Louis McGrount

Havanın kararmakta olduğunu ufak pencereden görebiliyordu. Elindeki kutulardan kurtulup yavaşça tezgaha ilerledi.

-Kimse yok mu acaba?

Koşar adımlarla genç adamın yanına geldi ve uçuşan tozlardan dolayı öksürüp,

-Merhaba, nasıl yardımcı olabilirim?

dedi. Bunları söylerken hafifçe öksürmeye devam ediyordu. Bu dükkan o kadar uzun zamandır abkımsız kalmıştı ki burada çalışalı bir hafta olsa dahi, etrafa çeki düzen veremiyordu Catherine. Buraya da çalışmayı sevdiği için geliyordu zaten. En azından bu sayede hafta sonları boş geçmiyordu. Gelene bir kez daha baktı. Ah, evet bu Adelina'nın arkadaşıydı.

-Ah, selam Louis... Sen olduğunu fark etmemiştim.

dedi. Kardeşi bu genç adamla tanışalı uzun bir süre olmuştu. Aslında kardeşini gittikçe "Karanlık" olmaya sürükleyen faktörün o olduğundan şüphe ediyordu. Onun konuşmasına fırsat vermeden devam etti sözlerine.

-Asa arıyorsun ha?? Bakalım buralarda neler var...

dedi ve kutuların üzerine eğildi.

Genç bir bayan koşarak yanına geldi. Havada uçuşan toz zerreciklerinin etkisi ile hafifçe öksürerek; ‘’Merhaba, nasıl yardımcı olabilirim?’’ dedi. Louis genç bayana dikkatlice bakınca tanıdık olduğunu anladı. Bu genç bayan birlikte olduğu Adelina’nın ablasıydı. Catherine de onu tanımış olacaktı ki; ‘’ Ah, selam Louis... Sen olduğunu fark etmemiştim.’’ dedi ve hemen konuşmasına fırsat tanımayarak,’’ Asa arıyorsun ha?? Bakalım buralarda neler var...’’ diyerek yerde ki birkaç kutunun üzerine eğilerek aramaya başladı. Louis de iyi bir asa bulmasını umarak tezgâhın üstünden kafasını uzatıp kıza bakarak; ‘’Ah! Evet, asa arıyorum. İyi bir asa bulursunuz umarım.’’ diyerek içinden geçenleri söyledi. Kız bakışlarını kutulardan, Lous’in alaycı gözlerine çevirdi. Catherine’nin sinirlenip sinirlenmediğini anlayamamıştı. Kısa bir süre sonra kız tekrar kutular da aranmaya başladı. Her kutunun içinden bir asa çıkartıp, içlerine tek tek bakıyordu. Beğendiklerini kenara ayırıyor, beğenmediklerini ise kutularına tekrar koyuyordu. Anlaşılan Louis’den bir an önce kurtulmak istiyordu. Louis de uzun süren sessizlikten sıkılmaya başlayınca; ‘’ Seni burada gördüğüme şaşırdım Catherine. Çok oldu mu burayı işleteli?’’ diye sordu. Catherine yanıt vermedi. Zaten birbirlerinden pek hoşlanmıyorlardı. Galiba Catherine kız kardeşi ile olan ilişkilerini onaylamıyordu. Ama olsun, Lous’in umurunda bile değildi! O yine de Adelina ile çıkmaya devam edecekti. Zaten ilişkileri yeterince uzamıştı. Louis yakında Adelina’dan ayrılırdı.

-Sen öyle san! Onu ben zorlamadım. Tamamen kendi düşüncesi. Hem Muggle’lardan oda nefret ediyor. Onun ruhunda varmış, kabul et Aida.

Yüzündeki öfkeli ifade yerini şaşkınlığa bırakmıştı. Ablasının izinden gidemezdi Adelina... Fazla tehlikeliydi... Louis sesini bir perde daha arttırdı ve sordu.

-Nasıl bir asa bu! Özellikleri neler, gücü neler… Anlatsana!

Gözlerinden ateş fışkırıyordu Aida'nın. Louis haddini
fazla aşmıştı. Aslında ilk cümlesinden beri haddini aşacak şeyler çıkmıştı ağzından, fakat bu son damlaydı. Aida korkusuzca ilerledi ve güldü.

-Bak Louis, sen kendini ne zannediyorsun bilmem ama; ölüm yiyenleri senden iyi tanırım. Kardeşimin bu karmaşa içine girmemesini istememin nedeni...

Bir süre susmuştu. Nefes seslerini duyabiliyordu. Başını yere eğdi ve pişmanlık dolu bir ses tonuyla;

-Benim Ölüm Yiyen olmam... Senin onu bu işe çektiğin çok açık ve ben her saniye hayatının tehlikede olduğu bir yaşam yaşamasını istemiyorum.

Eliyle yüzünü siper etti ve derin bir nefes aldıktan sonra genç adamın yüzüne yalvaran gözlerle baktı. Yere hafifçe çöktü ve gözünden düşen yaşları serbest bıraktı.

Elinde ki koca çantayı yönetmeye çalışarak Diegon sokağının neşeli karmaşasından ve boğuk gülüşlerin, sahte kahkahaların arasından kendini sıyırdı. Boş ve tenha sokağa saptı. Her zaman uğradığı yere yani ''Ollivanders Asa Dükkanı''nın kapısının önüne geldi.

Sisli camlardan gördüğü şey sevgilisi Louis ve ablasının dükkanda olduğuydu. Ablası Catherine bir anda Lous2in yakasını kavradı ve tüm sokağın duyacağı bir ses tonu ile sevgilisine bağırmaya başladı. Tartışıyorlardı. Hem de Adelina için...

Tozlu kapıya yaklaşıp, yavaşça açtı. Ne Catherine ne de Louis ikisi de Adelana'nı farketmedi. Kapının önün de durup olanları dinledi. Catherine çoktan Louis'in yakasını bırakmıştı. Louis şimdi kendine çeki düzen veriyordu. Catherine Louis'e bir asa uzattı. Louis asayı ellerinin arasına alıp incelerken ağzından çıkan sözler, Garnet'ın hoşuna gitti;

''Sen öyle san! Onu ben zorlamadım. Tamamen kendi düşüncesi. Hem Muggle’lardan oda nefret ediyor. Onun ruhunda varmış, kabul et Aida.''

Mugglelar... Önceden, yani Louis'in hikayesini dinlemeden önce o aptal sümsükler Garnet'ın umrunda bile değillerdi. Ama Louis'in başına gelenler affedilir gibi değildi. Adelina o hikayeyi duyduktan sonra Mugglelardan tam anlamıyla soğudu.

Ablası Catherine daha fazla dayanamadı ve ağlamaya başladı. Adelina kendini garip hissetti. Onu daha önce ağlarken görmemişti. En azından başkalarının yanında ağlayan zavallılardan biri değildi. Louis son bir hamle ile sabırsız bakışlarını asasına dikerek;

''Tamam engel olmaya çalışırım. Sen şimdi bana bu asanın özelliklerini söylesen fena olmaz!''

Sevdiği çocuk duygusuzun tekiydi ama yine de onu seviyordu. Soğuk sesini ayarlayarak ve topuklu ayakkabılarını yere vurarak bir kaç adım attı ve;

''Artık engel olamazsın. Ben artık Ölüm yiyenim, tıpkı sizin gibi.''

Üzerinde ki şaşkın bakışlarına aldırmadı ve Louisin elinde ki asayı inceleyerek;

''Hmmm. Meşe,yirmi dört santim, tek boynuzlu at kılı ve makul ölçü de esnek. Adı ise Sabrın gücü...''