Şehvetli Gözler

Konu: Şehvetli Gözler Çarş. Ağus. 17, 2011 12:02 am

# Efrain F. Mytquise & Noa van den Vondel
# Gece yarısına oldukça yakın.

Konu: Geri: Şehvetli Gözler Çarş. Ağus. 17, 2011 12:05 am

“Ben o adama hiç iyilik yapmadım ki beni öldürsün.”

“Cincüce şarabı, şu mahzenlerde tutulanlardan. En az on senelik olsun, acele etseniz fena olmaz.”

Konu: Geri: Şehvetli Gözler Çarş. Ağus. 17, 2011 2:09 am

Elindeki sigarayı camdan dışarı fırlattı, bastırmayı denediği duygular, kapalı kutusunu sarmıştı. Hiçbir zaman bir fahişe kadar özgür olamayacaktı. Eşcinsel ebeveynleri tarafından yargılanmaktan, hiçbir zaman adil bir tutum sergilemeyen evrenden, düzenden, her şeyden… Her şeyden sıkılmıştı. Yaşadığı hayatın işlevsizliğini fark ettiği an, boşluğa en çok düştüğü andı. Sevmek, sevişmek ya da ölmek, hiçbiri; ama hiçbiri insanlara aynı şeyi hissettirmiyordu. Oysa Noa bazı anların özel olması gerektiğine inanmıştı. İlk birlikteliğinin dahi doğru kişiyle olması gerektiğine. Ah, insanların sandığından fazla yanılıyordu; hata yapmamış olmayı isterdi, hem de çok isterdi. Başparmağına bulaşmış boyaya baktı: Mor. Ne kadar da şiddet kokuyordu, pür ve karşıt şiddet. Anlam veremedi Noa; beyni fazla çalışıyordu, parmağında kurumuş bir renkten bile çeşitli anlamlar çıkarabiliyordu. Umursamadı, bazı günler yorucu oluyordu. Üst kattan rahatsız edici sesler geliyordu. Annesi ve üvey annesi –kulağa fazlasıyla garip geliyordu– üçüncü kez birlikte oluyorlardı. Utanç, diye düşündü Noa. Ebeveynlerinin zerre sahip olmadığı duygu, Noa’yı rahatsız eder olmuştu. Önündeki tabloya birkaç renk daha bahşederken düşündü, yine. Ne kadar da anlık ve farklı yaşanıyordu her şey. İniltilerin sayısı o kadar artmıştı ki, Noa’nın kalp atışları düzensiz bir hal almıştı. Yeşil boya tabloya tamamen zıt bir biçimde elinden kayarken, dişlerini sıktı genç kız. Çığlık atmamak için zor duruyordu. Titreyen ellerini durdurmak için yatağının üzerinde duran kutuyu zar zor olsa da kavradı, kapağı açtı ve ilacı içti, bu hastalık can sıkıcı olabiliyordu. Yatağa uzandı ve düşündü. Asla sahip olamayacağı şeyleri düşündü: Geçen gördüğü adam gibi mesela. Parlak gözleri, dokunmak için adeta yandığı teni ve kan kırmızısı dudaklarıyla oldukça çekiciydi. Ve biliyordu, onu elde edebilseydi, ettiği gün vazgeçerdi. İmkânsız şeyler elbette ki güzel geliyordu ona. Böyle anlarında yaptığı şeyi yaptı: Yatağın altından gri deri kaplı günlüğünü çıkardı. Hislerini ancak yazıya döktüğünde gerçek olduklarını kanıtlayabiliyordu kendine. On iki sayfayı hemen çevirdi: Daha heyecanlandırıcı şeyler okumalıydı. On üçüncü sayfa fazlasıyla tatmin ediciydi.

“Dans et benimle.”

“Fazla film izliyorsun.”

“Elini buraya koyacaksın.”

“Nasıl dans edilir biliyorum.”

“Göster o zaman.”

Yüzünde belli belirsiz bir gülümseme oluştu genç kızın, birazdan yazacağı satırların ne içereceği muammaydı.

Tam iki yıl sonra, şu an, elli yaşında birinin hayatı kadar basit bir hayat yaşıyorum. Bu benim suçum, biliyorum. Ona nasıl onu sevmediğimi söyledim, hatırlamıyorum. Tek hatırladığım ikimizin de gözlerini üstlenmiş yaşlardı. Kendimi suçlamamalıydım, onu sevdiğime o kadar inanmıştım ki… Boğazında tıkalı kalan yumruyu zar zor iteledi, bu baskı kaldırılamazdı. Belki de daha fazla zorlamamalıydı. Ne idüğü belirsiz bir girdapta yok olurken durdu, buna mecbur değildi. Bilinçlendiği an, üzerini değiştirmeye yeltendiği andı. İhtiyacı olan şey hava almaktan başka bir şey değildi. Ciğerleri, içtiği sigaralarının izleriyle birleşince canı acıyordu. Sigara ona hep anımsamaması gereken şeyleri yaşatırdı. Tenine istemsizce aynı parfümü sürdü ve anlık bir duyguyla hızlandı. Unutulmuştu, Noa da böyle yapmalıydı. Fazlasıyla geç kalmıştı ve bu gazın etkisiyle, daha etkileyici bir şeyler giymeye karar verdi. Siyah, parlak deri elbisesi üzerine tam oturmuştu. Saçlarını dağıttı ve kırmızı bir ruj sürdü. Bu işlerde iyi sayılmasa da, kafasına koyduğu şeylerden kolay kolay vazgeçmezdi. Aynadaki yansımasına şöyle bir göz attı, hiç de fena sayılmazdı. Yüzüne hafif bir tebessüm yerleştirdi, Londra’da kaybolmak istiyordu.

Havanın karardığını fark etmemişti. Ebeveynleri büyük ihtimalle uyuyor olduğunu düşünüyorlardı. Onları tercihleri yüzünden suçlayamazdı; fakat ilgisizlikleri, ona bu hakkı fazlasıyla tanıyordu. Kendini Diagon Yolu’nda bulmuştu. Geceleri gerçek anlamda büyüleyici görünen mekân, ürkütücü sayılırdı. Ona dokunan birkaç el, yutkunmasına sebep olmuştu. Daha özel, diye tekrarladı. Özel yaşaması gerekiyordu. İroni içerisindeki hareketlerinin kaynağı da neydi? Quella denen kafenin ismini duymuştu; fakat hiç gitmemişti. Renkli tabelasıyla kendini belli eden kafeye doğru ilerlerken, adımlarını ve nefeslerini düzenli tutmaya özen gösteriyordu. Tahta kapıyı itelediği an, kulağında çınlayan sesle rahatsız oldu. Birileri bu kapıyı acilen yağlamalıydı. Etrafa göz gezdirdi, anlaşılan geceleri bara dönüyordu. Bundan rahatsız olduğu söylenemezdi, içkiden etkilenmeyen Noa, kafasını dağıttığını düşünmek isteyebilirdi. Bir bar taburesine oturdu ve garsonun onunla ilgilenmesini beklemeye koyuldu. Çalan müziğin ritmini tırnaklarıyla yakalamıştı. Birkaç dakika sonra karşısında dikilen barmenin rahat duyması için bağırdı: “Viski.” Adamın alaycı bakışını göz ardı edemezdi. Küçümsenmeyi sevmezdi, özellikle de onun yarısı kadar bile başarı edinememiş birileri tarafından. Gözlerini kısarak adamı izledi, elinin gittiği viskiyi görünce, kaşları havalandı. Bir kere küçümsenirdi; fakat iki kere? Asla. Adama yaklaştı ve kulağına fısıldadı: “Bana sakın ucuz şeyler pazarlamaya kalkma, sert bir şeyler istiyorum.” Adamın şaşkın ifadesi gülümsemesine sebep olmuştu. Yavaşça geri çekilirken, etrafı iyice inceledi. Tam içkisine dönecekti ki, gözleri ileride oturan adama kitlendi. Bu imkânsızdı! Gözlerini fazlasıyla memnun kılan bu adamı daha önce de görmüştü ve evdeyken düşünmüştü. Tanrı onunla kafa buluyor olmalıydı. Emin olmak için önündeki viskisinden birkaç yudum aldı. Ya ilk defa bir içki onu etkilemişti ya da adam da ona bakıyordu. Adama bakmaya devam etti, yanına gidecek kadar cesur olmaması, teması kesecek kadar korkak olması demek değildi.

