Bakanlık Alımları ~

Ad, Soyad:Evan Bourne
RolePlay Yaşı:29
Günde Kaç Saat Online?: 6 +
İstediği Bölüm : Sihir Bakanlığı

Örnek RolePlay:
Susmuştu yine gece.Çökmüştü üstüme sanki koca bir karanlık gibi.Ama o karanlığı aydınlatan tek şey,odama giren ayın bembeyaz parıltısıydı.Dolunay vardı bu gece.Odamdaki camın önündeki setin üzerine oturdum.Dışarıda iliklere kadar işleyen bir soğuk müthiş ve kıpırtısız bir ay duruyordu.O hâli ile bütün gün izleyebilirdim.Kâbus gibi,korku gibi üstüne çöken,gecenin zifiri karanlığından korunmanın tek yolu,eşsiz pırıltısıyla ay olmuştu yine.Bütün gerçekleri bir kenara atıp,bir boşluğa düşmek isteği vardı yine içimde.Nedense hep geceleri böyle oluyordum.Ancak,gündüzleri ise sanki yüzüme bir duygu maskesi takılmış gibi,mutlu ve şen olabiliyorum.Nasıl mı başarıyorum ? Kim bilir.Ancak yinede bir şeyi biliyordum.Hemen uyumazsam yarın göz altlarım mosmor olacak.Ay'ın,o eşsiz pırıltısından kendimi zorla kurtararak yatağa attım.Çok uzun bir gece olacak gibi.Çok uzun...

Güneşin ilk ışıkları odamın içine doluşmaya başlarken,yeni yeni açılan gözlerim parıldayan odaya alışamıyordu.Yataktan olduğum hızla ayağa kalktım.Kalktığım gibi tekrar düştüm.Başım dönmeye gözlerim kararmaya başlamıştı.Bir kaç dakika yatakta öylece asılı kaldıktan sonra yavaşça tekrar ayağa kalkmayı denedim.Bu sefer başarılıydı.Güçlükle ayağa kalkıp gözlerimi açtım.Parıldayan güneş gözümü almıyor,içimi sanki nur ile dolduruyordu.Pencerenin önüne gidip gerindim.Bütün vücudum rahatlama etkisi ile elektriklendikten sonra duşa girme hazırlığına başladım.Üstümdekileri çıkardıktan sonra banyoya doğru ilerledim.Sağda ve soldaki cansız bir kaç tabloya isteksizce "Günaydın." dedikten sonra,çoktan sahanlığı geçmiş,banyoya gelmiştim bile.İçeri girip duşun yanına gittim.Elimle hafifçe suyu açtığımda suyun buz gibi olduğunu hissettim.Çivi gibi bir soğuk,vücuduma yayılıyor,tüylerimi diken diken ediyordu.Su aktıkça ısınmaya,ısındıkça altına girmeye hazır oluyordu.Yeterli ısıya geldikten sonra altına girdim ve yıkanmaya başladım...

Tekrar odama döndüğümde ıslaktım.Havluyla kurulandıktan sonra üstümü giyinmeye başladım.Son olarak eldivenlerimi de taktıktan sonra mantomu alıp dışarı adımımı attım.Çıkar çıkmaz,o güneşin sahte olduğunu,havanın iliklere işleyen bir soğuk ile kaplandığını gördüm.Direk mantomu giyip önünü sonuna kadar kapattıktan sonra,Roma'nın puslu sokaklarında ilerlemeye başladım.Daha yola çıkar çıkmaz ilk durağım Spagna Meydanı olmuştu.Sabahın kokusunu içime çektikten sonra yürümeye devam ettim.Dünden kalan hafif yağmur -belki de sadece çiselemişti- etrafı nemlendirmişti.İleride,meydanın ortasında ki açıklıkta bankta kurulmuş tanıdık bir yüz gördüğümü farkettim.Biraz daha yaklaştığımda bunu Adolphe olduğunu gördüm.Yanağından akan iri göz yaşı tanecikleri yüzünü ıslatmış,Roma'nın soğuğunda orada öylece oturuyordu.Yine ne olmuştu ki ? O soğukta orada oturmasının sebebi çok azdı.Adımlarımı hızlandırıp son hızla yanına gittim.Yanına geldiğimde ağladığını gördüm.İçli ve buruk bir ses tonuyla ağlıyordu.Hıçkırıkları daha sessiz ve baskındı.Ancak,önemli soru ne olmuştu ? Yanına yaklaşıp banka oturdum.Hafif buruk bir ses tonuyla konuştum ;

"Günaydın Adolphe.Hey sana ne oldu ?!"
"Hiç,hiç birşey olmadı Evan."
"Olmadı mı ? O zaman neden ağlıyorsun.Hadi ama benden de saklıyacak değilsin herhalde."
"Yine,yine onu gördüm rüyamda.Unutamıyorum,unutmak istiyorum ama olmuyor.Unutamıyorum!"

