Prenseste buradaymış.

Konu: Prenseste buradaymış. Cuma Eyl. 02, 2011 12:20 am

“Matt, lanet olası bir kedicikten hoşlandığını söylemedin, değil mi?” Yürürken, yüzüne yerleştirdiği iğrenme ifadesiyle duraksayıp, arkadaşı sanılan kişiye baktı. Oldukça zeki olmasına rağmen, zevkler konusunda anladığı bir şey yoktu. Gryffindorlardan yar olmayacağını ne zaman anlayacaktı? Jeremy merak ediyordu doğrusu. Ellerini, giymekten nefret ettiği formasının, iğrenç pantolonun cebine sokarak yürümeye devam etti. Yanlarından geçtikleri porsukların iğrenen veya korkmuş ifadelerini takmamaya çalışıyordu hatta bu hoşuna bile gidiyordu. Matthew, Jeremy’nin sözleri üzerine susmuştu. Yanında taşıdığı bir kukla gibi duruyordu şu an. Merdivenlerden bahçeye çıkmak üzere indiklerinde, büyük ve pencere pervazı olarak nitelendirdiği taşta oturan genç kıza çarptı gözleri. Dudaklarına çarpık bir gülümseme yerleşmişti ki durdu. Matthew’un çehresine bakmadan “Sen yeşilliğin güzelliğine adımlarını at Matt. Ben yeşilin en gıcığına ve tatlısına gidiyorum.” Dedi. Aslında bununla ne demek istediğini tam bilmiyordu. Euterpe’den nefret etmesine rağmen, onunla dalga geçmeden duramıyordu. Adımları, anlamsızca hızlanmıştı. Matt’in arkasından baktığını bildiği için biraz yavaşladı; ancak gittiğinden emin olduğunda, pervazda oturan cadının başına dikilip “Ooo, Saltanat döneminden kalma prensesimizde buradaymış! Kitaplarını da baban falan okumuyor mu senin?” diye söylendi açık bir iğnelemeyle. Euterpe, güzel yüzünü Jeremy’e çevirip iğrenme duygusu yüklenmiş gözleriyle baktığında, ona aldırmayan Jeremy dudaklarını büzerek duvara yaslandı.

Konu: Geri: Prenseste buradaymış. Cuma Eyl. 02, 2011 12:40 am

Kimseyi istemediğini düşünüyordu. Biraz dinlenmek ve yalnız kalmak ona göre olmayabilirdi ancak bunu başaracaktı. Etrafında bir çete dolusu kızla dolaşmak istemiyordu. Artık imza isterler diye de korkmuyor değildi hani. Elinde tuttuğu kitabın kapağını çevirdi ve eli ile okşadı. Seviyordu kitapları her ne kadar bir Ravenclaw’lı olmasa da. Ancak o örnek alınacak bir Slytherindi. Hem başarılı hem de Salazar Slytherin’e sadıktı. Onun soyundan geldiğini büyük bir gururla taşıyordu. Efendisi, binasının koruyucusu yüce Slytherin… Okuduğu kitabın onunla ilgili olması kalbindeki yılan sevdasını arttırıyor her dakika kendisindeki gücü daha da fazla hissetmeye başlıyordu. Bakışlarını kapaktan ayırıp sayfalara çevirdiğinde kusursuz ses tonunu duydu. Sol tarafından vücuduna yayılan enerjiyi engellemek istercesine mantıklı düşünmeye çalıştı. Başını hafifçe kaldırıp ışıldayan gözlerini ayakta sakince durup kendisine laf sokmaya çalışan genç adama dikti. Onu iğnelemek istediği her halinden belliydi ancak yanlış bir hareket yapmıştı. Bir prensese üstelik de karanlığın şefkatli kollarında yetişmiş bir prensese bulaşmaması gerektiğini öğrenememiş miydi bu asil yılan? Sarı platin saçları parlarken gri gözleri ölümcül derecede bakıyordu. Slytherin prensi denilecek kadar kusursuz olabilirdi ancak bir o kadarda ölümcüldü. Jamie bu prensliğe daha çok uyuyordu ama Jeremy’nin tavırları ise eşsizdi. Yüzüne abartısız çekici gülümsemesini yerleştirirken bakışlarını tekrar kitabına kaydırmıştı. ‘‘Sen kendini asil sanan yapmacık yılan, benim gibi bir prensesle konuşmaya mı çalışıyorsun? Merlin aşkına! Yoksa kıskançlık kokusu mu seziyordum?’’ Yakıcı bakışlarını tekrar çocuğa kaydırmıştı. Dudaklarından kaçan bir tıslamayla birlikte itici bir kahkaha attı. Genç adamında kendisi daha çekici göründüğünü itiraz edemezdi.

