Tren Arkadaşı

Gözleriyle etrafı tarıyor. Bir kaç tembel ve durgun yeşillikten başka bir şey göremiyordu. Tamam manzarası çok güzeldi fakat Jensen buraya manzara için gelmemişti. Hiç bir şey göremedi ve kendini tekrar sırt üstü yumuşak çimene bıraktı. Daha sonra bağdaş kurarak oturdu. Dirseğini dizlerine koyup kafasını iki elinin arasına aldı. "Selam! Jensen'dı değil mi? Ben Electra." Bir kızın ağzından dökülen bu sözlerle kafasını aniden kaldırdı. Boynunu biraz acıtmıştı ama bunu belli etmemeye çalıştı. Tek kaşı yukarda kızın yüzüne iyice baktı ve suratında kocaman bir gülümseme belirdi. "Ah... Evet hatırladım. Nasılsın?" Onu gerçekten hatırlıyordu ve o birileri çoğu zaman gerçekten hatırlamazdı. İsim hafızası çok kötüydü sima olarak tanısa bile asla ismi aklına gelmezdi. Electra ile trende tanışmışlardı ve onu sevmişti. Jensen çoğu zaman insanları severdi zaten. Ama onu hem sevip, hem de ismini hatırlamıştı. Kendinde gelişme görüyordu. Trende Jasper'ı bulamayınca boş bir vagona gitmiş ve orada karşılaşmıştı Electra ile. Onunla okula gelene kadar konuşmuşlardı ve az çok anlaşıcaklarını anlamıştı Jensen. Böyle kafa dengi birileri bulmak konusunda genelde çok daha başarılı oluyordu fakat trende fazla dolaşmadığı için şuan Hogwarts'da tanıdığı çok az kişi vardı.

Daha Electra ile tam sıkı birer dost olmamışlardı ama Jensen kafasında onları eğlendirecek(!) bir takım şeyler planlamıştı bile. O sırada bulutlar güneşin önünden çekilmişti ve Jensen asla güneşe bakamazdı. Gözleri oldukça hassastı. Hemen gözlerini kıstı ama o bile fayda etmemişti. Bir gün gözlük almaktan çok korkuyordu. Gözlükten nefret ederdi. Ama bilmediği şuydu ki güneşe bakamayanlara verdikleri tek gözlük güneş gözlüğüydü ama ona göre bu hassasiyet göz bozukluğuydu ve kimseye söyleyemezdi yoksa gözlük almak zorunda kalırdı. Zeki bir çocuk için bazen oldukça fazla ahmaklaşabiliyordu. Elini kaşlarının üzerine koydu ve güneş tekrar bulutların arkasına geçene kadar Electra'ya öyle baktı. Bir süre sonra artık konuşmalıyım diye düşündü ama ne konuşacağını şuan bilmiyordu. Aslında bilmesine gerek yoktu hep bilmeden konuşurdu, aklına ne gelirse. O sırada fazla bir şey yemediğini hatırladı ve büyük bir ciddiyetle cüppesinin ceplerini karıştırmaya başladı. Sonunda aradığını bulmuştu. Cüppesinden kıpkırmızı bir elme çıkarmış ve kocaman bir ısırık almıştı. Bu da bir diğer özelliğiydi. Her zaman ceplerinin birinde atıştırmalık bir şeyler olurdu. Genel olarak bu çikolata veya o tarz küçük şeyler oluyordu ama cüppenin içine çok daha büyük atıştırmalıklar koyabiliyordu.

Yemek yerken dış dünyadan kopuyordu. Yemek yapmak konusunda iyiydi. Çok güzel -kendi öyle diyordu- muggle yemekleri yapardı. Uzun yıllar ailesiyle muggle şehrinde yaşamışlardı ve o da muggle arkadaşlarından bir kaç şey öğrenmişti. Yemem yapamk olduğu kadar yaptığı şeyleri yemek konusunda da çok iyiydi. Çok fazla yemek yer ama hemen ardından o kadar çok koşardı ki kilo alamazdı. Bu yüzden yemek konusunda geniş bir kültürü vardı. Bir çok ülkenin yemeğini yemişti. Ama şuana kadar yediği en ilginç muggle yemeği ahtapottu. Bu sırada kafasını kaldırıp tekrar Electra'ya baktı ve tekrar ellerini cebine sokup bir şey aradı. Ve işte yine bulmuştu. Paketi açılmamış bir çikolata Electra'ya uzatarak "İster misin? Gerçekten çok lezzetlidir."