Konu: Geri: Şehvetli Gözler Çarş. Ağus. 17, 2011 4:07 am

“Merhaba, açıkçası daha önce bu civarlarda, sizin kadar güzel bir bayan görmemiştim. Paris’teki moda fuarlarında olması gereken bu genç bayan, acaba neden buradalar ki?”

Konu: Geri: Şehvetli Gözler Çarş. Ağus. 17, 2011 5:44 am

Aklını kimsenin değer vermediği bir şarkı, dudaklarınıysa bir mırıltıydı ele geçiren. Ve o, bir kez daha düşünüyordu adaletsizliği. Açlık haksızlıktı. Sevgiye açtı ve sevgiye muhtaç bir sürü insan vardı. Her şeyin seksten ve uyuşturucudan ibaret olduğunu düşünmek isterdi. Hayır, dedi kendi kendine. Çok çelişir olmuştu. O zaman kim kurtarırdı onun gibileri? Sahiden kurtarıyor muydu? Hadi ama, işve yoksunu, cilve konusunda tamamen beceriksiz bir dişiydi. Kendine dişi sıfatını yakıştırmıyordu; zira dişilik organına sahip olup, bu unvanı elde etmek fazla basitti. Zoru elde edemeyen, on beş yaşındaki bir küçük kızın neyineydi zor? Yaşamdı zor olan, Noa’nın tırnaklarının çekilmesine sebep olan, derisine batan, kalbini simsiyah boyayla karıştıran. İnsanlar da zordu. Tek derdi sevgilisini kaybetmek olmuş insanlar… O birçok yârini yitirmişti: Huzuru, sükûneti, Hollanda’da her zaman gördüğü o çocuğu, Sturm’ü. Alışılagelmemiş acılar da tatmıştı: Babasını hiçbir zaman tanımamıştı, asla annesi ve yapay annesiyle iyi geçinememişti, erkekler peşinden koşmamıştı, kana dayanamamıştı. Bu yapay dünya için fazla doğal, aciz ve savunmasızdı. Kış mevsiminde doluya tutulan cılız bitkiler kadar acı hissederdi. En yoğun hissinin acı olduğunu fark etti, hayatına basit demekle hata etmişti, daha çok acınasıydı.

Çok mu küçümsüyordu kendini? Adil olmayan hayattı. Tek saniye de olsa mutluluğu yakalamış olanlardan sillesini esirgemeyen, cani olan hayattı. Bir yaşam silsilesinde kavrulan kullarına eşitliği sağlayamayan Tanrı… Kudretinden korkulan, her pazar uğruna vakit harcanan Tanrı. İnsanlardan Tanrı’ya bedel sadakat dilemişti; fakat ne bulmuştu? Kaç kere gözyaşı dökmüştü? Hiçler uğruna, cömertçe yapardı bunu. Tanrı’dan cömertti Noa; fakat onu inkâr edecek kadar cesur, yokluğunu kanıtlayabilecek kadar da zeki değildi. Hiçbir zaman enlerde olmamıştı. Onun kaderinde arkalarda harcanmak vardı ve itiraz şansı da yoktu. Şanssız, uğursuz, lanetli, her neyse. İnsanlara acıdan başka bir şey kazandırmadığını anladığı gün, tüm inançlarını yok saydığı gündü. Gerçek sevgi, aile, ruh ikizi, dostluk. Sadece kalıplaşmış kelimelerden ibaretti her şey. Sevgi olduğuna inandığı şeyin ellerinden kum taneleri gibi kayışını izlemişti, ailesi asla bir bütün olmamıştı, ruh ikiziyle tanışmamıştı ve varlığından şüphelenmeye başlıyordu, dostluksa zorlu bir yoldu. İnsanlar gözlerinin içine baka baka yalan söylemişlerdi, Noa’yı suçlamak ne kadar adildi? Ah, doğru ya, bu evrende adalete yer yoktu.

Rüyasını anımsadı, ellerini duvarlardaki yosunlara sürterken ne kadar da özgürdü. Oysa onun için maksimum özgürlük, gece yarısı Londra sokaklarına çıkmaktı. O bir kuş kadar özgür olmayı istemişti, kanadı kırık olmayan bir kuş. İnsanlardan kendini soyutlamayan, sevilmek için uğraşan bir kuş. O kadar korkaktı ki insanlardan uzaklaşıyor, çeşitli bahaneler yaratıyordu. Sturm ile sona varış sebebi neydi? Bağlanmaktan öylesine korkmuştu ki genç kız… İçinde bir yerlerde bu gerçek yatsa da, Noa hiçbir zaman ona ulaşacak kadar uzun olmamıştı. Kendi çukurunu kazıyor, duvarlar örüyor, yapılar yaratıyordu. Uyuyor, besleniyor, resim yapıyor, acıkıyor ve tekrar uyuyordu. Onu hiçbir şey eski bir kitabın tozları kadar heyecanlandırmıyordu, gözlerine kapandığı adam bile. Güzel, tam anlamıyla masmavi gözlerini hangi cüretle lekeliyordu? Bunu izin almadan yapması doğru muydu? Belki de bazı şeyleri düşünmemeliydi; fakat bu Noa için imkânsıza yakındı. Yine de yaşamı imkânsızlıklarla dolu bir kız için, imkânsıza yakın terimi fazla kötü sayılmazdı. Deneyecekti, bugüne kadar hiçbir şey denememişti, daha fazla ne kadar yakabilirdi ki canını?

Bir şeyler düşlemeyi bıraktı, asla hayallerinin peşinden koşacak kadar cesur olamamıştı ki. Gerçek dünyaya yerleşebildiğindeyse, adamın kendisine doğru ilerlediğini gördü. Belki de bu, Tanrı’nın özrüydü. Az önceki hakaretler ardından kötü hissetmişti ve… Hadi ama, ‘koskoca’ Tanrı, bozuk bir aksana sahip Noa van den Vondel’dan mı özür dileyecekti? Düşlemekte sınır tanımıyordu. En güzel yaptığı şeydi düşlemek, ondan da vazgeçerse ne yapardı? Bir işlevini daha yitirmiş, basit bir çiçek olmaya ve kokulu begonyaların arasında kaybolmaya devam ederdi. Hemen önündeki viskiye döndü, nefes almalı ve güç toplamalıydı. Kulağında o diğerlerine göre sinir bozucu, Noa’ya göreyse kadife saat sesi yankılanırken, midesindeki kasılmayı hissetti. Ah, basit bir erkek bile onu bu duruma sokabilirdi. Kişiliği hakkında en ufak bir fikre sahip olmadığı bir adama karşı maksimum ne hissedebilirdi ki? En büyük ihtimalle onu yatağına layık görmüştü ve Noa, bunun için onu suçlayamazdı. Hiçbir zaman bir erkeğinki kadar yoğun cinsel dürtülere sahip olamayacağını bilirdi. Gerçi erkek de olsa aynı isteksizliği taşıyacağını düşünüyordu. Kadınlık ona sadece cinsel acı kazandıracaktı ve bakirelik meselesi o kadar da ilginç gelmiyordu ona. İsterse bekâretini tam karşısındaki adama, hemen armağan edebilirdi; fakat o zaman hep arzuladığı özelliği rezil ederdi. Ne yaşarsa yaşasın, bu düşüncesinin değişmeyeceğini biliyordu.