Konu: Geri: Prenseste buradaymış. Cuma Eyl. 02, 2011 1:15 am

Genç cadının itici ve bir o kadar da çekici olan kahkahasına, sözlerini dikkate almadığını gösteren bakışlarıyla karşılık verdi. Dudaklarında o bilindik, alaycı ve umursamaz, gülümseme varlığını sürdürmekteydi. Her zaman böyle olmuşlardı bu cadıyla. Birlikte karanlık büyüler öğrendikleri zamanlarda bile kavga ederek birbirilerini yaralamaya cesaret etmişlerdi. Aslında neden birlikte bir şeyler öğrenmeye başladıklarını bile kestiremiyordu. Ailesi, onun lanet teyzesiyle dosttular ki bu Jeremy’e bütün dostluklar gibi saçma ve aptalca geliyordu. Küçükken bile Euterpe’nin güzelliği dillere destan olmasına rağmen, ruhunu sarmalayan yılanda bir o kadar korkunçtu. Jeremy’nin ilgisinin çeken de bu olmalıydı. Başını sallayıp hafifçe öne eğip, içinde biriken tiz kahkahasını serbest bıraktı. Etraflarından geçenler onlara göz ucuyla bakarken ne düşündüklerini tahmin edebiliyordu. İşte kavga geliyor. Slytherin prensesiyle ortak salonda da birçok tartışmaya, aralarında büyük tartışmalar da vardı, imza atmışlardı. Gözlerini koridordan gelip geçen öğrencilerde gezdirip tekrar Euterpe’ye kaydırdığında “Biliyor musun? Şu senin prenseslik unvanın getirdiği korkudan veya dediğin gibi kıskançlıktan pek etkilendiğim söylenemez. Belki de neredeyse seninle birlikte büyüdüğümden olsa gerek…” diyerek kollarını göğsünde kavuşturdu. Koridorun karşısında Euterpe’ye hayranlıkla bakan birkaç birinci sınıf porsuğa, iğrenmeyle bakarak devam etti. “Artık, imzalı fotoğraflarını da yanında taşımaya başlasan iyi olur, prenses. Hem masal kitaplarındaki prensesliği bırakıp, medeniyete girmelisin.”

Konu: Geri: Prenseste buradaymış. Cuma Eyl. 02, 2011 1:25 am

Sözlerine alaycı bir şekilde baktı genç adamın. Karşı tarafta kendisine hayranlıkla bakan birkaç porsuğu görünce sevecen ve yapmacık karışımı el salladı. Küçük porsuklar heyecanla birbirilerine bakıp binalarına doğru koşturmaya başlayınca Euterpe tekrar genç büyücüye dikti gözlerini. Hep aynıydı. Aynı tavır ve aynı bakışlar… Tek farkı daha da çekici olduğuydu. Yalan söyleyecek hali yoktu ya. Ama yinede onunla kavga etmeyi seviyordu. Daha cazip ve eğlenceliydi. Yavaşça ayağa kalktı ve koridordan geçen ikinci sınıf öğrencisini yanına çağırdı. Kitabı çocuğa verip odasına götürmesini talimatlarken Jeremy’nin gözlerini üzerinde hissediyordu. Oda her genç büyücü gibi Euterpe’i beğeniyordu. Bu şaşırılacak bir şey değildi. Üzerine yayılan şaşırtıcı bir enerji dalgasından sonra Jeremy’e birkaç adım yaklaştı. Nefesi genç büyücünün yüzüne çarparken konuşmayı da unutmadı. ‘‘Ah tatlım, ciddi ol ve artık itiraf et. Sende beni istiyorsun fakat benim gibi bir prensesi elde edemeyeceğin için sadece laflarınla iğnelemeye çalışıyorsun.’’ Derin bir nefes alırken uzun işaret parmağını çocuğun pürüzsüz yanağına değdirdi ve konuşmasına devam etti. ‘‘Çok çocukça ama Mansfield.’’ Ona soyadı ile hitap etmeyi seviyordu. Genç büyücüden uzaklaştıktan sonra birkaç metre ötede duvara yaslanmış olan Ravenclaw’lı yaşıtına el salladı. Bu konuda kendi üstüne çapkın tanımazdı her ne kadar onlardan nefret etse de…

