Salon

Yorucu bir günün ardından bu evin o büyük ihtişamlı kapılarından geçmek tüm yorgunluğunu atıyordu adeta. Gün boyu çalışıyordu ve ödülünü akşam karısı ve çocuklarıyla mutlu bir şekilde zaman geçirerek alıyordu. Kapıyı her akşamki gibi çaldı ve ev cininin kapıyı açmasını bekledi etrafa bakınarak. O büyük kapı yavasca açıldı ve evcini selam verdi kafasını eğip. "Teşekkür ederim Nathan." dedi ve içeriye girdi. Nathan kapıyı kapattı ve mutfaktaki işlerine devam etmek için mutfağa doğru yöneldi. O sırada mutfaktan hayatının anlamı olan kadın çıkmıştı. O'nun için her şeyi yapardı işte. Hayatında sevdiği ve seveceği tek kadındı O. Evet, O kadın Isabell'di işte. Birbirlerine yaklaştılar ve bir hoş geldin öpücüğü aldı karısından ve aynı şekilde Alex'de O'na verdi bir öpücük. Nede olsa karısı da işten gelmişti. Arada sadece yarım saat veya bir saat bir fark vardı. Bu sırada çocuklar malikanenin üst katında belirdi ve bir ağızdan "Hoş geldin babaa!" diye bağırdılar ve uzun ve geniş merdivenlerden hızla aşağıya indiler. İlk başta ufak ve güzel kızı Callie'nin yanına gitti, öptü ve "Hoş buldum bir tanem." dedi. Güzelliğini annesine çektiği çok belliydi. Bu kız kendisinin ne kadar güzel olacağının farkında değildi belki ama peşinden çok erkek koşturacağı kesindi. Ardından oğluna döndü ve öptü yanaklarından. Oğlu pek sıcak tavırlı karşılamamıştı. Alex, oğluna bir şey söyleyemeden Javiér yukarıya çıkmıştı hızlıca. Belliki odasına gidiyordu. Bunu aklının bir yerine yazdı. Javiér ile konuşması gerekiyordu. Belki dertleri olabilirdi ve bunu çözmeleri gerekiyordu. Ardından kızı Callie de merdivenlerden çıktı. Sonunda Isabella ile başbaşa kalmışlardı. "Salona geçmeye ne dersin tatlım?"dedi. Esasında bu bir soru değildi. Kapının önünde ayakta beklemektense salonda şöminen karşısında oturabilirlerdi tabikide. Etrafta kimse yokken şöminenin önünde birer kadeh şarap içmek hoş olabilir diye düşünmeye başladı salona yürürken ağır adımlarla. Şöminenin karşısına geldi ve baktı şöminedeki aleve bir an. Sonra tam şöminenin hemen karşısında duran iki kişilik koltuğa oturdu ve "Yanıma gelirsen sana hoşgeldin diyeceğim tatlım. Yorulmuşsundur bugün. Hem ev hemde işyerindeki işler seni yıpratmamıştım umarım. Benim bir tanemin yorulmasını istemem." dedi. Sonra yanına çağırırcasına bir bakış attı karısına ve elini yanındaki boş koltuğa vurdu hafifce.

Karısından aldığı bu öpücük aklındaki tüm soruları gidermişti zaten. Biraz daha rahattı artık. Gözlerini Isabella’ya çevirdi ve O’na hayran bir şekilde bakmaya devam etti. Sonra şarabından bir yudum daha aldı ve karısının umutla sorduğu soruya bir cevap vermek için hazırladı kendini. Ciddi bir ses tonuyla “Sen ne diyorsun farkında mısın? Ben seni benimle birlikte oldun diye sevmedim, sen olduğun için sevdim. Senin sesini, duruşunu, düşüncelerini, ruhunu ve en önemlisi kalbini sevdim ben.” Dedi. Tekrardan şarabından bir yudum içip Isabella’nın dudaklarına bir öpücük kondurdu ufaktan ve kafasını kendi göğsüne yaslanması için kendine çekti. Sonra geçmişi anımsadı ve gülümsedi tekrardan. Karısına baktı tekrardan “Zaman gerçekten çok çabuk geçti hayatım. Şimdi son sınıfı söyleyince aklıma geldi. Bir o halimize bak birde şimdiki halimize.” Dedi ve bitmiş boş kadehini masaya bıraktı. Şöminedeki alevi biraz izledikten sonra karısına dönüp aniden onu kolları arasına aldı ve sıkıca sarıldı O’na. O’nu her gün çok özlüyordu ve bu özlemini anca böyle giderebilirdi zaten.