Şaşırmıştım.Nasıl olurdu ki ? Unuttuğunu,onunla hiçbir alakası olmadığını söylemişti.Hiç bir zaman unutamadığımız biri olmuyor demekki.Ancak,bu Adolphe'ye uymayan bir davranıştı.O hep benim gibi hep avareydi.Biri gelir biri gider yaşam tarzını uyguluamazmıydık hep ? Nasıl oldu da bu kadar değişebildi.Anlamıyorum!En yakın arkadaşımı da bir aşk faciası yüzünden kaybediyorum.Olacak şey değil.Sinirin beynime aktığını,kör ettiğini farkettiğimde sakin olmaya çalıştım.Mutlaka unutacaktı.Ancak zamana ihtiyacı vardı.Sakin bir ses tonu ile onu kırmadan konuşmaya çalıştım.Bu zordu,gerçekten zordu.Onun neşesini yerine getirmeliydim.Kolundan tutup ayağa kaldırdım ve sevecen bir tavırla ağzımı açtım;
"Haydi ama unut onu artık.Hadi kalk,sana bireyler ısmarlıyayım.Hem konuşur dertleşiriz."

Editlendi ..

Steffie Frannie Carton
22
Sihirsel Yaratıklar Düzenlenmesi ve Denetim Dairesi Başkanlığı.
iki saat garanti olurum, üstünde de olabilir.

Spoiler:

Ad, Soyad: Bernard Saxon
RolePlay Yaşı: 26
İstediğiniz Bakanlık Dairesi:Sihirsel Yaptırım Dairesi
Günde Kaç Saat Online?: Min. 2 Saat - Max: 5 Saat (Sınav günleri hariç)
Örnek RolePlay:


Bernard, gecenin geç saatlerinde ses çıkartmadan odasına kapanmıştı. Birkaç saat sonra gözlerini kapadı ve şömineden gelen çıtırtıların onu rahatlatmasına izin verdi. Sıradan bir sabahtı, her zaman ki gibi masasının başında uyuya kalmıştı, aniden dışarıdan yükselen bir çığlık sesiyle uyandı. Biranda masadan kalktı, bir köşeye atmış olduğu üstünü hızla alırken ağzında mırıldandığı, birkaç kelime, onun içindeki çaresizliği dışarıya vuruyordu. Pencereden dışarıya baktığında kimseyi göremedi. Umursamaz bir tavırla içeri girip bi kahve aldı ve yazdığı kitaba devam etmeye başladı...

