Seherbaz Alımları

Sonun başlangıcı.


Hayatım
sona ermişti artık.Her şeyimi kaybetmiştim.Yanlızdım artık.Onu kaybetmiştim.Çaresiz ve bitap düşmüştüm.Bunun farkındaydı herkes.Artık
bir ölüden farkım yoktu.Yemek yemiyor,konuşmuyor ve pencerenin önünden
kalkmıyordum.Belki gelir diye.Ama o gelmiyordu.Bekliyordum.Bir an bile o pencerenin önünden ayrılmadan bekliyordum.Beni bir an bile yalnız bırakmıyacağını biliyordum.İçimdeki umut ışığı sönmüyordu.Sönmeyecekti de. Ben onu kaybedemezdim. Onsuz yaşayamazken onun yokluğuna nasıl dayanırdım. O benim şu dünyada sahip olduğum tek varlıktı. Çevremdeki insanlar artık bana umutsuz gözüyle bakıyordu. Bunu fark ediyordum. Benden artık uzaklaşmaya başlamışlardı.

2 gün önce

Herşey bugün başlamıştı.O gün sabah evden erken çıkmıştım. İçimdeki ses Bir şey olacağının habercisiydi sanki. Ama bunu kimseye belli
etmemiştim. Belki de bu yüzden herşeyin sorumlusu bendim. Elimden bir şey
gelmemişti. Gelememişti. Hava o gün aşırı derecede kasvetliydi. Sanki kara bulutlar sadece benim üstümdeydi. Sadece benim ailemin üstündeydi. Korkuyordum ama belli edemiyordum. Belki de sadece bir histi. Gelip geçici olduğunu düşünmüştüm. Havanın iç karartan kasveti yetmezmiş gibi bir yandan da yağmur yağıyordu. Kesilmeyecekcesine daha da hızlaranara yağıyordu. Bitmeyekti bugün sanki. Sanki sonsuza kadar bugünü yaşayacaktım.


Gece yarısına doğruydu sanırım. Tam olarak hatırlayamıyorum. Pencerenin
önünde oturmuş onu bekliyordum. Saatin epey bir geç olamasına rağmen gelmemişti. Telaşlanıyordum. Ateşim yükseliyordu sanki. Berbat bir günün ardından onun eve daha gelmemiş olması içimdeki korkuyu daha da
körüklüyordu.Kapının çalmasıyla irkildim. Onun arabasını görmemiştim. Hem o gelse gelmeden önce arardı. Ama bu sefer arayan olmamıştı. Korktum.Koşar
adımlarla kapıyı açmaya gittim. Kapının yanına gittiğimde kapının hemen yanında duran aynaya baktım.Biraz solgun görünüyordum ama olsun. O beni her halimle sevmişti. Kapıyı büyük bir sevinçle açtım.


Karşımda gördüğüm benim aşkım değildi.Başka biriydi. İçimi garip bir his
kaplamaya başlamıştı. Ne oluyordu benim sevgilim neredeydi. Karşımda iki tane üniformalı adam duruyordu. Adamlar ciddi bir surat ifadesi içindeydiler. Bu beni daha da korkutmuştu. Neler oluyordu. Adamlardan biri daha fazla beklemeden hemen konuşmaya başladı.

-'Merhaba bayan.Acaba siz Bay Clark'ın eşi misiniz?'dedi. Ne tepki vereceğimi şaşırmıştım. Ne demeliydim acaba.
-'Evet benim. Ne oldu acaba. Kocam nerede?'
-'Bayan çok üzgünüm ama size söylememiz gereken Bir şey var.' Adamlar konuştukça ben heyecanlanıyordum. İçimdeki korku büyüyordu. İçime sığmayacak bir hal alıyordu.
-'Ne söyleyeceksiniz. Burada tam olarak neler dönüyor anlamış değilim.' Adamlardan iri yarı olan söze atladı hemen.
-'Sizden metanetinizi korumanızı istiyorum.Eşiniz bir trafik kazası geçirdi.Ve maalesef hayatını kaybetti.'
Adamın söylediklerini tam olarak kavrayamamıştım.Benim kocam ölmüş
olamazdı. Bu mümkün değildi. Böyle bir şey olamazdı. Gerçek değildi bu. Sadece gördüğüm bir rüyaydı.Birazdan uyanacaktım ve bitecekti. Gene
normal yaşantıma dönecektim.
Ama olmadı. Gözlerimi hızlı bir şekilde kapatım açtım. Karşımda duran
adamlar gerçekti. Ama söyledikleri gerçek olamazdı. Adamlar birşeyler konuşuyordu. Bana bir şey demeye çalışıyordular. Ama duyamıyordum. Sadece beynimde uğuldayan sesler vardı. Herşey kararmaya başlamıştı. Göremiyordum artık. Gözlerime bir perde inmişcesine ayakta durmaya
çalışıyordum. Daha fazla dayanamadım.

