Son Bulmayan Acı

Konu: Geri: Son Bulmayan Acı Perş. Tem. 28, 2011 2:16 am

"İyi olduğuna emin misin Crystal?"

Endişeli gözleri kızıl saçlı cadıya doğru kayıyor. Gözlerinin altında mor kahverengi halkalar oluşmuş, zümrüt rengi gözlerinin güzelliğini gölgeliyordu. Yine de hala kusursuzdu cadı, kızıl renk, parlak saçlara, kusursuz porselen bir tene sahipti. Yine de cadının gözlerine baktığında eski neşeli ışıltıları göremiyordu, bu epey canını sıkmaya başlamıştı. Onun eski neşeli haline geri dönmesini istiyordu, onunla bir sürü haşarılık yapıp Hogwarts'ı birbirine katmayı, ya da beğendikleri erkekler hakkında planlar yapmayı özlemişti. Şimdi tek yaptıkları boş gözlerle tatillerinin nasıl geçtiğini birbirlerine anlatmaktı. Tıpkı şimdi olduğu gibi, sırf cadıyla ve diğer dostlarıyla görüşmek için İtalya'dan erken ayrılıp Londra'ya dönmüştü. Gerçi Çatlak Kazanın eski püskü odalarında mahsur kalmadığı için şanslıydı, en azından yanında kalabileceği bir halası vardı. Maurell kendisine karşı oldukça iyi davransa da orada özgürlük duygusunun kısıtlandığı da bir gerçekti. Yine de bir süre buna dayanabilirdi, dayanmak zorundaydı. Aslına bakarsanız Hogwarts'a dönmesine o kadar da çok kalmamıştı. Sonunda gerçek evine kavuşacaktı, orayı özlemişti. Etrafta dolaşıp her şeyi mahveden Peeves bile buna dahildi, sonuçta o da oranın bir parçasıydı. "Anlat bana."Cadının zümrüt yeşili gözlerini üzerinde hissettiğinde gözlerini Kaymak Birasına dikmişti, onun bu kadar durgun olmasının sebebini zaten biliyordu. Yine de cadının içindekileri kendisine dökmesini istiyordu, belki de bu onu bir nebze bile olsa rahatlatabilirdi. Hem, onun rahatlaması Lorraine'nin de rahatlaması demekti. Kaymak Birasından büyük bir yudum aldı, dudağının kenarındaki köpükleri peçeteyle sildi. Üç Süpürge diğer günlere kıyasla oldukça kalabalıktı, daha oraya gelmelerinin üzerinden yarım saat geçmesine rağmen bir dolu tanıdık sima görmüştü. Tıpkı şu karşısında oturup masalarına kaçamak bakışlar atan genç büyücü gibi.

Gözlerini birkaç saniye büyücünün üzerinde gezdirdi, adını hatırlamak için hafızasını zorlasa da sadece büyük bir boşlukla karşılaştı. Yine de kendisinden bir yaş büyük olduğunu ve Gryffindor'da okuduğunu biliyordu. Bu da demek oluyordu ki, tanınmaya değer biri değildi. Eh, genelde ön yargılara sahip bir insan olarak anılmak istemezdi, ama öyle olduğu bir gerçekti. Muggle'lar ve onlara tapan sevgi dolu kişilere karşı içinde sınırlayamadığı bir nefret besliyordu. Birileri onlara hayatın gerçek yüzünü, acı çekmenin ne olduğunu öğretmeliydi. Önüne gelen saçlarını geriye iterken asasını parmaklarının arasında çevirmeye devam etti. Bu son günlerde edindiği bir alışkanlıktı, asasını yanından ayırmıyordu, her zaman tetikte olmasıyla ilgili bir şeydi bu. Özellikle babasına olanlardan sonra bunu yapmalıydı zaten. Geleceğin neler getireceği asla belli olmazdı. Ahşap kapı bir kez daha aralanıp içeriye kıkırdayan bir grup girdiğinde düşüncelerinden sıyrıldı, bacak bacak üstüne atmayı bırakıp oturduğu sandalyede kıpırdandı. Bacaklarının uyuşması yüzünün buruşmasına neden olmuştu. Crystal'e dönüp dudaklarını bir kez daha araladı."Unuttuğunu söyle Crystal, bunu yapmalısın. Yoksa bu hep böyle sürecek, asla kurtulamayacaksın."Söylediklerinin doğruluğuna kuşku yoktu, cadı acı çekmeyi bırakıp hayatının devam etmeliydi. Sahi, bu aralar ne kadar çok acı çeken arkadaşı vardı. Lorelei, Crystal...