Bir yandan çikolatasından ısırık alırken bir yandan da çevreye göz gezdiriyordu. Oturmak ona göre bir şey değildi. Bütün bir yılı nasıl bu sıkıcı yerde geçireceğini düşünüp duruyordu. Bazen evde eğitim almayı düşünüyordu ne de olsa zorunlu bir okul değildi Hogwarts. Yediği elmayı bitirdiğinde daha sonra atmak için tekrar cüppesini içine attı ve tekrar ceplerini karıştırdı. Ama sadece sevmediği bir çikolata vardı cebinde. Canı oldukça fazla hamburger istiyordu ama Hogwarts’ta hamburger bulabileceğinden şüpheliydi. Belki de ailesinden isteyebilirdi. Normalde yemekleri yine severdi ama daha önce bu kadar fazla düşündüğü olmamıştı. O kadar fazla sıkılmıştı ki normalde aklına gelmeyecek şeyler geliyordu aklına. Ufak, önemsiz şeyler. "Okula alışabildin mi?" Electra’nın sorusuyla diğer düşüncelerden uzaklaştı ve tekrar okulu düşündü. Şuana kadar hiçbir şeye ne alışmış ne de sevmişti. Bu yüzden sorusuna sadece burun kıvırdı ve susmaya devam etti. Yapabileceği en iyi şey buydu çünkü. Tam olarak kendi ifade edecek bir cümle bulamamıştı. Keşke kuzenleri de burada olsaydı. İşte o zaman okul gerçekten çekilebilir bir yer olurdu. Ama sadece o vardı ve bu çekilmez okulu daha fazla çekilmez bir hale getiriyordu. Okullardan nefret ediyordu. Birkaç defa muggle okullarına gitmiş ve onlardan da nefret etmişti. Şimdi baktığında nasıl bir Slytherin olduğuna anlam veremiyordu. Onun kadar mugglelar ile içli dışlı olan başka bir Slytherin yoktur herhalde.

"Keşke okulun yaz kampı falan olsa..." Jensen duyduğu bu saçma ve bir o kadar da gereksiz cümle ile dehşet içinde Electra’ya döndü. Tam bir Ravenclaw. Okulu ve dersleri seven bir tipti. "Yani bütün bir senemizi burada geçireceğiz yazın ayrılmak zor olacak. Bu yüzden diyordum ki keşke yaz kampı olsa." Electra bir konuda yanılıyordu. Okul yılı bittiğinde arkasına bile bakmadan buradan gidecekti. Kamp olayı fena fikir değildi fakat okul ile bir kamp… İşte gerçek eziyet o olurdu. Yüzündeki dehşet ifadesiyle Electra’ya bakıyor ve “Ah, saçmalama lütfen! Dokuz ay yetmezmiş gibi bir de tatilini mi okul ile mahvetmek istiyorsun?” Kafasını yazık dercesine sallıyordu. Ve bunda oldukça ciddiydi. Kim yaz tatilini okul ile geçirmek isterdi ki? Hayatında yapmayacağı yegâne şeylerden biriydi bu. Tatile okul ile devam etmek. “Yani tamam kamp iyi bir fikir fakat okul ile bir kamp gerçekten çekilmez.” Electra söze başlamadan önce çikolatadan bir ısırık daha aldı. O çikolata gerçekten çok güzeldi. İçinden onu vermemesi gerektiğini düşünüyordu. O çikolata Jensen’ın özel koleksiyonundandı. Anne ve babası Belçika’ya gittiklerinde Jensen için almışlardı. Evde hâlâ bir sürü duruyordu ve yanılmıyorsa çantasının içinde bir yerlerde de olmalıydı. Electra çikolatanın ne kadar güzel olduğunu anlamış olacak ki "Tanrım! Bu çok güzel bir şey. Nereden aldığını sorabilir miyim? Daha önce böyle bir çikolata yememiştim!" Evet, daha önce Jensen da o kadar güzel bir çikolata yememişti. Jensen, kızın bu tavrı karşısında kendini gülmemek için tutmaya çalıştı ama başaramadı. Belki çok komik bir şey değildi ama ona komik geliyordu. Jensen suratında kocaman bir gülümsemeyle “O yediğin bu Dünya üzerinde ki en iyi çikolatalardan biri. Ve tabi ki benim favorim. Eğer istersen sana onlardan daha sonra getirebilirim. Ama ilk önce çantamı boşaltıp içinden onları çıkarmam lazım ve umuyorum ki babamın büyüsü işe yaramış ve erimemişlerdir.” Daha yeni aklına gelmişti çikolatalar. Babası bir büyü yapmıştı ama işe yarayacağından kendisi bile emin değildi. Bu yüzden yatakhaneye gittiğinde hemen çantasını boşaltmalıydı.

Spoiler: