Londra Merkez, 30 cm herkes asdasfasdasd :D

Karanlık gece hüküm sürmekteydi Londra sokaklarında. George sevdiği kadını, Valeria'yı düşünürken farkında değildi olanların. Ona göre boş bir yoldan ibaretti tüm Thames Meydanı. Gözlerini kamaştıran London's Eye bile onu etkilemiyordu gecenin bu hüzün dolu gerçekliğinde. Gözlerinden özlem dolu bakışlar sererken önüne, düşündüğü tek şey onu tekrar görebilmekti, hayatında son kez bile olsa.

Bu düşüncelerin ışığında etrafına göz gezdirirken, karşısındaki silueti fark etmişti bir anda. Ona doğru bakan bir çift göz vardı. Karanlık ve umutsuz fakat bir o kadar da nefret dolu bakışlar sergiliyordu karşısındaki adam ona. Ve bu silueti tanımıştı genç büyücü. Marquéz Slorkié. Çoğunun Lord olarak tabir ettiği bu adam hayatının en büyük hatasını barındırıyordu şu an benliğinde. George'un karşısına çıkmak yapacağı tek şey olacaktı belki de. Sımsıkı kavradığı asasını kaldırıp ona bakarak tüm üzgünlüğünü ve hasretini kendisine unutturup, dudaklarından alaycı sözcüklerini boşaltmıştı bir anda. "Bu gece burada olman büyük bir hata Marquéz." Sinirli bakışlarını adama yönelttiğinde her şey için çok geçti. Ve ilk hamleyi yapması gerektiğinin farkındaydı. Asasını doğrulttu ve bildiği etkili bir büyüyü ona doğru salladı. "Incarcerous" Asanın ucundan çıkan kalın ipler Lord'a doğru ilerlerken başlangıç planının başarılı olmasını umuyordu genç büyücü. Evet bu sadece başlangıçtı.

Attığı büyünün etkili olduğunu görünce birden yüzünde bir tebessüm belirdi genç büyücünün. Lord karşısında bacaklarından bağlanmış bir biçimde yere yığıldığında onun ne kadar çaresiz olduğunu görmüş ve aslında ona acımıştı. Fakat onlarca muggle doğumlu insana çektirdiği eziyetler gözünün önüne gelince bu yaptığının az bile olduğunu düşünerek sert bakışını korumaya devam etti. "Bu kadar çaresiz olma Marquéz. Yoksa eğlenemem." dedi kahkaha atarak. Ve ardından sıkıca kavradığı asasını yeniden doğrultup "Crucio" diye haykırdı. Asasından çıkan büyünün Lord'a gidişini izlerken hafifçe gülümsedi dudağının sol bölümünü yukarıya kaldırarak. Her zamanki George Crownie gülüşüydü fakat bu sefer biraz zafer kokuyordu sanki.

Sağa sola doğru garip hareketler yaptığından dolayı isabet ettirememişti genç büyücü Lord'a büyüsünü. Ve buna gerçekten sinir olmuştu. "Nasıl derler bilirsin Marquéz. Hani şu eski savaş sözlerinden bahsediyorum. Özellikle Muggle dünyasında olan. Haa tabi sen bilmezsin. Muggleların o muhteşem dünyasını keşfedememen çok yazık." dedikten sonra alaycı gülümsemesini sürdürerek adama doğru baktı. Ondan ve yaptıklarından iğrenmesi daha da katkı sağlıyordu ona karşı nefretini sürdürmesine. "Son duanı et, seni pislik." diyerek bir nevi muggle dünyasındaki Truva filminin etkisine girmiş bir biçimde asasını salladı ve dudaklarının arasından ilk defa da olsa o laneti savurmuştu. Dünyayı bir pislikten kurtarmayı amaçlayarak konsantre oldu ve asasını salladı. "Avada Kedavra."