Biraz sonra hayatının aslında ne kadar boş ve anlamsız olduğunu düşünerek kalkıp yüzünü yıkadı ve aynaya baktı eskiden yanında olan herkesin yok olduğunu fark ederek."Lanet olsun!" diye bağırarak masanın üstündeki kahve dolu fincanı yere fırlattı. Can sıkıntısıyla odanın etrafında dolaşmaya başladı. Pencerenin önünden geçerken yağan yağmurun pencereyi hırpalarcasına yağdığını gördü ve biraz daha yakınlaştı, büyük bahçenin ortasındaki bankta bir bayanın yalnız başına oturduğu gördü. Üstüne bir palto alarak, kapıdan dışarı çıkmaya koyuldu. Orta kapının arkasındaki şemsiyelerden birini hızla çekerek açtı ve bahçeye yöneldi.
Bahçeye çıktığında yağmurun hafiflediğini fark etti, çiseleyen yağmur eşliğinde kendisini bulmaya başladı. İçine çektiği toprak kokusu ile temiz hava birbirine karışmıştı neredeyse. İçini kaplayan soğuk hava bir sigara yakmasını istiyordu sanki" Yavaş ve sakin adımlarla banka doğru yürümeye başladı. Yaklaştıkça netleşen kadını tanımıyordu.
"Merhaba, yalnız oturmak için yanlış bir zaman değil mi?" dedi gülümseyerek ve şemsiyeyi bayanın da üstünü kapatacak şekilde aralarına aldı.
Bayan buğulanan gözlüğünü çıkartarak, ona baktı ve çıkardığı zarif bir mendille gözlüğü narince sildi. "Her şeyin olduğu gibi bununda bir bedeli var. Hastalanmak pahasına bu güzel havayı yaşamaya değer ama şimdi kalkmam gerekiyor. İyi Günler" diyerek ve yavaşça kalkarak çöken sisin yardımıyla çabucak gözden kayboldu. Bernard, sigarasını yaktı ve kısa bir süre sonra evden çantasını alarak bakanlığa gitmek için hazırlandı. Bakanlıktan dışarı çıkrığında artık yeni görevini almıştı. Adını bile duymadığı bir kasabada yaşayanlarm hakkında bir rapor hazırlaması gerekiyordu. Ucu açık bir bitirme tarihiyle yola çıktı. Uzun ve yorucu bir yolculuk geçirmişti. İki ay kadar kasabada yaşayarak, kasaba halkının güvenini kazandı.
Her gece çevredekiler hakkında düşüncelerini kitap yığınlarının en altında sakladığı bir not defterine karalıyordu.
Son günlerde bu bilgileri özetleyerek bakanlığa sunabileceği bir dosya haline getirmişti. Bakanlığın bu iş için 2 yıldan daha uzun bir süre ayırmak istemesi onu şaşırtmıştı. Belki de buralardaki dağınık kasabaları dolaşıp onlar hakkında da rapor hazırlayabilirim. Diğer gün kimseye haber vermeden oradan uzaklaştı. En yakın yerleşim merkezine ulaştığında hava kararmıştı. Saate baktığında zaman gerçekten de çok çabuk geçmişti. Loş bir ışıkla kapısı aydınlatılmış küçük bir bar denilebilecek bir yere girdi. Masaların çoğu doluydu. Herkes mutluydu, kısa konuşmalardan sonra kahkahalar yükseliyordu. Kapıdan uzak bir masada yalnız bir bayan oturuyordu. İzin isteyerek yanına geçip oturdu zaten oturabileceği başka bir yer de yoktu. Sabaha karşı sohbetleri iyice ilerledi, Bernard daha önce hiç bir bayanı kendine bu kadar yakın hissetmemişti. Üç hafta sonra beraber yaşamaya başladığı Eva'yla hayatının sonuna kadar sürdürebileceği Bernard her şeyi eskisi gibi yaşamaya devam ediyordu. Bu toz pembe hayat, Eva bir sabah ortadan kaybolana kadar devam etti. Aradan çok zaman geçmişti. O gittikten sonra renkler, mevsimler solmaya başlamıştı. Uzun süre kaldığı ve onu terk eden sevgilisini beklediği bu küçük kasabada sıradan bir gündü. Kapının çalınmasıyla Bernard heyecanlandı. Hızla kapıyı açtı, gelenler bu kasabada yaşayan gençlerden birkaçıydı. Onları içeriye davet etti ve sohbet etmeye başladılar. Niye şimdi geldiler ki diye düşündü. Konuşmalar ilerledikçe neden geldiklerini anladı.

Sarışın olanı "İki aydır evde ne bi ışık nede bi ses var, herkes merak etti ve bakmamız için bizi yolladılar." dedi. Bernard, iki aydır masa başında kitap yazmakla meşguldü. "Size ne?" demeyi çok isterdi.

Biraz sonra küçük kız "Bir yıl kadar önce buraya gelen orta yaşlı arkadaşınız sizin yanınızdan çıkıp giderken, tüm olanları öğrendik, sizin için çok üzülüyoruz. Artık babam sizin hakkınızda buradan gidip kendi hayatını yaşamalı diyor" dedi.

Yarım saat daha konuşup evden ayrıldılar.

Küçük kızın ağlamaklı konuşması onu derinden etkilemişti. Sabaha kadar gözünü kırpmadan düşündü. Gün ağarmaya başlamıştı. Bernard, ayrılık sahnelerinden her zaman nefret etmişti. Bir ara hiç bir şekilde haber vermeden çekip gitmeyi bile düşünmüştü ama bu onlara haksızlık olur gibi geliyordu. Uzun süredir yaşadığı ortamdan ayrılmak çok kötü bir durum gibi görünüyordu ama bir yandan da değişimin iyi olacağını düşünüyordu. Bu bölgeden hatırlayacağı sadece iki veya üç yaşıtı ve o küçük kız olur gibi geliyordu. Burdan ayrılması çok güç olacak gibi görünüyordu. Daha kimseye haber vermemişti. Barda söylemeyi planlıyordu söylemenin zorluk derecesini henüz kavrayamamış olması ona sıkıntı veriyordu. Ne diyecekti sanki?
-Hoşça kalın arkadaşlar ben gidiyorum mu? Olabilirdi fakat fazla duygusuzca kaçıyordu. Burda yaşayan aile sayısı çok azdı geriye kalan büyük çoğunluk kasabayla tek gecelik aşk yaşayan göçebe insanlardı. Aşk... Evet, başka birinde tatmadığı 'gerçek' sevgiyi dışarıdan hayalet kasaba gibi görünen bu yerde bulmuştu. Veda sırasında söyleyeceği şeyler onun için çok önemliydi ama geleceğe yönelik hiç bir şey olmayacaktı çünkü planlarına göre bir daha buraya gelmek gibi bi hataya düşmeyecekti.

Çantasına eşyalarını dolaptan çıkarttığı gibi attı, yazdığı kitabı, çalışmalarını, planlarını, son olarak yanından hiç ayırmadığı muggle kalemini atarak kapattı. Üstündeki kıyafeti incelemeye başladı. Gözlerinden hüzün akıyordu adeta. Aynaya boş boş bakıyor ve düşünüyordu. Ne olurdu şimdi kapıyı açıp gelse? diye içinden geçirerek odanın içerisinde dolanmaya başlamıştı. Saat daha çok erkendi ama onu uyku tutmamıştı. Çantasını sırtına vurarak merdivenlerden aşağıya doğru yavaşça inmeye başlamıştı. Evini de çok özleyecekti... İçinden avazı çıktığı kadar bağırmak geliyor fakat yapamıyordu. Özgür olduğunu hissedemiyordu bir türlü. Mutfağa doğru ilerlemeye başlamıştı. İçeriden Eva'nın güzel sesiyle şarkı söylediğini duyuyordu. Çantasını kapıya doğru fırlattı. Hemen mutfağa koştu ama gelen ses birden kesildi. Gözleri dolmaya başlamıştı. Kapıya doğru ilerlerken kapının yanında duran dolabın aynasına bakarak kendisini süzmeye başlamıştı. Perişan bir haldeydi. Çantasını alarak kapıdan çıktı. Her zaman büyük bi özenle düzelttiği saçlarını dağınık bıraktı. Kapıyı çekerek evden dışarı atmıştı kendisini... Saat çok erkendi, kasabanın en kalabalık sokağına çıktı. Kimseler yoktu. Kollarını açıp gökyüzüne baktı. Hayatındaki bu hüzünlü havadan kurtulması gerekiyordu.

"1.5 yıldır evden çıkmıyorum, çok mu kilo almışım ne?" diye kendi kendine konuşmaya başladı, hafifce gülümseyerek yoluna devam etti.

Önünden geçeceği son eve geldi. Arkasına dönüp uzun ve kimsesiz yola el salladı. Ağzındaki karamel tadıyla gözlüğünü taktı ve ilerledi. Dolaşarak, her şeyi not ederek, durup fikirlerini yazarken zamanın nasıl geçtiğini anlamamıştı. Saat gece yarısına varmak üzereydi. Etraf karanlığa bürünmüştü ama ışığa ihtiyaç yoktu. Bernard, ay ışığının bu kadar parlak olduğunu o gece anlamıştı. Bu kadar sessizlik ve karanlık her zaman Bernard'i korkutur. Çünkü küçükken yaramazlık yaptığında dolabına saklandığı günleri hatırlar. Bernard o gece uyuyamamıştı. Zaten bu genelde rastlanan bir durumdu. Gökyüzü olduğundan gizemliydi. Yıldızlar sık sık sönüp tekrar aydınlanıyordu. Sanki bir kalp gibiydi. Aklına animagus olduğunu öğrendiği ilk gün geldi. Hogwarts'da 3. Sınıf öğrencisiydi. Zaman ne kadar çabuk akıp geçmişti. Eline oturduğu ufak tepede karıncaların dolaştığı toprağı aldı ve rüzgara savurdu. Yarım saat sonra büyük bir fırtına çıktı. Ürperme ile uyandı Bernard. Elini başına koydu, şapkası uçmuştu. Gülümsemeyle gökyüzüne geri döndü. Muhteşem bir manzaraydı ama yarım saat önce. Şimdi etrafı kara bulutlar kaplamıştı. Yağmur yağacak gibiydi. Yaslandığı ağaca iyice yapışarak, ağacın geniş yapraklarıyla korunmaya çalışıyordu. Sonunda sabah olmuştu. Karnı çok açtı. Gözüyle görmekte zorlandığı önündeki dağın eteğinde bi şehir olduğunu gördü. Yürüyecek hali kalmamıştı zorlanarak da olsa şehre vardı. Biraz dinlendikten sonra "Bakanlığa gitmenin zamanı geldi de geçiyor bile" diyerek Londra'nın yolunu tuttu.