Adam yanına geldiğinde hâlâ nefeslerini düzeltmeyi deniyordu. Kim bilir, belki de onun heyecanlanmasını sağlamak adamın egolarını tatmin edecekti ve Noa da ilk defa bir erkeği mutlu ettiğine inanacaktı. Her şeyi oluruna bırakırcasına kaslarını gevşetti ve gerindi. Epey uzun sayılabilecek bir süre boyunca devam eden sessizlik, Noa’yı adeta haz tutkunu yapmıştı. Adamın yüzünü çekinmeden inceleyebilme fırsatı bulduğu için mutluydu, oldukça mutluydu hem de. Beyaz tenini süsleyen biçimli dudakları ve parlak gözleri vardı. Bu genç kızın kötü hissetmesine sebep olmuştu. Adam, yüz kızı birden etkileyebilirdi; fakat Noa… Yutkundu, umutlarının arasında özgüven sahibi gibi görünmek vardı, korkaklığını açığa çıkarmak değil. Adamın tenini hissetmek için yanıp tutuşan Noa, bundan memnun olmadığını söylerse, ilk yalanını söylemiş olurdu. Uzun zaman ardından, tutku olsa dahi bir şeyler hissetmek güzeldi. Yalan düşünceleri duraksattı onu. Bugüne kadar hiçbir yalan düşmemişti dilinden. Peki ya bir getirisini görmüş müydü? Bin yalanla, ondan mutlu insanlar vardı. Belki de adalet yoksunu dünyada ancak kötü biri olursa iyi yerlere gelebilirdi. Evet, yalan söyleyecekti. Yanı başındaki adam sandalyesini kıza döndürürken, bacaklarını, bacaklarının arasına almıştı. Sırıtmamak için zar zor duran kız, adamın sesini ilk defa işitti: “Merhaba, açıkçası daha önce bu civarlarda, sizin kadar güzel bir bayan görmemiştim. Paris’teki moda fuarlarında olması gereken bu genç bayan, acaba neden buradalar ki?” Sesi asalet ve tutku saçıyordu. Noa, ilk defa Sturm dışında birinden iltifat alıyordu. Yanaklarının kızarmaması için birkaç dakika önce yargıladığı Tanrı’ya afili bir dua gönderdi. Adaletini kanıtlama zamanıydı.

“Paris’te hiç bulunmadım.” dedi ince sesiyle, sesini yoğun müzikten duyurup duyuramayacağından emin olamayarak. Yalan söylememişti; fakat söylemeyi kafasına koymuştu. Paris’in abartıldığını düşünürdü, o övgüyü bir cadıdan dahi hak etmek gerçekten zorluydu. Gerçi hiçbir zaman alışveriş tutkunu biri olmamış olduğu düşünülürse, bu çok da garip değildi. Büyük şehir ışıkları onu etkilese de, çekime kapılması için atmosferin güzel bir düzenle çevrelenmesi gerekirdi. Bir imkânsız daha. Fazla mı abartıyordu acaba? Bunu kasten yapmadığı kesindi. Tamamen düşüncesiz, boş beyinli biri olmayı yeğler miydi peki? Her çelişkinin sonucunda varlığına şükretmesi hayret vericiydi. Kolay teslim oluyordu, fazla kolay. “Sizden bir şey rica edebilir miyim?” diyerek topladı adamın merak timsali bakışlarını üzerine. Kuracağı cümlenin etkileyici olmasını istiyordu, önündeki viskiden birkaç yudum alırken, aklındaki tasarıyla debeleniyordu. “Bana başka kız tavlama teknikleri de bahşeder misiniz? Hayal gücünüzün sınırını merak ediyorum.” Sesi laubali değil de asil bir biçimde terk etmişti dudaklarını. Adamın dudaklarına kaydı gözleri, rujdan bile kırmızıydı. Belli belirsiz dudaklarını ısırdı, işte, yine başlıyordu. Nefesleri düzenden tamamen uzaktı ve elleri titriyordu. Masadaki küçük çantadan ilaç kutusunu zor da olsa çıkardı ve açmak için uğraştı. İşler yolunda gitmiyordu, titreyen elleri, kutunun yere düşmesine sebep olmuştu.