Konu: Geri: Prenseste buradaymış. Cuma Eyl. 02, 2011 2:07 am

Cadının kitabını küçük bir çocuğa verişini ve odasına yollamasını izlerken vücudunda anlamadığı bir duygu hissediyordu. Sadece nefret, diye içinden geçirirken prensesin ona yaklaşmasıyla düşüncelerini sonlandırdı. Çarpık gülümsemesini dudaklarına yerleştirirken genç cadıyı dinliyordu. Parmağını yanağında hissettiğinde zaten kapanmak üzere olan aralarını kapatma duygusuyla dolsa da bunu hemen yok etmesine sevinmişti. Gerçekten kendini bir şey sanıyorsun. Ondan uzaklaştığında, el salladığı bir kuzgun hiç de masum olmayan bir şekilde karşılık vermişti. Jeremy’nin sinirleri tepesine gelmişti şimdi. Eden önüne gelenle yatabilirmişçesine hareket ediyordu ki? Kuzgunu gördükten sonra dudaklarından silinen gülümsemesini, biraz zorlayarak tekrar dudaklarına yerleştirdi. Gri gözlerini kızın çikolata rengi gözlerine dikerek ona yaklaştı. Prensesin ondan uzaklaşması iyi olmuştu bir nevi. Onu, bedeniyle karşıdaki duvarın arasına sıkıştırarak dudaklarını araladı. “Elde edemeyeceğimi de nereden çıkardın tatlım?” dedi ve dudaklarını genç cadının mükemmel dudaklarına bastırdı. Aslında sadece değdirmek için bunu yapsa da bir süre sonra dudaklarını genç cadının dudaklarına mühürlenmiş hissetmeye başlamıştı. Prenses, Jeremy’i çekmeye çalışsa da pek başarılı olduğu söylenemezdi. Jeremy buna son vermek istememesine rağmen, prensesin direnmekten vazgeçip karşılık vereceğini hissettiğinde dudaklarını ayırdı. Sadece bir iki santim uzağındaydı genç cadının. Ellerini duvara dayadı. Etraflarında onları izleyen topluluğu dikkate almayarak konuştu. “Seni elde edebilirim; ama prensin olmak istediğimi sanmıyorum.” Dudaklarındaki gülümseme silinmişti. Bakışlarını ona biraz aşağıdan sinirle bakmakta olan Euterpe’ye dikti. “Sonuçta öperek uyandırdığım bir güzellik veya dağları delerek ulaşmam için zorluklara değecek bir varlık yok karşımda.”

Spoiler:

Konu: Geri: Prenseste buradaymış. Paz Eyl. 04, 2011 11:04 pm

Onun karşısında kendini kaybetmezdi, asla. Buna alışmıştı çünkü. Çocukluğu onunla geçmekle kalmamış, gençliğinin de her dakikasını onunla geçiriyordu. Bu durumda alışmaması imkansız olurdu. Sıcak dudaklarındaki tat tüm bedenini ele geçirirken karşılık vermeyeceğine dair içinden de yemin ediyordu cadı. Sadece sabırlı olup dayanmalıydı. Euterpe, sarışın büyücünün dudaklarına karşı kuvvetli bir direnç gösterirken nasıl bu kadar dayanaklı olduğunu düşünüyordu. Nasıl? Onun cazibesine karşı koymak değişik bir şeydi. O hala gözündeki minicik sarı kafaydı ve bunu nasıl yaptığını bilmiyordu. Çocuk uzaklaşırken dudaklarında gülümsemeden eser yoktu. İtiraf et asil yılan, bana karşı duramıyorsun. Bu düşüncesini her ne kadar dışarıya aktarmak istese de ne yapacağını bilemiyor gibiydi. Sonuçta öperek uyandırdığım bir güzellik veya dağları delerek ulaşmam için zorluklara değecek bir varlık yok karşımda. Söylediği cümle genç kızın kulaklarında yankılanıyordu adeta. Tam zayıf noktadan vurmuştu sanki? Güçsüz kalıp, başını mı bükecekti? Onun yani Mansfield yüzünden susacak mıydı? ‘‘Cesaretlisin ancak hırslı değilsin. Bir öpücükle mi elde edeceksin beni? Hangi hayal dünyasında yaşıyorsun Mansfield? Bu okuldaki herkes bana aşık sende dahilsin.’’ Gözlerini kıstı ve yapacağını yaptı. Sağ elini şiddetle karşısındaki büyücünün yanağına yapıştırdı. Yüzünü sinirli bir hale büründürürken sağ tarafa doğru baktı. Yanına doğru gelen Ravenclaw’luyu belli ki etkisi altına alabilmişti.

Konu: Geri: Prenseste buradaymış. Çarş. Eyl. 07, 2011 6:24 am

Suratına yediği tokatla afallasa da belli etmemeye çalıştı. Elini acıyan yanağına götürdüğünde yanına yaklaşmakta olan kuzgunu gördü. Bakışlarını öfkeli cadıya çevirdiğinde, dudaklarına nefret dolu bir o kadar da kibirli bir gülümseme yerleştirdi. İlk defa, Euterpe’nin karşısında içinden, derinden gelenleri söylemeye karar verdi. “Kendine çok güveniyorsun; yanıldığın o kadar çok konu var ki… Mesela aşkı anlamıyorsun. Bu öpücük ise sadece başlangıç olabilirdi; ama sen başlangıç şansının yanına bile yaklaşamazsın.” Gülümsemesi hafiften silinerek cümlelerine son verdiğinde kendini bir kuzgun gibi hissediyordu. Başını hafifçe yanına gelmiş olan ve prensesinin emirlerini bekleyen aptal kuzguna dikti. “Şimdi de korumalar tutmuşsun. Ne o? Sana duygulu öpüşmeyi öğretmek istedim diye dövdürtecek misin?” Başını salladığında Euterpe konuşmaya başlayacaktı ki onu susturdu. Şu an kuzgunu halletmeliydi. “Aptal sarışın olayının erkeklerde de görüldüğünü sanmıyordum, kuş beyinli!” çocuk kelimeleri duyduğunda sinirlenerek asasını çıkardı. Asasına saldıracaktı ki aklına gelen soruyla duraksadı. Gerçekten bir kız için asasını çekecek miydi? Hem de Euterpe için… “Bana bak geri zekâlı, o asanı alıp uygun bir yerine sokmadan uzaklaş buradan. Prensesin de arkandan gelecek. [i]Belki… Güzel bir gece yaşarsınız.” Gözlerini Euterpe’ye çevirmemek için büyük çaba sarf ediyordu. İfadesini merak etmiyor değildi. “Ha unutmadan; öpüşmeyi bilmiyor. Ön sevişmeyi atlayabilirsiz yani…” diye devam ettiğinde zincirleri kırıp cadının, öfkesinin fışkırdığı çikolata renkli gözlerine bakmıştı. Şimdi beklediği cadının çekip gitmesiydi.

Konu: Geri: Prenseste buradaymış. Çarş. Eyl. 07, 2011 6:43 am

Kibir dolu cümleler sarf ettiğini sanan büyücüye sakince süzdü ve yanında duran kuzgunun kolunu tuttu. Bu kadar yakışıklı bir çocuğu, Mansfield’e yem edecek kadar akılsız değildi. Üstelik çocuğa karşı ettiği laflarda pek hoş değildi. Sol elinin işaret parmağını dudaklarına götürerek düşündü ve genç kuzguna döndü. ‘‘Sorun değil tatlım. Ben şu kendini minik sanan yılanı hallederim.’’ Bakışlarını kuzgundan çocukluk arkadaşına doğru dikince konuşmasına bastırarak devam etti. ‘‘Emin ol, fazla kolay bir yem.’’ Kuzgunun emir bekleyen bakışları itiraf etmeyecek gibiydi. Yavaşça başını sallayarak prensesinin emrine uymuştu. Genç cadı birkaç saniye bekledikten hemen sonra işaret parmağını bu sefer büyücüye dikmişti. ‘‘Sen kendini ne sanıyorsun? Ayrıca kusura bakma seninle öpüşmek iğrenç bir şeydi. Lanet olsun ki bu deneyimi yaşadım. Bir an önce kızları uyarsam iyi olacak.’’ Alaycı bir şekilde bakışlarını etrafta gezdirirken artık gitmesini bekliyordu. Ne kadar uzaklaşırsa onun için o kadar iyi olacaktı. Yoksa genç cadı her an bir lanet savurarak onu alt edebilirdi. Doğrusu karizmasına yazık olurdu. ‘‘Ah Tanrım, bir an önce neden gitmiyorsun? Ne yani, lanetlerimin tadına mı bakmak istiyorsun?’’ Bir yandan da belinde duran asasını almaya hazır duruyordu. Genç cadı aklından kara büyüleri geçirirken bunları en yakın arkadaşı Pietra’ya anlatmak için sabırsızlanıyordu.