DipNot: Renklendirme Yapmadım kusura bakmayın..

Ad Soyad: Isabella Amy Kohen

RolePlay Yaşı: 23

İstediğiniz Bakanlık Dairesi: Gizem veya Esrar Dairesi

Günde Kaç Saat Online?: 5 saat ve üstü. Hafta Sonları Sürekli

Örnek RolePlay: Görüldü (Umut)

Kabul Edildiniz...

Ad, Soyad: Alexander Leonél
RolePlay Yaşı: 31
İstediğiniz Bakanlık Dairesi: Unutturma Bölümü
Günde Kaç Saat Online?: Hafta içi 16:00 - 00:00 arası hep online ım... Tabi bir sorun olmadığı sürece. Hafta sonu en az 6-7 saat online ım
Örnek RolePlay: Pm ile gönderilmiştir ^^

Kabul Edildiniz Rütbeniz Veriliyor.

Alındınız.

Ad Soyad: Doris L. Cynthia

RolePlay Yaşı: 22

İstediğiniz Bakanlık Dairesi: Gizem veya Esrar Dairesi

Günde Kaç Saat Online?: 2+

Örnek RolePlay:



Büyüleyici siyah bir kuş pencerenin önünden huşuyla geçiyordu. Onun havada süzülüşünü izlemek insanın üzerine inanılmaz bir mutluluk salıyordu. Uçmak, özgür olmak. Doris bu duyguyu hissetmeyeli epey olmuştu. İçindeki isyankâr ruh çığlıklarla hemen Quidditch sahasına gitmesini istiyordu. Bu mutluluğu teninde tekrar hissetmek bedenini kapladığını görmek istiyordu. Mutsuzlukla dışarıdaki havaya baktı. Sabahın tüm güzellikleri ve Ekim' in tüm kasvetini toplamış Doris’ı isyana davet ediyordu. Bugün Ekim'in son günüydü ve belkide bir kaç ay içinde görebilecekleri son güneşli gündü. Gözlerinde elle tutulabilir bir mutsuzluk vardı. Kendini hapsedilmiş gibi hissediyordu. Özgürlüğü kısıtlanmıştı. Tek görüş günleri ise Çarşamba'larıydı. Onun da gelmesine daha 4 gün vardı. Henüz Quidditch maçları da başlamamıştı. Ruhu sıkılıyordu. Kalbide ona eşlik eder gibi az atmaya başlamıştı. Damarlarında kanının akmasını sağlamanın tek çaresi vardı. Vücuduna hava desteği vermek. Pencerenin yanındaki koltuğu ayaklarıyla iterek doğruldu. Vücudunda somut bir istek dolaşıyordu. Yaşamasının tek çaresinin ne olduğunu bilen ölüme mahkûm bir tutuklu gibiydi. Yatakhaneye ilerleyerek yatağının yanında komodinin kenarına koyduğu süpürgesini aldı. Süpürgesinin pürüzsüz sapını elinde dolaştırırken ateşin vücudunda kalbine doğru ilerlediğini hissedebiliyordu. Gözlerinde kimsenin anlam veremeyeceği bir ışık parıldıyordu. Bunu sadece bir Quidditch Oyuncusu anlayabilirdi. Süpürgesinin ucuna altın harflerle işlenmiş yazıya baktı;"Ateşoku". Yüzündeki gurur ve kibir karışımı duyguyla yatakhanenin soluk kahverengi kapısını açarak ortak salona ilerledi. Ateşokunu aldığı günü hatırlıyordu. Öyle mutluydu ki. Daha önce hiç şeker yememiş bir çocuk gibi ilk kez süpürgeye bindiğini hissetmişti. Daha önce hiç bu kadar muhteşem bir hediyesi olmamıştı. Şimdilerde pek rövanşta bir süpürge olmasa da o günlerde alabilmek için dükkânın önünde kuyruk olurdu. Ateşoku gibi bir kaç süpürge daha çıkmıştı. Ama Ateşokları popülerliklerini hep korumuştu. Hala en çok kullanılan süpürgeler arasındaydı. Doris onu ellerinde kırılacak bir eşya gibi taşıyarak portre deliğinden tırmandı. Giriş Salonundaki araziye açılan büyük ve ihtişamlı kapıya doğru ilerledi. Heyecanlı bir kalabalık onu içine çekmeye hazır gibiydi. Ama o onlara aldırmadan arazinin muhteşem havasıyla ciğerlerini doldurdu. Herkes bu akşam ki balo için heyecanlıydı. Durmadan kostümleri ve saçları hakkında konuşuyorlardı. Doris onları duymamaya çalışıyordu. Çünkü kendisi de onlar gibi baloya hazırlanmalıydı ve bu süreç onun havada kalacağı zamanı daraltıyordu. Diğerleri gibi heyecanlı değildi. Ama etrafa yayılan söylentilere göre şimdiye kadar ki en muazzam balo olacaktı. Bu Cadılar Bayramı Büyük Salon' da kutlanmak yerine Balo Salonunda kutlanılacaktı. Doris bunu duyduğunda söylentilerin gerçek olabileceği kanısına varmıştı. Balo Salonu, içinde her türlü gösteriyi sağlayabilecek kadar büyüktü ve çeşitli sihirlerle donatılmıştı. Doris en son Balo salonuna girdiğinde ne için orada bulunduğunu hatırladı; Savaşta ölen kahramanlar için yas töreni. Balo ağlıyor gibi görünüyordu. Slytherin'lerin bile üzüldüğü görülebiliyordu. Ki bu odanın sihrinin bir parçası gibi görünüyordu. Oda kendini içindeki kutlama ve anma gibi törenler için hazırlıyordu.