Konu: Geri: Son Bulmayan Acı Perş. Tem. 28, 2011 8:32 pm

Siyah keten şortu ve gri askılı badisini üzerine geçirdikten sonra saçlarına şekil vermeye üşenen cadı, merdivenlerden indiğinde babasıyla karşılaştı. Cadının yüzündeki ifadeden hoşnut olmadığını belli eden endişeli ve tok bir ses tonuyla kızının adımlarına son vermesini sağladı.

"Nereye gidiyorsun, Holly? Ne zamandır dışarı çıkmıyordun."

Bay Walker'ın kastettiği zaman diliminin Euan'ın öldüğü günden itibaren ile aynı anlama geliyor oluşu cadının yüzünün iyice asılmasına sebep oldu. Hala büyücünün ölümünü atlamayan cadı için bu tip imalar canının yanmasına sebebiyet veriyordu. Babasının yeşil gözlerine bir süre baktıktan sonra dolgun dudaklarının arasından sözcüklerin özgür kalmasına izin verdi.

"Lorraine ile buluşacağız, çok geç olmadan geri dönerim. Merak etme."

Soğuk bir ses tonuyla söylediklerinin ne kadar saçma olduğunu biraz geç fark etti. Babasının asıl merak ettiği konu eve geç gelip, gelmeyeceği değildi. Bunu kendisi de adı gibi biliyordu. Üzerinden o kadar zaman geçmiş olmasına rağmen hala, var olmayan birinin varlığıyla yaşıyor oluşuydu ailesini endişelendiren. Ağlamaktan ve uykusuzluktan göz altlarının morarmaya yüz tutmasını hiçbir şekilde gizleyememişti. Ne yaparsa yapsın metrelerce öteden bile belli oluyordu. Ve bu şekilde babasının karşısında olmaktan nefret ediyordu. Babası oturduğu kanepeden kalkıp, kızının yanına geldi. Saniyelik bir zaman dilimi boyunca kızıl saçlı meleğinin karşısında durduktan sonra, kollarının arasına aldı kızını. Babasının uzun zamandır ona böyle sarılmadığını ancak o zaman anlayabilmişti. Zümrüt yeşili gözlere sahip cadı da çok geçmeden babasına sarıldı. O an hissettiği mutluluk bir anlığına da olsa unutturmuştu sevdiği adamın ölümünü. Yüzünde ufak bir gülümseme bile oluşmuştu. Ancak kaybolması da hemen ardından oldu. Babası ahtapot gibi sardığı kızının üzerinden kollarını çekti.

"Ben her zaman yanında olacağım, Holly. Biliyorsun, ne zaman istersen benimle bir şeyleri konuşabilirsin."

Böyle bir babaya sahip olduğu için ne şanslı olduğunu bilse de o şansı henüz kullanmamıştı. Aksine son zamanlarda yaptıkları ile babasını kendisinden farklı bir ruh hali içine sokmuyordu ve bunun bilincindeydi de. Babasının yanağına kondurduğu öpücükle bulaştırdığı ruj lekesini silmk için elini uzattığında babası buna engel oldu. Gözlerinde hadi artık arkadaşının yanına git diyen bakışlar vardı. Elini geri çekti ve evden çıkmak için yavaş adımlarla ilerlemeye başladı.

Hogwarts'da bulunduğu koca yıl boyunca bile hafta sonlarını burada geçiriyordu cadı. Burasının ondan garip bir anısı vardı. Euan ona burada oturdukları bir günde söylemişti onu sevdiğini. Holly'nin cevabı ise 'Hadi ordan.' ve bir tokat olmuştu. Biraz olsun gülümsemişti o günü hatırlayınca. Her zaman kafasına kakıp durmuştu bunu Euan. Aralarında garip bir esprisi vardı. Euan her defasında 'Seni seviyorum demek istiyorum ama tekrar tokat yemekten korkuyorum, Holly.' derdi. Kızıl saçlı cadı ise buna sinirlenmiş gibi yapardı ve bilmiş bir edayla cevap verirdi. Bu düşüncelerden arınmasını sağlayan Lorraine'in ince ses tonuydu. Endişeli olduğu bakışlarından belli oluyordu ve Holly artık bu tür bakışlara maruz kalmaktan bıkmıştı.

"Nasıl olabilirim, Lorraine. İyiyim desem bile buna inanmayacağını ikimizde biliyoruz."