Konu: Geri: Prenseste buradaymış. Çarş. Eyl. 07, 2011 7:16 am

Kendini gerçekten dünyasının hükümdarı konumuna getirmiş olan cadıya, içinde oluşabilecek en büyük nefretle bakıyordu. Neden hep böyle olmak zorundaydı ki? Ah, doğruya bir yılandı. Kollarını göğsünde kavuşturarak kuzguna verdiği emirleri dinledi. Bunu dinlemek istememesine rağmen dayanıyordu işte. Daha ne kadar dayanabilirse artık! Genç cadının kendisine doğrultulan parmağına kayan gözlerini, cadıya çevirdi kibirli bir gülümsemeyle. Öpüşmenin iğrenç olduğu yalanını neden söylüyordu ki şimdi? Kızlara yaysa ne olurdu ki? Belki de çoğu öğretmek amacıyla öpüşmek isteyecekti. Bunu anlamayacak kadar kendini prensesliğe kaptırmıştı yani… Başını sallayıp, derin bir nefes verdi. Neden gitmediğini kendisi de bilmiyordu. Cidden bu kızın zırvalarını dinlemeden neden uzaklaşmıyordu. “Bak, senden nefret ettiğimi vurgulamaya gerek bile duymuyorum. Asıl senin öpüşmen iğrenç. Şimdi, izle! ” Yanlarından geçen ve dördüncü sınıf sihir tarihini nefretle kucaklamış olan Salazar’ın kızını kolundan çekiştirerek yanına getirdi. Euterpe’nin ne yapıyorsun sen bakışını umursamayarak konuşmaya başladı. “Bu prenses zamazingolu cadı, iğrenç öpüştüğümü söylüyor. Bunun iğrençlik derecesini öğrenmek ister misin? ” Konuşurken Euterpe’ye dikmiş olduğu gözlerini kekeleyen yılana dikti ve dudaklarını, aşırı şehvetli bir şekilde, kızın dudaklarına yapıştırdı. Daha bir saniye olmuştu ki kız elindeki kitabı yere atarak, Jeremy’ye yapıştı. Jeremy bir an kurtulamayacağını sansa da bunun iğrenç olduğunu düşünüyordu. Neden Euterpe ile öpüşürken farklı hissetmişti ki? Dudaklarını ayırdığında yılan gülümsemeden baktı. “Nasıl öpüşüyor muşum? ” Cadı prensese iğrenmeyle bakarak, tekrar Jeremy’e döndüğünde yüzündeki beklenti aşırıydı. Jeremy kızın eline kitabını tutuşturarak gitmesini söyledi. Kız üzgün bir ifadeyle giderken Euterpe’ye yaklaştı. Bakışlarını nefretle kıza dikti. “Bir şeyi kanıtlamadığımı söyleme bana. Belki kıskanmışsındır bile, ha? Tıpkı şu senin bulanık görsel ikizin gibisin. Aptal… Ayrıca o lanetleri birlikte öğrendiğimizi hatırlatmalıyım sanırım. Ne dersin? ”

Konu: Geri: Prenseste buradaymış. Çarş. Eyl. 07, 2011 11:42 pm

Nasıl böyle bir şey yapabilirdi ki? Aklı almıyordu genç kadının. Slytherin’li ezik öğrencilerden birini öpmüştü. Kussa yeriydi. Dudaklarını büzdü ve itici bir şekilde bakmaya devam etti. Genç büyücünün da farklı bir şey yaptığı söylenemezdi. Üstelik o ezik cadı kendisine iğrenerek bakmıştı. Onun gibi bir prensese? Kıskançlıktan başka bir şey değildi. Evet, evet aynen öyle. Kafasını emin bir şekilde sallarken büyücünün dudaklarının kıpırdadığını fark etti. Yine saçma saçma konuşuyordu. Ah görsel ikizi? O kızın ismini çoğunlukla duymuştu. Bir Gryffindor olmasına rağmen iyiydi aslında. Ancak binalar her şeyi değiştiriyordu. Söylediği sözcükler beyninde yankılanırken konuşmaya başladı. ‘‘Biliyor musun Mansfield, asıl aptal sensin. Bana hala laf yetiştiriyorsun. Sen ne dersen de ya da ne yaparsan yap bu okulun prensesi benim. Ah tabi lord kendine geldiği zaman bunun ne kadar gerçek olduğunu sende göreceksin.’’ Sinsice gülerken yürümeye başladı. Onunla uğraşmayacaktı bir daha. Ne çocukluk arkadaşı olarak görmek istiyordu ne de bir düşman olarak. Yürürken arkasından ona baktığını hissediyordu. Ne zaman kendine de itiraf edecekti acaba?

Konu: Geri: Prenseste buradaymış. Çarş. Eyl. 07, 2011 11:42 pm

RP Bitmiştir.