Gecenin nemiyle ıslanmış çimleri ezerek Bekçi kulübesinin arkasındaki patikadan Quidditch sahasına ilerliyordu. Yasak Orman çekiciliğini ve gizemlerini kullanarak insanları içine çekmeye çalışıyordu. Öğrenciler arazinin ıslaklığına aldırmayarak çimlere yayılmıştı. Doris' de onlar gibi bu ortamın etkisindeydi. Öğleden sonraki dersler iptal edilmişti. Ki bu da bu Cadılar Bayramı' nın Hogwarts' ın tarihine geçeceğinin bir kanıtıydı. Ayaklarının altında ezilen çimlerin seslerinin dışında sessizlikle Quidditch Sahasına ilerledi. Artık adımlarını çamurlaşmaya başlamış toprakta atıyordu. Vücudunu kaplayan bir sıcaklık ellerine doğru ilerledi ve Ateşokunu istemsizce kaldırmasını sağladı. Doris Ateşokuna atladığında tüm hapsedilmişliğinin üzerinden gittiğini hissetti. Neşeyle çığlık attı. Hava onu sevinçle kucaklamıştı. Gökyüzüne doğru hızla uçtu. Ateş oku hızlandıkça o sesini daha da yükseltiyordu. Gülümseyerek Tutucu çemberlerinin içinden geçti. Kahkahalarıyla sarsılan Quidditch sahası onu bırakmaya niyetli değildi. O da onu. Elinde olmadan gülümseyip çığlıklar atarak Ateş okunun havayı yararken çıkardığı sesleri kuvvetlendiriyordu. O kendini kaybetmişken saatinin tik taklarını duyamıyordu. Zaman gittikçe ilerliyordu. Bir saat sonra Cadılar Bayramı Balosunun başlayacağının farkında bile değildi. Nefes almak ve vücudunu dinlendirmek için havada birkaç saniyeliğine durakladı. Beyninde biraz önce ona buraya gelmesini söyleyen şimdi ise kızgınlığa bürünmüş bir ses saate bakmasını söylüyordu. İstemsizce sol elini kaldırıp kıyafetinin kapattığı saati gün ışığına çıkardı. Gözleri dehşetle açıldıktan bir saniye sonra yere dalışa geçti. Toprağı ezerken gittikçe hızlanıyordu. Artık koşmaya başlamıştı ki arazinin bittiği noktaya, Hogwarts kapısına vardı. Arazinin havasını son bir kez ciğerlerine çekerek Hogwarts’ın heyecan kokan havasına daldı. İnsanlar telaş içinde koridorlarda koşturuyordu. Birçoğu kıyafetlerini giymişti bile. Doris onların yanından geçerken büyük bir tezat oluşturuyordu. Diğerleri kostümlerini üzerine geçirmişken o terli eşofmanlarıylaydı. Koridor boyunca koşup ortak salonuna vardı. Ev cinlerinin telaşlı sesleri duyulabiliyordu. Portre deliğini hızla açarak içeriye daldı. Arkadaşlarından bazıları ona şaşkınlıkla seslenirken o elini aceleyle sallayarak yatakhaneye koştu. Dün gece hazırladığı kıyafeti gardıropta asılı duruyordu. Ama önce sıcak bir duşa girmeliydi. Buna zamanı yoktu. Bildiği tüm sihirleri zihninde gözden geçiriyordu. En sonunda sık kullanılan bir sihir aklına geldi.
Asasını vücudunun etrafında gezindirerek; "Aklapakla" diye mırıldandı. Vücudundaki kirler vantuzla emilirmiş gibi asasının içine ilerlerken o temizlendiğini hissediyordu. Şimdi temizlenmiş olan vücuduna en sevdiği parfümünü sıkarak kıyafetini giyindi. Saçları kendisinden geçmiş gibi görünüyordu.

