Profesör Alımları ~

Geceliği
yatakta sürekli yer değiştirmesinden dolayı sıyrılmıştı üstünden.
Teninin buz gibi havayla temas ettiğini hissettiğinde, gözleri hemen
açılmıştı. Soğuğa gelemezdi genç kız. Uyanmasının yüzünde bıraktığı
memnuniyetsizlik farkedilmeyecek gibi değildi. Uykusuna düşkündü,
Ravenclaw'a düşkün olduğu kadar. Uykusunu soğuk havanın bölmesi hiç
hoşuna gitmemişti, gecelik giydiği için kendine lanet etmişti, artık
pencereleri kapayacağına ve pijama giyeceğine dair yemin etmişti
kendine. Yataktan yavaşça doğrulurken, uyuşuk bir şekilde gözlerini
ovuşturuyordu. Bir yandan da gevşemiş vücudunu forma sokmaya çalışıyor,
kollarını arkaya geriyordu. Kızıla yakın kahve uzun saçları burnuna
geldiğinde hapşuracak gibi oldu, yatakhanede olduğunu hatırlaması biraz
geç olmuştu. Cılız sesli olduğuna dua etti, biraz homurdanma dışında
kimseden bir tepki gelmemiş olması yüzündeki saçma ifadeyi değiştirdi.
Hafifçe kıvrıldı dudaklarının kenarları, elleri ise asasına yöneldi.
Ağzından çıkacak tek bir kelime bekliyordu asası, yine de Ravenclaw
cadılarını uyandırmak istemezdi Lorinna. Her ne kadar Slytherinler'e
göre daha normal olsalar da uyku temel bir ihtiyaçtı ve kendi uykusunun
kesilmesinden hiç hoşlanmazdı. Düşünceli bir kız olmuştu her zaman,
asasını elinden bıraktı. Cübbeyi üzerine geçirdi hemen, altında
geceliğinin eteği gözüküyordu. Umrunda bile değildi aslında bu, gecenin
ikisinde kim kütüphanede olabilirdi ki? Mantıklı gelmişti bu düşüncesi,
kütüphaneye gidecekti. Saçlarını biraz düzeltmekle yetindi sadece.
Cübbesinin ne kadar kötü durduğunun farkındaydı ama şimdi umrunda
değildi. Parmak ucu adımlarla koridorlara attı kendini, etraftaki
huysuz tabloları inceleyerek ilerliyordu. Kütüphaneye inmek için
merdivenlere yöneldi. İki kat, en az on dakika uğraştıracaktı onu
merdivenler. Bunun şans işi olduğunu biliyordu, yine de hiçbir zaman
çabucak inememişti merdivenlerden. Yine öyle oldu, beş dakikalık bir
bekleme sürecinin arkasından üçüncü katta buldu kendini. Garip bir
şekilde titriyordu bedeni, sanki bir şey olacakmış gibiydi. Kütüphaneye
ilerlemeye devam etti, artık ayakkabıları ses çıkarıyordu. Elleri
saçlarındaydı. Tahta kapının önünde durduğunda, bir gölge düşmüştü.
İçeride biri vardı, kim olabilirdi ki bu? Rezil olacak hâli yoktu, yine
de içindeki ses yatakhaneye dönmemesini söylüyordu. Sağ eliyle asasını
kavradı, yandan bir gece lambası aldı ve ilerledi. Anlam veremediği bir
cesurluk kaplamıştı benliğini. Lambayı yukarısında tutuyordu, hâlâ
açılmak için çırpınan gözleri sadece dolunay görmemişti. Işıkların
aydınlattığı pürüzsüz yüz, Marquis'e aitti. Çocuğun Slytherin olduğunu
biliyordu, yine de umursamıyordu hiçbir şeyi sanki. Ondan etkilendiğini
düşünüyordu, Jaska'dan ayrıldığından beri bu cümle somutlaşmıştı. Ondan
ayrılmasının sebebi de bu çocuk değil miydi? Emin olamıyordu. Hiçbir
şeye anlam veremeyen gözleri irice açıldı. Aklından cümle kurmaya
çalıştı. Bir sürü cümle geliyordu aklına, ama hiçbiri doğru gelmiyordu
ona. Ayakları da titriyordu şimdi. Aciz ve korkak biri gibi göründüğüne
emindi. Elindeki lambayı düşürmemek için uğraşverirken, mümkün
olduğunca tatlı bir sesle konuştu. "İyi geceler, Marquis'ti değil mi?" Sırf
laf olsun diye konuşmuştu, adını elbette ki biliyordu. Yavaş ve
çekingen adımlarla yanına ilerledi çocuğun. İlk defa böyle garip
hissediyordu kendini. Gecenin verdiği uyuşukluk değildi bu, sanki
onunla birlikte farklı bir dünyaya gitmişti. Çocuğun yanına geldiğinde
duraksadı, güzel görünmeye uğraşacak zamanı yoktu. Masaya ilişti
dolunayda parlayan yeşil gözleri, bir şey çiziyordu. Gereğinden güzel
çizdiğini farketti, bir an duraksadı. Resimde kendini gördüğüne yemin
edebilirdi. Çocuğun konuşmasına fırsat vermeden konuşuvermişti. "Çizim mi yapıyorsun? Gözlerim seçemiyor şu an, hatta bir an kendim sandım ama benden güzel çiziyorsun."
Kızaran yüzü bir domatesi andırıyordu, gözlerindeki merak ve uyuşukluk
onu kim bilir nasıl çirkin yapıyordu şimdi. Gözlerini kaçırmaya
çalıştı, resime bakmayı denedi. Kendisiydi bu, veya bilmediği bir ikizi
vardı. Aklını kurcalayan soruya çocuğun bir cevap vermesini bekliyordu
bir an önce.

Boş ve uyuşuk bakışlarının bir anlam kazandığını
hissedebiliyordu. Hissedebildiği tek şey bu değildi, sadece çocuğun
gözlerine bakarken bir sürü şey geçirmişti aklından. Elindeki lambanın
çocuğu rahatsız ettiğini farkedince, aşağı indirdi. Onun yüzünü seçmek
çok zor olmuyordu, şayet sanki ay sadece onu aydınlatıyordu, ıssız
kütüphanede ve karanlık gecede. Çocuğun yüzüne bakmaktan utanıyordu,
bayan asosyale bağlamıştı. Normalde hep canayakın ve sosyal bir kız
olmuştu, şimdi ise boğazı düğümlenmişti. Her konuşmaya çalıştığında
boğazındaki acıdan başka hiçbir şey hissetmiyordu. Beatrix geldi sanki
gözlerinin önüne bir an. Onunla hep erkekler hakkında konuşurlardı.
Herkes hakkında konuştuklarını düşünüyordu. Marquis hakkında ise hiç
konuşmamışlardı. Düşüncesi değişirken, ilk defa Beatrix'in yakışıklı
dememesinden memnuniyet duyduğunun farkı vardı. Sanki kimseyle
paylaşamadı bir an için onu, kendisi için yaratıldığını düşünüyordu.
Saçmalaması bile güzel geliyordu kendine şimdi, Marquis'in gözlerine
bakarken düşündüğü her şey güzel geliyordu. Hogwarts'ta olmaktan hiç bu
kadar zevk aldığını hatırlamıyordu, Jaska'yla öpüşürken bile. Belki de
Jaska doğru kişi değildi. Bilmiyordu. Jaska'yla Marquis için mi
ayrılmıştı? Lorinna hiç açıklama yapmadan, Jaska ayrılmıştı. Belki de o
istemişti ayrılmayı, o başkasını seviyordu. Sanmıyordu, onun da
kendisine aşık olduğunu biliyordu. Marquis'e olan ilgisini farketmiş
olmalıydı, ne zaman çocuğu görse duraksıyordu. Yutkunuyordu ve kalbinin
delicesine çarptığını hissediyordu. Belki de hiç burada olmamalıydı,
yatakhaneye gidip uyumalıydı. Çocuktan kaçmalıydı, bu nedenle acı
çekmeyecekti. Yapamazdı, onsuzluğun daha çok acı çektireceğinden adı
gibi emindi. Her şeyi ona bağlıyordu, derslere bile artık öğrenmek için
değil, onu görmek için giriyordu. Onu göremediği zaman, kalbi sıkışıyor
ve bazen de fenalaşıyordu. Bu aşk değil de neydi? Peki ya Beatrix'e
verdiği söz? Hani hiç sevgilileri olmayacaktı? Bu sözü Jaska'yla
çıkarak bozmuştu, bundan onun haberi olmaması ne kadar kötüydü. Yalancı
biri olmak. Kendinden nefret etmesine yetmişti. Şimdi de Marquis. Peki
bunu Beatrix'e nasıl anlatacaktı? Anlatacak mıydı? Ne diyecekti peki.
Adını koyamadığım duygular yaşıyorum ama aşk olması olağan mı?
Düşüncelerine dalmışken, çocuğun sesiyle irkildi. "Bazı
insanların yüzü farklıdır, mükemmel değildir belki ama hem imgesel hem
gerçekseldir. Çizerken garip bir rahatlık duyarsın, beğenilmeme
ihtimali yokmuş gibi." Bu sözlere hayran olmamak mümkün
müydü? Çocuğa biraz daha kapılmamak, çok zordu. Çocuğun gözlerine
baktı, yutkunduktan sonra gözlerini kıza çevirmişti o da. Gülümsemeye
çalıştı, Marquis devam etti cümleye. "Senin
yüzünü de aynı böyle tanımlayabiliriz. Hatta biraz da ötesi. Yüzünü
çizmeyi seviyorum, umarım rahatsız olmamışsındır çizmemden?"
Yüzünü çiziyordu. Steve de yetenek olsaydı diye düşündü. Sırdaşını
çizer miydi? Evet, çizerdi. Gördüğü herhangi bir portreyi çizebilirdi
Marquis. Onu çoğu zaman çizerken görüyordu. Tahmin ettiği şeyin
olmaması da ihtimaldi. İkisinin de gözlerini birbirlerinden ayırmaması,
Lorinna'ya garip bir şekilde cesaret veriyordu. Sanki birazdan gidip
Marquis'e ona olan ilgisini anlatacaktı. Aslında öyle olmasını isterdi,
diyebilmeyi. En azından vicdan azabı çekmezdi, 'Hayır!' dese ve bir
daha onun yüzüne bakmasa üzülürdü belki ama içinde sıkıntı olmazdı. Her
saniye kendi kendini yemezdi ve en azından yaslanacak bir omuz vardı
her zaman. Steve onu hep beklerdi. Gidip onun yanında litrelerce göz
yaşı dökse, yine de saçlarını okşayacağını biliyordu. Onu hep, 'Sana
çocuk mu yok Lorry, saçmalama!' diye teselli edeceğini biliyordu. En
kötüsü Marquis'i dövmeye kalkacağını da biliyordu ki sevdiğine zarar
gelmesinden kötü bir şey olamazdı onun için. Artık sevdiği
diyebiliyordu ona, nasıl hissettiğinin farkına varıyordu. Artık bir
cevap vermesi gerektiğinin bilincinde olmasına rağmen, git gide
kırmızılaşan yanaklarını gizlemeye çalışmakla cevabını geciktiriyordu.
Aklında kuracağı cümle taslak olarak kalmışken, uzatmadan mırıldandı. "Ah, hiç rahatsız olmam. Beni çizdiğini görmek, gururlandırdı beni. Aslına bakarsan, aşık oldum. Yani resme." Kendine
lanet ediyordu. Afallamanın da ötesiydi bu artık. Aşık oldum demişti,
her ne kadar resme diye düzeltse de hiçbir işe yaramayacağını
düşünüyordu. Biraz şanslıysa cümleyi eksik söyleyen bir kız olarak
tanırdı Marquis onu, ki dönemin en zeki öğrencisinin böyle bir hata
yapmayacağını düşünüyor olabilirdi. Kendini salak biri gibi tanıtmayı
hiç bu kadar istememişti. Kendine gelmeye çalışıyordu. Saçlarını biraz
karıştırdı ve gözlerini çocuğun gözlerinden çekti. Biraz düşündü, yine
yanlış bir cümle söyleyemezdi. O kadar da salak olamazdı ya. Biraz
homurdandıktan sonra ince bir sesle konuşmaya başladı. "Imm, yanlış anlama bir narsist değilim. Hatta güzel bulmam kendimi. Ama bu resim çok güzel olmuş. Sağol." Şimdi
bu düşünmüş hâli miydi? Elini alnına götürdü, hafifçe vurdu.
Yanaklarının kızarmadığını farketti, alışmış gibiydi. Yine de düşünse
de düşünmese de afallıyordu. Her cümlesinde biraz saçmalık vardı ve
biraz daha yanlışa tahammül edemeyecekti. Başkası olsaydı karşısında bu
kadar afallamanın karşısında çoktan terkederdi. Hoş, başkasının
karşısında afallamıyordu. Ne Jaska'nın ne Kevin'in ne de Steve'in
karşısında bu kadar afallamamıştı. Saçlarını karıştırmaya devam
ederken, lambayı masanın üstüne yavaşça bıraktı. Esnedi önce, sonra
balo geldi aklına birden. O anki uyuşukluğundan cümleleri sesli
söylediğinin farkında değildi. "Ah, balo. Jaska'ya ne diyeceğim ben? Seninle gelemem, ben başkasını seviyorum mu?"
Mu kelimesini vurguladığı için kulağında yankılandı. Kulağında
yankılanmasının tek bir açıklaması olabilirdi. Sesli mi söylemişti
yani? Yoo, hayır. O kadar da salak olamazdı. Bunu yapamazdı.
Yapmamalıydı. Çocuğun yüzüne bakacak cesareti bile bulamadı kendinde.
Elini sertçe alnına vurdu bu sefer. Yüz ifadesi iyice şaşkınlaşmıştı.
Yanakları sanki çökmüş gibiydi. Telaşlı bir sesle konuştu. "Sesli düşündüğümü söyleyemeyeceksin değil mi?"

Bir
yandan kendini Beatrix ve Jaska'ya karşı suçlu hissederken, diğer
yandan Marquis bütün suçlarını aklıyordu sanki. Onu, şu anda tanıdığı
herkesten üstün tutuyordu. Midesinde kabarcıkların oluşup, patladığını
hissedebiliyordu. Jaska'yla çıkmadığında bile böyle hissetmediğini
biliyordu. O ne yapıyordur şimdi diye düşündü, Marquis'in gözleri ise
bu düşüncenin aklından iki saniyede silinmesini sağladı. Artık
duygularını tanımlamakta güçlük çekmiyordu, Marquis'e aşıktı. Onu
seviyordu. Belki karşılıksızdı ama geri dönemeyecek kadar büyümüştü
sevgisi. Durduramazdı. Peki Marquis'in yüzünü çizmesi, doğal bir şey
miydi? Olağan mı karşılamalıydı bunu, gecenin üçünde arkadaşını
çizebilir miydi bir insan? Bilmiyordu, tek bildiği şey profesörlerden