Gözlerimi açtığımda bir hastane odasındaydım. Çevremde tanıdığım herkes toplanmış bana bakıyordu. Gerçekten günün bu kadar kötü olacağını tahmin etmemiştim. Hayatımın bittiği gün olduğunu düşünüyordum. Ama bir şekilde dayanmalıydım. Onun için dayanmalıydım.

2 gün sonra.

Herşeyin koca bir yalan olmasını beklerken pencerenin önünde oturuyordum. Onun için dayanıyordum. İçimdeydi ve ondan vazgeçmeyecektim. Zaten
vazgeçemezdim de. O bana sevdiğim adamdan kalan tek şeydi. Her zaman isteyip de sahip olamadığımız varlıktı. Keşke diyordum keşke daha erken olsaydı. Keşke o da varlığını hissedebilseydi. Ama belki de hissediyordu. Gökyüzünde diğer meleklerin arasındaydı. Öyle olduğuna eminim. O ancak bir melek olabilirdi. Onun kadar iyi onun kadar muhteşem biri ancak bir melek olabilirdi.

Kafamı kaldırıp odanın içine bakmıştım. Herşey aynıydı. Ama bana değişmiş
geliyordu. Sanki başka bir yerdeydim. Ama aslında değildim.Karşımda
duran kanape onunla uyuduğumuz kanepeydi. Yanında duran şöminede romantik geceler geçirmiştik. Şaraplarımızı yavaş yavaş yudumlarken gözlerimizi birbirimizden ayıramıyorduk. Odanın rengini birlikte seçmiştik. Aslında o fildişi istiyordu. Ben ise lila. Bana kıyamamıştı.Rengi lila yapmıştı. Ama onun da istediğini biliyordum. Zevklerimiz her zaman aynı olmuştu. Zaman zaman çakışmıştı ama her zaman bir anlaşmaya varmıştık.

Elveda

Tekrardan dışarıda yağan yağmuru seyretmeye başlamıştım ki. Feci bir şekilde ağrı girmişti. Yapabildiğim teş şey bağırmaktı.
-' Aaaa...' Bağırmamadan çok geçmemişti ki odaya herkes doluşmuştu.
-'Yardım edin.'Diyebiliyordum sadece.Bağırıyordum. Avazım çıktıkça
bağırıyordum.Abim beni bir hışımla kucağına aldı.Hızlı adımlarla beni sarsmadan götürüyordu.Önümü göremiyordum.Sadece şiddetli sancıları hissediyordum.Sanki içimde patlamaya hazır bir bomba vardı. Beni deli edecekcekçesine dışarıya çıkmak istiyordu.

Aradan belki 10 dakika geçmişti ki kendimi bir sedyenin üstünde bulmuştum.
Buraya nasıl geldim hiçbir fikrim yoktu. Zaten içinde bulunduğum durum bunun tek açıklamasıydı. Kokuyordum. Ama garip bir korkuydu. Sevinçle karışık bir duyguydu. Çevremdeki herkes koşuşturup duruyordu.
Bir yandan hemşireler bir yanda doktorlar çevremde toplanmıştı. Beni büyük
bir kapının içinden geçirdiler. Bağırıyordum. Soluğum kesilene kadar bağırıyordum. Sancılar daha da sıklaşmıştı.