Isabella’le sıkıca sarıldıktan sonra biraz da olsa O’nu özlemi azalmıştı. Sonsuza kadar devam edecek bu özlem biraz azalsa hiç fark etmezdi esasında ama yinede çok mutluydu. “Bende unutamam zaten. Hatta unutmamamız için her gün gördüğümüz bir de hatırlatıcımız var.”  Dedi ve gülmeye başladı. Sonra kendisini topladı ve sıkı sıkı sarılmaya devam etti güzel karısına. “Ben seni yan yana otururken bile özlüyorum bir tanem. Her geçen saniye bu özlemimde binlerce kat artıyor.” Dedi ve hareketlerini izlemeye başladı karısının. Isabella, daha o güzel dudaklarının tadını alamadan bitirmişti bile öpüşmeyi. O’nun o bal gibi dudaklarının tadı uçurmuştu neredeyse Alex’i. Bunca yıl evli olmalarına rağmen karısıyla öpüştüğünde ilk günkü gibi uçuruyordu bulutların üstüne Alex’i.
"Sue. Tatlım yemek hazır mı? " diye seslenmişti o güzel sesiyle Sue’ya. Ama bu sefer biraz sert ve acımasız gibi gelmişti kulağına. Ama içlerindeki bu karanlık bile birbirlerini mükemmel görünmelerine yetiyordu zaten.
" Birazdan hazır olur efendim. Gecikme için özür dilerim. "dedi üzülerek Sue.
Sue gerçekten çok şirin olmuştu üzülünce ama gerek yoktu yinede Isabella’nın bu kadar sert konuşmasına. “Tatlım belki biraz daha …” derken " Ah Sue. Gerçekten çok şekersin. Önemli değil. " demişti bile Isabella. Alex biraz daha mutlu olmuştu bu sözlerden sonra. Gerçektende görünüşteki sertliğinin altında yumuşacık ve narin bir kalbi vardı Isabella’nin. Isabella tekrar yanına geldiğinde bir kolunu tekrardan O’na sardı ve ağzından çıkan kelimelere ezberlercesine beynine kazıdı ve cevap verdi hemen arkasından “Evet, doğru kesinlikle baş başa bir tatil. Hele de söylediğin gibi bir sahil kenarında. Mükemmel olurdu, bunu en kısa zamanda gerçekleştirmemizi diliyorum.” Dedi  ve sol elini Isabella’nın güzel yüzüne götürdü ve O’nun o pürüzsüz teninde dolaştırmaya başladı. “Ben gerçekten çok şanslıyım.” Diyerek gözlerinin içine daldı bir an ve tüm Dünya’yı unuttu.

Bunun mantıklı bir açıklaması olması gerekirdi eğer yok ise Javiér çok büyük bir ceza alacaktı. Alex sinirli bir şekilde "Küçük beyimiz eve gelsin de soralım işi neymiş... Bu arada teşekkürler benim tatlı kızım." dedi ve ayağa kalktı sonra kızlarını odasına yolladı.
Şöminenin karşısındaki romantik ve güzel anlar bozulmuştu bir anda. Hafifçe gülümsedi "Tatlı servisimiz sona ermiş sanırım." dedi. Ardından tekrar şarabını aldı ve şöminenin karşısına geçti. Derin bir -ohh- çektikten sonra şarabından bir yudum daha aldı. Yanında duran karısına baktı ve "Bu şarabın tadı senin dudaklarından daha güzeldi bir tanem. Ama bu tadı tekrar tatmak için beklemem gerekecek sanırım." dedi o karizmatik ses tonuyla ve sağ kolunu Isabella'nın beline doladı.
Bugün eski anıları hatırlayınca daha bir mutlu olmuştu. Ne çabuk geçmişti zaman. Daha dün gibi hatırlıyordu Hogwarts'daki yıllarını. Isabella ile ilk tanıştıklarında çok zıt gidiyorlardı ama şuan evli ve çocukları bile vardı. İkiside çok büyük bir aşkla bağlıydı birbirlerine. Kafasını Isabella'nın kafasının üstüne yaslayıp şöminede yanan ateşi izledi ve derin bir nefes aldı. Bugün ne kadarda mutluydu ve hiç bitmesini istemiyordu günün...