Önünde duran kaymak birasını eliyle kavradı, bir kaç yudum aldıktan sonra yerine bıraktı. Üst dudağının kenarına bulaşan köpükleri sağ elinin tersiyle sildikten sonra etrafa göz gezdirdi. Burada öyle çok anısı vardı ki, nereye bakarsa baksın bir şeyler hatırlıyordu. Euan'ı unutması asla kolay olmayacaktı. Hem nasıl unutabilirdi ki, hayatta ki yaşama sebebi oymuş gibi hissederdi hep. O olmazsa kendisinin de yaşayamayacağına inanırdı. Varlığını hissettiğinde anlamsız bir şekilde gülümseye, sırıtmaya başlardı. Uzun zamandır birlikte olmalarına rağmen her gördüğünde heyecanlanırdı, ilk defa görüyormuş gibi. Dudaklarını, kendi dudaklarının üzerinde hissettiğinde ise dünyadan tamamen soyutlanmış gibi olurdu. Yalnızca ikisinin olduğu bir boyutta olduklarını düşünürdü o anlarda. Yine Lorraine'in sesiydi düşüncelerini bölen. Bu cadının konuşması gereken zamanları bildiği aşikardı. Cadı, zümrüt yeşili gözlerini arkadaşına çevirdi. Uzun bir süre sessizce baktıktan sonra dudaklarını araladı.

"Nereden başlayayım, Lorraine? Yaşıyor olmasa bile onu hala sevmeye nasıl devam ettiğimi mi? Yoksa hala onsuz yaşamanın bana ne kadar zor geldiğini mi? İkisi de gayet açık bir şekilde belli olmuyor mu?"

Anlatabileceği ne vardı ki? Yalnızca ikisine özel şeyleri ölünce başkalarına anlatmak için mi yaşamışlardı? Anlatmak hiçbir şekilde insanı rahatlatmıyordu. Aksine unutulmaya yüz tutmuş anıların tekrar hatırlanmasına sebep oluyordu. Bunun kime yararı olurdu ki? Kaymak birasından bir yudum daha aldıktan sonra cadının son söylediklerine cevap verdi. Gözlerinden dökülmeye başlayan yaşlara da engel olamadı.

"Unutamıyorum, Lorraine. Ne yaparsam yapayım olmuyor. O, benim içime işlemiş durumda. Kalbimin sahibini nasıl unutabilirim? Olmuyor, Lorraine. Beceremiyorum. Hem onu unutmakta istemiyorum."

Konu: Geri: Son Bulmayan Acı Cuma Tem. 29, 2011 6:51 pm

Cadının dudakları içkiyle buluştuğunda dalgın gözlerle etrafa bakınmaya devam etti. Hava o kadar sıcaktı ki incecik kıyafetlerine rağmen sıcaktan bunalmıştı, Üç Süpürge'nin tıka basa dolu olmasının da buna bir faydası yoktu, aksine zararı vardı. Oturduğu yerde biraz daha yayılmadan önce pencereyi aralayarak , ki bu epey zor olmuştu çünkü pencere pas içindeydi, temiz havanın içeriye dolmasını sağladı. Derin bir nefes alarak rahatlamaya çalıştı, birazdan Cyrstal'i kandırıp buradan dışarıya sürüklemeliydi belki de, örneğin Bağaran Baraka'nın çok daha sakin ve huzurlu olduğuna emindi. Gerçi Crystal sıcaktan etkilenmiyormuş gibiydi, ya da etkilense bile bunu fark etmeyecek kadar dalgındı. Gözlerini ellerine dikip onu düşünceleriyle yalnız bırakmaya özen gösterdi. Kız defalarca düşündüğü şeyleri tekrar düşünürken zümrüt yeşili gözler yaşlarla dolmuştu. Ona her zaman yanında olduğunu hatırlatmak istedi, gerçi Crystal bunu biliyordu. Hogwarts'tan mezun olsa bile bağını koparmayacaktı onunla, bu hep böyle kalacaktı. Birinci sınıftan beri en yakın arkadaşlarından birisiydi Crystal. Yanında mutlu ve kendi gibi olduğu sayılı kişilerdendi. Onu kaybettiği anda bir parçasının da yok olacağını tahmin ediyordu.

"Ben... Bilmiyorum Crystal."