Konu: Geri: Şehvetli Gözler Perş. Ağus. 18, 2011 3:55 am

“dürüst insan”

“Hadi kulum bana tap”

–her ne kadar ilk geldiğinde beğense de, işin içine kadınlar girince titizlikle bakmaya başlamıştı-

–dersler haricinde-

“tavlamak”

"Sanırım parkinson hastalığınız var, Muggle tıbbı hakkında da bilgim vardır. Titremeler stresten de olabilir, stres altındaysanız sizi daha fazla rahatsız etmeyeyim?"

Konu: Geri: Şehvetli Gözler Paz Ağus. 21, 2011 7:00 pm

Yerdeki ilaç kutusuna bakarken, geçen yaz izlediği muggle filmini anımsadı. Tam olarak hatırlamıyordu, hikâyenin birçok parçası eksikti. Belki de hastalığının zihinsel etkilerinin boyutlarını araştırmalıydı. Film olarak nitelendirdiği şey, kesinlikle hayal ürünüydü, niye bugüne kadar düşünememişti ki? Gerçeklerin acıttığı bir evrende hayallerden başka neye tutunabilirdi? Saçlarını okşayacak bir babası ya da kokusunu içine çekerek, asıl Noa’yı cezp edecek bir sevgilisi yoktu. Bir panayırda, renkli zevkler arasında kaybolamazdı. Pamuk şekerden bulutları yoktu. Pamuk şekerden bulutlar! ‘Yapış yapış, pembe bulutları andıran pamuk şekerler. Anımsayabildiğim tek güzel şey onlardı. Yüzümü pamuk şekere adeta gömüp, çubuğu kemirene kadar midemi doldurmayı özlemiştim. Belki de bu, bir şeye özlem duyma zorunluluğu hissettiğimdendi. Herkesin özleyeceği bir şeyler mutlaka olurdu; ama benim özlediğim tek şey bile yoktu, tamamen boştum. Babam mı? Bana yalnızca biyolojik açıdan babalık etmiş birine baba demem doğru muydu? Sanki annem beni ipekten çarşaflara sararmış gibi. Bazen kalpsizmişim gibi hissediyordum, neden hissedebildiğim hiçbir şey yoktu? Bu hastalık kalbimi de yiyor, belki de doğrusu budur.’ Aklına hoyratça dalan bu kelimeleri ne zaman dillendirdiğini bilmiyordu. Az önce eski defterleri tozlu bir rafa kaldırmaktan bahsetmiyor muydu? Hayatın cefalı yoluna koyabileceği nadir çakıl taşı şansını, niteliksiz bir şeymişçesine iteleyemezdi.

Ne insanlar ne de döngü, hiçbir şey asla değişmiyordu. Noa hâlâ aynı fırçayla saçlarını tarıyordu, aynı sigarayı içiyordu, aynı ikilemdeydi. Aynı o gibi kokuyordu, nereden bilebilirdi ki onun parfümünü benimseyeceğini? Bir süre kızdı kendine, onu ardında bırakalı aylar olmuştu. Bencil miydi, cömert mi? Kendini ona layık görememişti, belki de onun umarsız bir çapkın oluşundan korkmuştu. Bunlar basit palavralardı; ona bağlanmaya başlamıştı ve bunun farkına vardığı an Gaez Malikânesi’ni terk etmiş, ona geri dönmemişti. Derslerde, ona en uzak sıraları seçmiş, günlerini yemek yemeden, yatakhanede geçirmişti. Yutkundu, hâlâ boynunda taşıdığı kolye, yüreğini zedeliyordu. Asla yeterince iyi olamamıştı ve olamayacaktı. O kolyeyi hak etmiyordu ya da Sturm’ü. İsmini geçen ayların ardından tekrar tekrar anmak, midesine bir kramp armağan etti. Hayat acımasızdı, Noa da öyleydi; fakat Sturm… Hayır, öyle olduğunu iddia etse bile asla öyle olmamıştı. Noa’ya karşı o kadar iyiydi ki, Noa çareyi bir sürü senaryo yazmakta bulmuştu. Terk edildiğine dair, basit senaryolardı bunlar. Hiçbir zaman cesur biri olamamıştı hatta o kadar korkaktı ki, onu bir hiç uğruna terk etmişti. Ve biliyordu, on sene sonra hastalık tarafından bitirilecek bedeni onu aramayacaktı. Hayatı acımasızlıkla mı suçluyordu bir de? Hiçbir şeyin kraliçesiydi o, adalet anlayışı bile değişkendi.