azar yiyeceği ama 'O'nunla olduğu için umursamayacağıydı. Garip bir
güven dolmuştu içine şimdi, mavi gözleri içine çekiyordu onu. Bu
durumdan rahatsız olduğu söylenemezdi ama salak durumuna düşmeyi
istemiyordu. Hoş, daha ne kadar salak durumuna düşebilirdi ki? Oldu,
seni seviyorum da deseydi. Aslında demesi gerekiyordu ama diyebilir
miydi? Hazır cesaret varken... Derin bir nefes aldı, kendini tam
hazırlarken Marquis konuştu. "Ah, ne kadar kabayım." Belki
de Tanrı istemiyordu söylemesini. Çocuğun cümlesini düşündüğünde, bir
anlam veremedi. Niçin kabaydı ki? Kötü bir şey söylememişti, asıl
saçmalayan Lorinna'nın kendisiydi. Marquis doğruldu, sandalyeyi çekti
ve oturmasını işaret etti. Yüzünde bir gülümseme belirdi ve cübbesini
çekiştirerek oturdu sandalyeye. Işık tam gözüne giriyordu, çocuğa
bakamamasının sebebini bu nedenle geçiştiriyordu şimdilik. Niye bana
bakmıyorsun gibi bir soru alırsa, yanıtını gözüme ışık giriyor olarak
verebilirdi. Belki tam tatmin edici bir cevap olmazdı ama işe
yarayabilirdi. Sesli düşündüğünü biliyordu, yine de sorduğu soruya bir
cevap gelmediğinden geçiştirdiğini düşündü. Belki de hiçbir şey
söylememişti ve çocuk bir anlam veremediğinden dolayı konuşmamıştı.
Kibarlığından vazgeçmemek içindi belki de. İçinden, çok aptalmış diye
düşündüğüne emindi. Kendini rezil etmeye bir yere kadar katlanabilirdi
ama aptalmış gibi görünmeye asla. Hemen onu sevdiğini söyleyecek ve bu
saçma utangaçlık seramonisine son verecekti. Sözde tabii, bunu yapmak o
kadar zor geliyordu ki ona. Ya gözlerindeki ışık sönerse, ya bir daha
onu göremezse, her gördüğünde, koşarsa, sadece gölgesi olarak
kalırsa... Buna katlanamazdı, bir süre sonra söyleyecekti. Sükûneti
bozmak istemedi, mecbur kaldı. Duyduğu ses, kafasının tekrar çocuğa
çevrilmesine neden oldu. Genzini temizleyen çocuk, bir şeyler söylemeye
hazırlanıyor olmalıydı. Ya da bu bir Lorinna'yı konuşmaya teşvik etme
çalışmasından ibaretti. İlk tahmini doğru çıktı, çocuğun değişimde olan
sesi kütüphanede yankılandı. "Sanırım
söyleyeceklerini tam ifade edemeyen ya da içindekileri söylemekten
çekinen iki kişiyi misafir ediyor bu gece kütüphane." Kısık
ses ona mutluluk getiriyordu sanki. Cümlenin anlamını düşündüğünde,
çocuğa hak vermeden edemedi. En azından kendi tarafından. Peki bunu
niye söyleme ihtiyacı duymuştu ki çocuk? Yoksa, o da... Daha mantıklı
bir açıklaması yoktu. Merakla açıldı gözleri, bütün uykusu kaçmıştı.
Kulaklarını açmış, Marquis'i dinliyordu. "Hiç kendimden beklemeyeceğim biçimde optimistim."
Yüzünde oluşan gülümsemeye karşı koyamamıştı. Yine de merakla ne
diyeceğini bekliyordu. Aslında duymak istediği iki kelime vardı şu an
için, başka kelimeler hüsrandan başka bir şeye yol açmayacaktı.
Biliyordu. Görebiliyordu, iyi bir şeyler olacağını görebiliyordu.