Adımlarını kendinden emin bir şekilde ortak salona çevirdi. O içeriye girdiğinde birçok bakışı üzerinde hissedebiliyordu. Utangaç bir gülümseme suratını kaplarken çekingen bir şekilde portre deliğinden tırmandı. Bu kıyafetle çok zor oluyordu. Aslında kesimi kolay hareket edebilmeyi sağlıyordu. Ama Doris böyle bir kıyafeti ilk kez giyiyordu. Kendini şimdiye kadar hiç olmadığı gibi hissediyordu; Yakışıklı ve çekici. Koridorlardan geçerken bakışlar üzerine çevriliyordu. Suratının kırmızıya dönüştüğünü hissedebiliyordu. İçinden Keşke bu olmasa diye diliyordu. Ama bu gecenin böyle geçeceği belliydi. Ona yüzyıllarmış gibi gelen birkaç dakika sonra Balo Salonunun kapısı gözüktü. Salonun ışıklandırması koridora yansımıştı. Daha salona girmeden içini bir heyecan bürüdü. Salon bitene kadar görevlilerden başka kimse görememişti. Birçok kişi içeri akın ediyordu. Doris kapıdan içeriyi adımladığında nutkunun tutulduğunu fark etti. Hogwartsta daha kaç tane sürpriz yaşayacaktı. Hayatı boyunca hiç böyle bir görkem görmemişti. Zorlukla yutkunarak etrafına bakınıyordu. Keşke 10 tane gözüm olsaydı diye düşündü. Çünkü etrafı bir an önce gözlemleyebilmeyi istiyordu. Oda siyah ve kırmızının aşkıyla döşenmişti. Salonun ışıklandırması on metre yukarıda süzülen oyulmuş devasa balkabaklarının içinden gelen ışıkla yapılıyordu. Masalar oyulmuş devasa balkabakları şeklinde dizayn edilmişti. İnsanlar içine girip oturabiliyorlardı. Siyah perdeler pencerelerin etrafından dolanıyor ve odayı bir çadıra dönüştürüyordu. Dans pisti salonun büyük bir kısmını kaplıyordu ve dans pistinin üzerinde muazzam bir ışıklandırma vardı. Burayı Muggle'ların deyimiyle; bir Diskoya dönüştürmüşlerdi. Doris şaşkınlık içinde masalardan birine geçti.

Gizem Dairesine alındınız... Rütbeniz veriliyor.

Ad Soyad: Edmund Michael Holmes

RolePlay Yaşı: 28

İstediğiniz Bakanlık Dairesi: Sihirli Oyunlar ve Spor Dairesi

Günde Kaç Saat Online: Hergün 2 saat ve üstü

Örnek RolePlay: PM yoluyla Halledildi..

Kabul edildi.

Dairelerimize buradan bakarak başvurunuzu yenileyiniz.


http://eskiao.roleplaylife.net/sihir-bakanl-f68/

Kabul Edildi.