Yüzünde bir parça beyaz, bir parça siyah, bir parça da lacivert vardı. Saflık ve tutkuyu aynı anda barındırıyor, üzerine de otorite ekliyordu. Tüm zıtlıkları çekmişti yine, tüm ironileri üstlenen, lekelenmiş, on beş yaşında bir kızdı, ‘fazlası değil.’ Yüz yaşında bir insanın tüm hayatında yaşadığı şeylerden fazlasını tatmış, düşünmüş, kanamış, toparladığını sanmıştı. Fazla iyi bir yalancıydı o. Hayatı basit tatminler üzerine kuruluydu, her şeyin iyi olacağını düşler, bir süre sonra buna inanır, ardından her şeye olduğu gibi buna karşı da kaybederdi inancını. Renkler onu tereddütte bırakmıştı. Kırmızıyı, moru ya da griyi kaldıramayacak kadar azim, asalet ve denge yoksunuydu. Kimsenin arzulamadığı bir hayatı, daha kötülerinin de olduğunu düşünerek yaşıyordu. Adaletli değildi; fakat adaletsiz de değildi. Suskundu onu tanımlayan kelime, ne var ne yoksa susardı.

Kutuyu unutup, adamın gözlerine baktı. Maviliklerini bir kenara attı, en içini gizleyen hiçbir şeyi istemiyordu. Parlak gözler yerine, pür umutsuzluk taşıyan gözleri görünce, tabureye yapıştı kaldı. Bu aynaya bakmak ya da yerde yatan, cansız bedenini görmek gibiydi. Titremesi daha da arttı, burnunu çekerken, sol kolundaki tüm kasların işlevsizleştiğini fark etti. Hep böyle olurdu zaten, sağ eline hastalık kazandıran eli de sol eli değil miydi? Başta onu kesmeyi bile düşünmüştü; fakat tüm ihtimalleri tartarak, yüzde bir de olsa ileride gelen şeyi yapmıştı: Umut etmişti. Hastalığın sağ eline de sıçramayacağını ummuştu, ölümü beklemeyi değil. Bin kişiden birinde görülen bir hastalığı barındırarak, ne kadar şanssız olduğunu kanıtlamıştı. Şimdi de karşısındaki adamı elde etmekten mi bahsediyordu? Büyük ihtimalle onun hastalıklı, aciz bir bakire olduğunu düşünüyordu. Dua etmeyi denedi Noa: Hasta bir kızla birlikte olacak kadar acımasız olmasını, bunu yaparak karşısındaki kızı mutlu edeceğini düşünmesini istiyordu. Artık ne istediğini bile bilmiyordu. Onu kimse anlamıyor diye, tanımadığı birine benzetmişti kendini. Onu anlayan insanların varlığı umuduyla yanıp tutuşan ruhunun sönmesini istemiyordu. Kimse acımamalıydı ona, adamın yanında titrememek için şeytana dahi pazarlayabilirdi ruhunu. Onu neden bu denli önemsemişti? Birkaç dakika sonra adamın gidişini sessizce izleyecekti. Hiçbir şey olmayacaktı, sadece hücreleri ölmeye devam edecekti ve bu olayın kalple bir ilişkisi olacaksa, bir parçası daha kaybolacaktı. Bedeni her gün daha fazla tükenen biri için alışıldık şeylerdi bunlar.