Bir saunadaymış gibi ter içinde kalmıştım. Konuşamıyordum. Sadece iniltilar ve bağırışmalar çıkıyordu dudaklarımdan.

Mutluluk bu olsa gerekti. Karşımda dünyada eşi benzeri olmayan bir güzellik
duruyordu. Bu şimdi bana mı aitti. Olamazdı. Ben bu kadar güzel bir varlığa sahip olamazdım. Ağlıyordu. O ağladıkça ben de ağlıyordu.Gözyaşlarım istemsiz bir şekilde yanaklarımdan aşağıya boşalıyordu. Ona sarılmak doya doya sarılmak ve hiçbir zaman bırakmamak istiyordum. Hemşireler yanıma getirdiler ve kucağıma bıraktılar. Çok küçüktü. Minicikti. Her an kırılmaya hazırdı sanki. Ardından düşle karışık bir şey gördüm.Aşkım,bircik sevgilim karşımdaydı.

-'Seni bekliyorum bitanem.Hadi gel.'
-'Ama olmaz bitanem.Gelemem ona kim bakacak.Ben onsuz yapamam.'
-'Gel bebeğim.O burada daha güvende olacak.'
İstemsiz bir şekilde onun yanında gitmek istiyordum.Ondan ayrılmak bana çok zor gelmişti. Ona kavuşmak istiyordum. Sonsuza kadar onun yanında olmak
istiyordum.Son bir kez bebeğimin kokusunu içime çektim. Derin derin içime çektim. Artık onu göremeyecektim.
-'Geliyorum aşkım.Beni bekle.' dedim.

Her şey artık son bulmuştu. Öldüğümün farkındaydım.Ama onu iki tane meleğin koruyacağından hiç şüpem yoktu.

...Bir süre sonra bir eli tutmakla bir ruhu zincirlemek arasındaki ince farkı öğrenirsin. Aşkın yaslanmak,birlikte olmanında güvende olmak anlamına gelmediğini de öğrenirsin. Öpücüklerin sözleşme ve hediyelerin de vaat olmadığını öğrenmeye başlarsın. Yenilgileri başın dik ve gözlerin açık karşılamaya başlarsın; Bir çocuğun hüznü ile değil, bir yetişkinin zerafeti ile.. Ve herşeyi bugünü düşünerek yapmayı da öğrenirsin çünkü yarınla ilgili herşey belirsizdir. Bir süre sonra güneş ışığının yakıcı olduğunu öğrenirsin; Eğer fazla maruz kalırsan...

..Bu yüzden, başka birisinin sana çiçek getirmesini beklemeden kendi çiçek bahçeni yarat ve içine duygularından parçalar serp.. Ve göreceksin ki dayanıklısın, kuvvetlisin, değerlisin...

Alice Grawneth 18..

...Hani derler ya her aşkın bir sonu vardır diye. Yoktur.. Aşk bedenler farklı yerde olsa bile aynı gökyüzü paylaşıldığı sürece ölümsüzdür. İşte ben bu ölümsüzlüğü yendim..

..Bugün sevdiğim ve hayatımın aşkı olan Yuki'den ayrılışımın ilk günü. Bugün sıcak dudaklarında başlayan ölümsüzlüğümün bitişinin ilk günü. Altın rengi saçlarında bıraktığım ruhumun, sürekli beni çağırışını duyabiliyordum. Her nefes alışımda boğucu hüzün vücudumu ele geçiriyordu. Ben bir korkaktım.! Yanlızca ölüm ve pişmanlık korkusundan hayatımın tek anlamı Yuki'yi bir başına bırakmıştım. Kim bilir neler söylenmişti arkamdan? Kim bilir kaçıncı üzüşümdü bu sevdiklerimi? Kim bilir kaçıncı yıkışımdı dünyalarını.?! Bilinmez..

..Aslında sevilmektir hepimizin istediği. Bir dokunuşunda, bir elini tutuşunda dönmektir hayata. Benim de istediğim buydu; Bir tutam sevgi... Almıştım da o sevgiyi. Hem de hakkettiğimden çok... İlk görüşte parlak güneşli dünyasında kaybolmuştum Yuki'nin.. Bu güneşli dünyada kendi aptallığım, kendi korkaklığım yüzünden göç etmiştim bu ölüm kokan diyara.. Biliyordun.. Uğrunda neleri versem bile hiç bir şey eskisi gibi olmayacaktı. Şeytanla anlaşmam çoktan imzalanmıştı karanlıkla kaplı sonsuzlukta. Her saniye adım adım uzaklaşıyordum ışıktan. Kaybediyordum umudumu yavaş yavaş. Çok pişmandım onu bırakıp gittiğim için..

..Ne yaptığımı bilmez ve bitap düşmüş bir biçimde elime bir kağıt aldım ve yazmayan onca kalemler arasından zar zor bir tane bularak, bir mektup yazmaya başladım;

Sevgilim. Biricik Yuki'm...

"Hayatımda ilk kez birini kendi canımdan çok sevdim. Ben sadece seni sevdim.. Her gece rüyalarımda seni görürüm belki diye umutlanarak uyudum. Her sabah senin adınla uyandım. Her gün gözlerinin içine daha dikkatli bakabilirim diye hayaller kurdum. Senin gülüşünle mutlu oldum. Acılarım da, mutluluklarım da sen olmuştun. Ben her dakika seni düşünürken, sende beni düşünüyor musun diye hep tedirgin oldum. Oysa şimdi kendi isteğimle bitirmiştim her şeyi. Artık benim için hayat devam edebilir mi? Gülümseye bilir miyim artık eskisi gibi? Kalbimden bir anda söküp atabilir miyim seni? Hayallerimden silebilirmiyim gözlerini? Durdurabilir miyim göz yaşlarımı? Keşke seni hiç görmeseydim. Keşke hiç bakmasaydım gözlerine, sevmeseydim seni herkesten çok.. Bu dünyada benim dünyam sen olmuştun. Senin dünyan ise.. Bilmiyorum.. Ben her gün her saniye yeni umutlarla seni düşünmüştüm.Sen ise.. Bilmiyorum.. Diyecek bir sözüm kalmadı şimdi. Yüzümde yok zaten.. Bu cümlelerin içimde kalmasını istemedim. Sana karşı söyleyemediklerimi yazdım her satıra. Bu satırları okusan bile hiç bir şey değişmeyecek biliyorum..

Kızgınlığın hiç bir zaman geçmeyecek bana karşı. Biliyorum.. Merak etme bundan sonra hatırlamazsın beni, anılmaz adım hayatının her hangi bir anında. Sadece özür diliyorum senden... Az da olsa zamanını çaldım. Üzgünüm.. Gerçekten üzgünüm...

Şimdi her geriye dönüp bakışımda bir pişmanlık olarak hatırlayacağım seni. Ne nefret edeceğim senden, ne seveceğim seni eskisi gibi.. Ama bunu unutma Yuki; Sana hiç yalan söylemedim..!"

Kurokaze Katsura..

Bu dizeleri yazarken göz yaşlarımın açık kalmış bir çeşme gibi akmasına hakim olamamıştım. Kağıdı katlayıp bir zarfa koydum. Üzerine yazdığım yazıları okuyamıyordum gözlerimi bulandıran göz yaşlarım yüzünden.

"Haruno Yuki'ye - İmza : Kurokaze Katsura."

Adresimi yazmamıştım. Bilmiyordum ki.. Acaba hangi uçsuz buçaksız yerlerdeydim..

..Göz yaşlarımı silerek ayağa kalktım. Bu yanlızlık dolu karanlıkta bir başımaydım şimdi. Aka Tsuki'ye katılarak yeni bir çıkış yolu bulduğumu düşünürken, kaçınılmaz sonumu mu hazırlamıştım acaba.?

"Boğuluyorum.. Boğuluyorum yardım edin.!"

diye fısıldadım. Hırkamın açık yakasından görünen kalın kasvetli boynumun üzerinde çaresizce gezdirdim ellerimi. İki yakayı birleştirmek için yolarcasına çekiştirirken, başımı taştan, soğuk yere koydum ve bilinçsizce sağa sola çevirdim. Soluklarım sıklaşmaya başlamıştı..

..Derin Derin nefes almaya çalıştım ama nefes alamıyor gibi hissediyordum kendimi. Uzun zamandır elle tutulmayan, gözle görülmeyen, tonlarca ağarlığın altında eziliyordum sanki. Bu aralar çok sık oluyordu bu his ve böyle hissetiğim anlar da boğulacak gibi hissediyordum kendimi.

..Telaşla,yattığım soğuk yerden,ellerimle destek alarak ayağa kalktım. Kalın kayalıkların arasından görünen gün ışığı koskaca bir boşluğu aydınlatmaya yetiyordu.Ayağa kalktım ve "loş" ışıklı boşlukta bilinçsizce dolaşmaya başladım.

..Dudaklarımdan tek bir kelime çıkıyordu,"Yuki.!"....Nefes almaya uğraşıyken masmavi gözlerimi yummuş,darmadağan olan saçlarımı düzeltmeye çalışıyordum..

Ne yaptığımı,nereye gittiğimi bilmeden,çıplak ayaklarımı sert bir kayalığa çarptım.Acıyla gözlerimin yuvalarından fırlaması gerekirken,bu acı şimdi beni sadece gıdıklıyordu.Hiç bir şey umrumda değildi şu an.Herşeyi unutmuş gibiydim..

..Aslında her shinobinin olmak istediği bir güce sahiptim.Ancak istediğim her şeye sahip olmam umrumda bile değildi.Henüz 19 yaşındaydım;ancak çektiğim acılar suratımda yaşlı bir ihtiyar gibi buruşuk çizgiler çıkartmıştı.Daha fazla..Daha fazla güç istiyordum..

..Ne ara başlamıştım bilmiyordum ancak daha fazla güç için kuklalar yapacaktım ve çoktan gerekli malzemeleri bulmuştum bile.Bir an önce karanlık kayalıkların arasından sıyrılıp aydınlık bir yere varmıştım.Üç.! Hayır tam dört tane kukla yapacaktım ve onları istediğim zaman küçük parşomenlerle çağırabilecektim.Evet evet.! Böyle karar vermiştim..

..Bir an önce ilk kuklam için çalışmaya koyuldum.Gür beyaz saçlı bir kukla olacaktı bu.Gözleri de mavi.Tıpkı bana benzeyecekti.Kısa bir süre içinde kafa bölgesini bitirmiştim bile.Uzun geniş vücudunu da bitirince üzerine siyah,yırtık bir paçavra geçirdim.Bulabildğim tek şey buydu.Diğer türlü hayatımı büyük riske atmış olurdum.Her yerde beni arıyor olabilirlerdi.Kalın bacaklarını da bitirince vücudunun her bölümüne işime yarayacak gizli silahlar koymaya başladım.Saldırı türü bir kukla olacaktı.Geniş ağzının içine birçok zehirli senbon koydum.Sadece kafa kısmı için bu kadar yeterliydi.Karın bölgesinde de birçok zehirli senbon ve uzayabilecek şekilde iki tane el koydum.Son olarak parmaklarını ve ellerinin uçuna ufak tantolar koyarak onları uzayabilecek şekilde yaptım.Her şey tamamdı.Hayır.! Bir tek ismi eksikti.Ona bir isim bulmalıydım."Shin.!".Shin olacaktı adı.Adınıda koyduktan sonra 2.kuuklamı yapmak üzere Shin'i bir kenara koydum..

..İkinci kuklam defansif amaçlı olacaktı.Sarı gür saçlarını 3 gözlü suratına yerleştirdim ve vücuduna da kalın,çok kalın,demirden bir kalkan tabakasından yaptım.Saldırı durumunda tıpkı bir kaplumbağa gibi başını,kollarını ve ayaklarını,gövdesinin içine sokacak ve beni savunabilecekti.Ayak aralıklarını ise çok geniş yaptım.Bu kukla çok hızlı olmasından ötürü çok avantajlı olacaktı.Onunda üzerine kendi hırkamı geçirdim çünkü buna artık ihtiyacım olmayacaktı.Aka Tsuki örgütüne katıldığımdan,üzerinde kırmızı bulutlar olan siyah bir pelerine sahip olmuştum.Bu kuklamında adını "Tsu.!" koyduktan sonra,kenara,Shin'in yanına koyarak bir an önce üçüncü kuklamı tasarlamaya başladım.Hava kararmaya başlamıştı.Bir an önce işimi bitirip buradan ayrılmalı ve sığınağa geri dönmeliydim.

