Ailevi yaşam.

Rp Player's:Evan Bourne Leonél & Isabella Jenna Leonél
Story:İkna çabaları.
Time:Akşam üzeri.6.50 suları.

Son satırları bir kaç kez daha okudum.Kaç kere söyliyecektim onlara ? Ben toplu aile hayatına alışık değildim.Küçüklüğümden beri hep yalnız yaşadım.Küçükken beni niye yanlarına almamışlardı ? O kadar asil olmadığımı düşündüklerinde ? Ama ben onlara inat sürekli çalıştım.Şu anda geldiğim durumuma bakarsam neden onlarla kalmamı istedikleri belli aslında.Tekrar red edeceğimi bile bile hala çağırıyordu beni.Nezaket kuralları gereği gitmek gibi bir durumum vardı.Saatime baktığımda saat dört civarıydı.Daha vakit varken önümdeki işlerle meşgul etmeye başladım kendimi..

İşten kafamı kaldırıp buluşmayı hatırladım.Saatime baktığımda altıyı çeyrek geçiyordu.Önümdeki bir kaç dosyayı da toplayıp gerekli raflara koyduktan sonra odamı terk ettim.Bakanlığın siyah döşemeli,cilalı duvarları arasında ilerlerken,yolda gördüğüm birkaç kişiye başımla selamladı.Bazılarına küçümser bakışlar atıyor,adeta onlarla alay ediyordum.İşe yaramaz adamları bakanlığa almaları beni sinirlendiriyordu.Tablolar,sağlı sollu asılmış şekilde,bazılarındaki sakinler beni selamlarken bazıları ilgilenmiyordu bile.Ama hepsinin ortak yanı cansız ve renksiz olmalarıydı.Duygusuz,hissiz ve renksiz.

Bakanlığı terk edip,Hogsmade'ye cisimlendim.Hafif rüzgar,akşam güneşiyle birleşmiş,ortaya eşsiz bir tablo çıkarmıştı.İçimdeki sıkıntı yüzüme vurmasa bu havanın keyfini çıkartabilirdim belki de.Kızıl ve parıltısız güneş,yerini mehtaba bırakmak için hazırlanıyordu.Adımlarım,yavaş ve terkinliydi.Hafif rüzgarın uğultusu,kafamadaki bi' ton karmaşık sesle birleşmiş,başımı ağrıtmaya başlamıştı.Yerdeki yaprakların üstüne bastıkça çıkan "çıt" sesleri,anlamsız bir neşeyle birlikte,ruhumu dinlendiriyor baş ağrımı nötr hale getiriyordu.Sallanan gıcırtılı "Çatlak Kazan" tabelasının önünden geçerken,içeride kimlerin olduğunu düşündüm.Burası gençken takıldığım en güzide yerdi.Bu düşüncelerden sıyrılarak,aklımı bir az sonra ki görüşmeye verdim.Geç kalmamak için adımlarımı hızlandırdım.Sonunda varmıştım;"Madam Puddifoot'un Çay Dükkanı"

Pembe boyalı,hoş bir yerdi burası.Kapıyı açtıktan sonra çıkan melodik ses tüm yüzleri kapıya çevirmişti.Beni gören bazı kişiler ayağa kalkıyor,bazıları ise yüzünü buruşturmuş şekilde kitlenip kalıyordu.Ancak,daha Jenna'yı görmemiştim.Demek daha gelmemişti.Bu iyiydi işte.Geç kalmayı sevmeyen bir tiptim.En yakındaki masaya ilerledim.Sandalyeyi çektikten sonra yavaşça oturdum.Gözlerin üzerimde olduğunu hissedebiliyordum.Aldırış etmedim.Sonuç olarak ben sihir bakanıydım.Sihir Dünyası'nda ki en büyük mevkiydi belki bir bakıma.İçerisi,pembe kurdele dolu,beyaz masa örtüleriyle cicili bicili bir yerdi.Hafif kısa boylu ve bir o kadar da şişman ama tatlı bir bayan yanıma ilerliyordu.Kısa bacakları adımlarını daraltıyor,normal bir kişinin gelebileceği sürenin iki katı yavaşlıkla geliyordu.Ancak,adımlarının hızlı olduğunu gördüm.Telaştan mı korkudan mı bilemezdim.Kadın,melodik ve bir o kadar da tatlı bir ses tonuyla konuştu ;
"Ne istersiniz bakanım ?"
"Bir çay,lütfen."
dedim ve gülümsedim.

"Evan, bak seni hep sevdiğimi
bilirsin. Bakan olmanıda hiç umursamadığım ortada. Alex'de çıkar
ilişkisi kurmuyor. Biz sadece eskiyi telafi etmek istiyoruz. "Yapma lütfen.Bunlarla beni kandırabileceklerini mi sanıyorlar ? Hiç sanmıyorum.Eskiyi telafi etmek mi ? Çocuk mu kandırıyorsunuz siz ? Akılları başlarındayken neredeydiler ? Madem beni önemsiyorlardı da okul zamanlarında neden bana hiç yardım etmediler ? Ben,sürekli kendim çalıştım,çabaladım ve başarıya ulaştım.Ulaşabilecek en yüksek rütbeye geldim.Türklerin tabiriyle "Kızıl Elma" hedefine ulaştım.En üst daldakini almışken,neden alttaki dallarla uğraşacaktım ki ? Yine de kalbini kırmamak için çayımdan bir yudum daha aldım.İçimdeki sisin dağılmasını bekliyordu.Boğazımdan geçen her damla,sinirimi alıyor,beni gevşetiyordu.Çayımın son demlerine geldiğimde,sinirim geçmiş,sakin ve relax olmuştum.Omuz silktikten sonra sakin bir ses tonuyla konuşmaya çalıştım;Dedim.Yerinde konuşmuştum.Beni hiç anlamayacaklardı sanırım.Alışkın değildim.Neden ısrar ediyorlardı ki ? Gelmeyeceğimi,yapamayacağımı bile bile deniyorlardı.Sonradan fikir aklıma yatmaya başlamıştı belki,belki.Neden olmasın ? Bir değişiklik herkese iyi gelmez miydi ? Bir çay daha istedikten sonra tekrar ağzımı açtım;