Seven insanlar yerine sevişen insanlar görmüştü, en ufak bir çarpıntıyı aşk sanırdı. Çellonun tek tınısını, bir resitalin en ucuz parçasını, rezaletle eş değer bir bale gösterisini… Yapamadığı her şey kutsaldı onun için, Tanrı kadar kutsal. Ve adam. O kadar yüceliyordu ki gözünde, bunu durdurmalıydı, yoksa eline geçerdi. Hakkında kırmızı dudaklara sahip olduğu dışında hiçbir şeyi bilmiyordu. Ne adını, ne yaşını, ne de ne iş yaptığını. Yutkundu, onu bu kadar çekici kılan da oydu. Hakkında hiçbir şey öğrenmemeliydi, bir insanın daha değersizleşmesini göze alamazdı. Tebessüm edişini izledi Noa, titremeyi umursamıyordu. Birkaç dakika sonra terk etmeyecek miydi adam, doya doya bakamaz mıydı? Kaşları tam anlamıyla eşsizdi. O klasik ‘çarpık’ gülümsemenin adama ne denli yakışacağını tahmin edebiliyordu. Gitmeden önce bunu istese ayıp mı olurdu? Bu barda ayıp olur muydu? Adam bazen otoriter, bazen nazik, bazense arsızdı. Onu istemeden Sturm’e benzetti, belki özlediğinden, belki de onun gidişini de görmek istediğinden. Çoktan gitmemiş miydi? Öyleydi; fakat asla terk edememişti.

Merhamet? Basit, asılsız bir kelimeydi o ana kadar. Adam, eğilip almıştı ilaç kutusunu ve sakince kıza uzatmıştı. Fazla sakindi, olasılık dışı. Belki de kaçıp, bir korkak imajı yaratmak istememişti. Noa’da da yersiz düşünce yaratmamak için debelenen insanlar çok olurdu zaten! Noa teşekkür etmeden önce ilacı önündeki viskiyle içti. Asla sıvısız içemezdi hapları, küçüklükten gelen bu fobisini engelleyemiyordu. Bugün kaçıncı hapını almıştı sahi? Hastalık hakkında fazlasıyla okumuştu; fakat pratikte tökezliyordu. İlacı yavaş yavaş sindirirken, adamın nasıl hala gitmediğine şaşırıyordu. Bir daha duyacağını sanmadığı sesini duydu, kulaklarında, gözlerinde, teninde. “Sanırım parkinson hastalığınız var, muggle tıbbı hakkında bilgim vardır. Titremeler stresten de olabilir, stres altındaysanız sizi daha fazla rahatsız etmeyeyim?” Her şeyi o kadar kibar bir üslupta hallediyordu ki, Noa’ya imrenmekten başka bir şey düşmüyordu. Belli ki buraya kadardı; fakat gülümsemesi Noa’nın Tanrı’ya son bir şans için yalvarmasına sebep oluyordu. Gözlerindeki her şey karışmıştı: Hem sorular, hem de o şahane eda. Öyle bakmamalıydı, Noa’nın birkaç hücresini daha öldürürdü. Binlerce kez okuduğu cümleyi, bu kez ezberinden okudu Noa: “Tedavi yollarından biri: Hastayı, faydalı aktiviteler ve zihni faaliyetlerle içe kapanık ve cemiyetten ayrı olmaktan korumaktır.” Ardından ağzını terk eden bu cümle yüzünden kızdı kendine. Apaçık gitmemesini istemişti. Barmene aynısından istediğini belirtirken, bakışlarını kaçırmıştı. Bardaki içkileri izlerken, ciddi bir biçimde konuşmaya çalıştı, bunu gözlerine bakarken yapabileceğini sanmıyordu. “Fakat bana sunduğunuz bir bahaneyse, elbette gidebilirsiniz.”

Konu: Geri: Şehvetli Gözler Perş. Ağus. 25, 2011 11:48 pm

“müthiş gizemli bir karakter”

“anlaşılmaz olmaktan zevk olan bir salak”

“müthiş gizemli salak biri”

“tanıyan”

“İçimde biri var”

“Hayır, aslına bakarsan bir bahane değildi. Fakat sanırım bahane olmasını dilerdin.”