Gelecekten çıkması gerekti, geleceği değiştirmek Marquis ve kendisine
bağlıydı. Marquis ona dönük değildi, belki de bu yüzden çok rahat
bakabiliyordu Lorinna, ona. Her zamanki gibiydi, hiç farkedilmeyen kız
ve derslerde takip takip edilen oğlan. Bir kere derste göz göze
gelmişlerdi, domates gibi kızarmıştı. Onun dışında, çocuğun kendisine
baktığını görmemişti. Umutsuzluğa kapılmamalıydı, şu anda en son
ihtiyacı olan şeydi bu. Çocuğun kurduğu cümleyi dinledi sessizce. "Aslına bakarsan ben de aşık oldum ama resme değil." Artık
rahatça umutsuzluğa kapılabilirdi. Bundan daha kötü ne olabilirdi ki?
Başka birine aşık olmuştu ve şimdi bunu Lorinna'ya mı anlatacaktı?
Çocuğun gözlerini üzerinde hissedince rahatsız olmadı, sadece bu garip
bir histi. Lorinna, ona aşık olduğunu anlamışken, onun başkasına aşık
olması adil değildi. Bunu kendisine söylemesi hiç adil değildi. Oturup,
küçük bir bebek gibi ağlayabilirdi. Kabul edemezdi bunu, başkasını
sevmesini. Göz göre göre kaybediyordu onu. Aşık oldukları kişileri
söyleyebilecek kadar samimiler miydi ki? Aklında koca bir soru
işaretinden başka bir şey yoktu. Birden Marquis'in pürüzsüz yüzüne
okkalı bir tokat atma isteği doğdu içinde. Kendisinin olmayacaksa,
kimsenin olmamalıydı. Hayatını değiştirecek kelimeler gelirken, soluk
gülüşlü bir yüzden ibaretti her şey. "Resimdeki yüze."
Yutkundu, Marquis ne demişti böyle? Aşık olmak kelimesini duyunca
duyduğu kin, cümlenin devamı ile yok oldu. Resimdeki yüz kendisiydi,
yani Marquis de ona aşıktı. Daha ne isteyebilirdi ki? Şaşkın yüzünde
sinsi bir gülümseme belirdiğinde ise, kafasında nasıl bir cümle
kuracağını tasarlıyordu. Eski kitapların tozları burnuna geldiğinde
hapşurdu. Fazlasıyla rahatsız edebilecek bir şekilde hapşurduğunu
biliyordu, toza karşı olan alerjisini engelleyemiyordu maalesef.
Kızarmış burnunun yanında kızarmış yanakları da vardı. O
kızarıklıkların geçmesini istiyordu ama nasıl normal davranabilirdi ki?
Şimdi dans edip, çığlık falan atacaktı. Kendini dizginlemeye çalışarak,
gözlerini gözlerine dikti. Yanaklarının kızarıklığının geçtiğine yemin
bile edebilirdi. Kısa ama etkili en iyisi diye düşünüp, kısık bir sesle
konuştu. Sesindeki mutluluk okunuyordu. "Ben de çizene, galiba." Kaslarının
gevşediğini hissetti, aldığı derin nefesi rahatça verdi. Sonunda
söylemişti, yutkundu. Cesaret belirtileri oluşmuşken, konuşmaya karar
verdi. "Aslında bunu iki hafta önceki iksir dersinde farkettim ama bugün emin oldum." Alnındaki
terleri silerken, kalbi küt küt atıyordu. Şu an sadece Marquis'i
görüyordu gözleri. Beatrix ve Jaska'yı çoktan unutmuştu. Claudia'yla
konuşmalıydı. Sevinini paylaşacak birine ihtiyacı vardı, engelleyecek
birine değil. Zaten Beatrix'ten yeterince azar işitecekti ve
ailesinden. Bir Slytherin'e aşık olmak... Kendisine artık garip
gelmeyen bu kavramın ailesi tarafından nasıl karşılanacağını tahmin
edebiliyordu. Belki de hiç söylememeliydi ailesine. Her şey güzel
gidecekti, tabii sarışın bir Ravenclaw her şeyi öğrenip, ailesine
yetiştirmezse. İntikam, Beatrix'in gözünü kör edebilirdi, biliyordu.