..Üçüncü kuklam ise yakalama,etkisiz hale getirme amaçlı olacaktı.Ancak başarılı olabilmesi için çok hızlı bir kukla olmalıydı.Kırmızı saçlarıyla birlikte kafasını bitirdikten sonra,rakibimi yakalamama yarayacak,hapis gövdesini yapmaya başladım.Geniş;çok geniş bir açılıp kapanabilir bir gövde yaptım ve değişik yerlerinde delik bıraktım.(Bkz:Kankurou puppet's).Bu delikler 4.kulam için işe yarayacaktı.Bacaklarını da yaptıktan sonra Shin'in üzerindeki gibi,ancak kırmızı renkte bir paçavra parçası geçirdim.Bununda adı,kırmızı saçları yüzünden "Aka.!" olacaktı.Sırada son kuklam vardı.Daha sonra kayalıklara dönüp rahat..Hayır,sinir bozucu bir uyku çekecektim..

..Dördüncü kuklam,üçüncü kuklamın tamamlayıcı olacak ve o rakibini etkisiz hale getirdikten sonra,bu kuklamda öldürücü hamleyi yapacaktı.Mor saçlı kafasından sonra normal bir vücut ve ayak yaptım.Ancak üçüncü kuklam rakibimi yakaladıktan sonra,vücudu ayrılıp uzun,ve zehirli katanalara dönüşecek,üçüncü kuklamın gövdesindeki deliklerden girerek rakibi delik deşik edecekti.Üzerine beyaz bir paçavra geçirdikten sonra vücuduna zehirli katanalarına yerleştirerek kuklamı bitirdim.Bunun adı ise,"Suki.!" olacaktı.Dolunay,güneşi devirerek belirmeye
başlamıştı.

..Sırada ve son olarak kuklalarımı dört küçük parşomene mühürleyecektim ve istediğim zaman onları çağırabilecektim.Böylece bana yükde olmayacaklardı.Karşımdaki kayaya kuklaları dizdikten sonra,sol baldırımın üzerindeki çantadan,yanımda getirdiğim,beyaz renkte parşomeni çıkardım ve hızlı bir şekilde açarak,"Uyu Shin.!" diye bağırdım ve Shin'i istediğim saman çağırmak için küçük parşomene yerleştirdim ve parşomeni aldığım yere,küçük çantama koyarak,sarı kaplı parşomeni çıkarttım ve onuda açarak yere vurdum.Derin derin soluklandıktan sonra,"Uyu Tsu.!" diye bağırdım ve onuda mühürleyip parşomeni cebime koydum.Yarısı bitmiş yarısı kalmıştı.Bu kez cebimden kırmızı kaplı bir parşomen çıkarttım ve onuda yere vurarak,"Aka uyu.!" diye bağırrarak parşomene mühürledim.Artık yorulmaya,çakram azalmaya başlamıştı.Son olarak Suki'yide mühürleyip kayalıkla kaplı sığınağıma dönmek istiyordum.Seri bir şekilde sonuncu mor parşomenide çıkararak,"Uyu Suki.!"diye bağırdım ve onuda mühürledikten sonra parşomeni çantama koyup,hızla sığınağın yolunu tuttum..

..Gerçekten çok yorulmuştum.Kuklalarımın doğru dürüst çalışıp,çalışmadığını kontrol bile etmeden üzerimdeki pelerini bir yastık gibi kullandım ve kafamı uyumak üzere,üstüne koydum.Ardından kayalıklardan görünen gecenin ufkunda,göz kapaklarıma çöken ağırlıkla birlikte uykuya daldım.Uzun zamandır,ilk kez bungün mutluydum.Her geçen saniye güçleniyordum...