Gerçekten de bilmiyordu, bu profesörün sorduğu sorulara saniyesinde cevap vermek gibi değildi. Defalarca düşünse, hatta rüyalarında bile görse çözüm bulamayacağı bir sorundu. Eğer elinde olsa Euan'ı geri getirirdi, bu sayede ikisi de mutlu olurdu. Hem, Crystal'de eski mutlu haline geri dönerdi, mutlu son. Ama hayat bundan çok daha acıklıydı, istese bile onu geri getirme imkanı yoktu. Kimsenin imkanı yoktu, o sonsuzluğa karışmıştı, bir daha asla geri dönmeyecekti. Gerçeği Crystal'in yüzüne haykırmak istese de cadı bunu defalarca duymuştu kuşkusuz. Ama işe yaramamıştı anlaşılan, onu aklından çıkarmak için daha çok çabaya ihtiyacı vardı. Crystal bir kez daha dudaklarını aralayıp konuştuğunda verecek bir cevabı yoktu. Kimsenin de olamazdı zaten, haklıydı. Bu kendisinin sandığı kadar basit değildi, cadı ona aşık olmuştu. Ve bir anda tek aşkının elinden kayıp gitmesi korkunç bir şeydi. Sanki Euan ile birlikte Crystal'de kaybolmuştu.

"Belki dikkatini başka şeylere vermen yardımcı olur."

Söylediklerinin ardından tereddütle alt dudağını ısırdı, yanlış bir cevaptı bu. Crystal'in yüzündeki şaşkınlık ifadesinden belliydi bu. Söylediğine pişman olsa da açıklama gereği duydu. Gerçi neyi açıklayacaktı? Söyledikleri gayet açık değil miydi? Sözlerini saptırmak istemesine rağmen sonradan bundan vazgeçerek dudaklarını araladı.

"Başkasına odaklan Crystal. Çevrende bu kadar erkek var."

Eliyle etrafındaki büyücüleri gösterdi belli etmeden. Kaymak Birasından bir yudum daha alırken gözlerini masaya dikti. İçten içe cadının cevabından korktuğu da diğer bir gerçekti. Ağır bir noktaya parmak basmıştı.

Konu: Geri: Son Bulmayan Acı Çarş. Ağus. 03, 2011 10:40 pm

Crystal Holly Walker. Bir an önce kendine gel ve bir Ravenclaw'a yakışır şekilde davranmaya başla, eskisi gibi. Sen, şu an olduğun kişi değilsin. Benim binama kabul ettiğim öğrenci değilsin. O günlere dön, elinden gelenin fazlasını yaparak başar bunu.

Rovena, istesem bile başaramıyorum. Affet beni, ancak tek başıma başaramıyorum. Kimsenin de bana yardım edebileceğini sanmıyorum. Her zaman sana layık olmaya çalıştım, buna devam edeceğim. Ancak bu Euan'un ölümünü kabullenip, hayatıma devam edeceğim anlamına gelmiyor. Umarım anlarsın beni.

"Başkasına odaklan Crystal. Çevrende bu kadar erkek var."

"Holly, eğer bana bir şey olursa yani ölürsem diyelim. Mutlu olabileceğine inandığın bir erkekle birlikte olur muydun? Yapar mıydın bunu?"

"Saçmalama, Euan. Sana bir şey olacağı falan yok. Hep, ikimiz beraber olacağız, mutlu bir şekilde. Eğer olursa da ben hep seni seveceğim. Senden vazgeçtiğim bir saniye bile var olmayacak bu evrende. Senin bana bıraktığın sevgiyle vereceğim son nefesimi. Bunun için söz vermem gerekiyorsa eğer; söz veriyorum."

"Olmaz, yapamam. Euan'a söz verdim, Lorraine. Bedenimde hala onun aşkı varken, onunla olan anılarım kafamın içindeyken bir başkasıyla birlikte olamam."

Bak, hala sözümü tutuyorum, sevgilim.

Konu: Geri: Son Bulmayan Acı Salı Ağus. 16, 2011 10:15 pm

gerçekten

"Biliyorsun Crystal, babam ben ikinci sınıftayken öldü."

"Ölmeden bir yıl önce Cruciatus lanetine maruz kaldı, kafayı yemiş gibiydi. Tek yaptığı tavana bakıp bir isim sayıklamaktı. Bir süre sonra düzelmeye başladı, en azından bir şeyleri hatırlamaya başlamıştı. Gerçi bu ona daha çok acı veriyor gibiydi. Sonra ne oldu biliyor musun Crystal? Ben onun tam düzeldiğini düşünürken öldü."

"Ve ben onun intikamını alacağıma söz verdim, sanırım babam da anladı. Çünkü, ilk kez o zaman gözlerini bana dikti ve gülümsedi. Hayat bu Crystal, istemesen de birileri ölüyor. Sana Euan'ı unut demiyorum, ama hayatına devam et. Eski Crystal'i özledim."