Ve bir anda tüm vücudunda sertleşme hissetmişti George. Yavaş yavaş benliğini kaybedip bir asalak formuna dönüşmekteydi. Büyünün etkisi altına girmiş olmalıydı ki, hiçbir şeyi kontrol edemiyordu. Sanki elektronik bir aletti ve kumandası Marquéz'de idi. Dudaklarını aralayıp küfür etmek istedi fakat bunu başaracak gücü kendisinde bulamıyordu. Buna karşı koymalıydı. Evet buna derhal karşı koymalıydı ki, bu kadar ufak bir hamlede pes edemezdi. Ona gününü göstermeliydi. Bilinçaltına kendisi ile ilgili güçlü anıları ve sevgi dolu insanları getirerek özgürlüğünü kazanmalıydı. Fred'i düşündü. Kardeşinin onu ne kadar sevdiğini ve onun için her şeyi yapacağını düşündü. Daha sonra gözünün önüne Valeria geldi. Sevdiği kadını böyle bir çırpıda bırakıp gidemezdi. Ve tüm muggle dostlarını düşündü. Onların arasındayken yaşadığı mutluluğu gözünün önüne getirdi. Aklının ve vücudunun kontrolünden Marquéz'i silmek için beyin gücü ile büyük bir hamle yaptı. "Asla, evet asla dostluğun ne demek olduğunu bilemeyeceksin. Sana acıyorum." demişti duymasını umarak.

Çabası başarısızdı ve üstüne acı çekmesi de cabasıydı. Fakat bu durumun fazla sürmesine izin veremezdi. Nefret ve öfke birleşimini yaşıyordu. Ve haykırarak özgürlüğünü kazanmak için tüm benliğiyle hamle yaptı. Artık bir kıvılcım bekliyordu. Sadece bir kıvılcım. Onu yeniden yaşama döndürecek ve yeniden benliğini kazandıracak bir kıvılcım. Şu an için tek önemsediği şey buydu. Valeria'nın yanına, sevdiğinin yanına sağ salim dönebilmekti tek istediği. "Senden korkmuyorum. Ve bu acı çektirmeler falan bana işlemiyor Marquéz. Canın cehenneme." diyebilmişti feryat içerisinde. Gözünden akan bir damla yaş da yolun ortasına düşmüştü. Fakat bunu fark edememişti ikisi de.

Ve sonunda Imperio'nun etkisinden kurtulmuştu genç büyücü. Sıradaki hamlesini bekleyemiyordu artık. Onu yok etmek istiyordu. İnsanlık adına bu yaratığa bir son vermenin zamanı gelmişti, hatta geçiyordu bile. Gözlerini kısarak ona doğru sert bir bakış attı ve ardından gözleri onun tam göğsünün sol kısmında buluştu. Kalbini hedefleyerek asasını doğrulttu ve sihirli sözcükleri dudaklarından serbest bıraktı. "Avada Kedavra!" bu berbat laneti kullanmanın verdiği acı ile gözlerini sadece nefret bürümüş bir adama dönüşmüştü. Fakat kaybedeceği şeyler gözlerinin önüne geldiğinde yeniden normal George'a dönüşüyordu. Onu hiçbir zaman terketmeyecek olan duygularıydı ona hayat veren.

Yorgunluğunu henüz üzerinden atamamış olsa ki, tam olarak istediği başarıyı elde edemedi Crownie. Daha fazla dinlenerek gözlerini kapatıp tekrar açtığında asasına sımsıkı sarılarak tüm benliği ile karşısındakini yok etmenin arzusuyla tutuşmaktaydı. Valeria'ya olan aşkı da onu kaybetme korkusuna yenik düşürüyordu. Fakat bu kesinlikle olmayacaktı. Eğer bu gece buradan sağ kurtulacak tek bir kişi olacaksa o da George olmalıydı. Marquéz denilen bu iblise bir son vermek gerekmekteydi. Bu düşüncelerin ışığında asasını yeniden sallayarak "Avada Kedavra!" demişti.