sırada Jack,Mary'in başına oturdu.
"Mary, Isabelle bacağındaki büyük tahtayı çıkarırken sadece bana odaklan. Tamam mı? “Canın acırsa istediğin kadar kolumu sıkabilirsin. Sadece bana odaklan ama tamam mı?"
Mary koşulsuz şartsız kabul etti ve başını Samuel'in göğsüne, daha doğrusu kabarık montuna yasladı ve içeri gömüldü. O sırada bacağında dayanılmaz bir acı hissetti ve boğuk bir sesle bağırdı. Aynı zamanda Samuel'in kollarını sıktı tepkisel olarak. Isabelle onun bacağını temizleyip dikerken Mary ağlıyordu. Güçlü olamadığını farketti. Ailesi onun gücüydü ve gücü artık yoktu. Bir süre sonra Jack'in kollarında uyuyakaldı.