Adelaide.

Her şey Adelaide için 2 yıl önce başlamıştı. Babası annesinin ölümünden beri çok içmesine rağmen Adelaide onu hala çok seviyor, babasınında onu aynı şekilde sevdiğini biliyordu. Artık eskisi gibi onu evlerinden birkaç blok öteki lunaparka götürüp, atlı karıncada eğlenirken ona el sallamasa da; hemen yandaki kafeden dondurma almasada; yüzüne her baktığında hayat dolu bir gülümsemeyle bakmasa da artık biliyordu Adelaide. İçten içe hissediyordu. Annesi öldüğünde daha 5 yaşındaydı e nasıl olduğunu bilmiyordu. Annesinin neden öldüğünü babası ona hiç anlatmamıştı. Annesinin ölümünden hemen sonra Fransa'dan ayrılmışlardı. Artık orada kalamayacaklarını söylemişti babası. Adelaide neler olduğunu anlamasa da babasının gözlerindeki üzüntüden ve bir o kadar da şiddetli delilik parıltısından bir şeyler çıkarmaya çalışıyordu. Fransa'dan ayrıldıktan sonra birçok ülkeyi gezmişlerdi. Babası bir şeylerden kaçıyor saklanıyor gibiydi ama Adelaide neden kaçtığını hiçbir zaman öğrenemedi...

Birçok ülke gezdikten sonra İngiltere'de kaldılar, daha doğrusu mecburen kaldılar. Geçici bir süreliğine uğramışlardı fakat Adelaide'ye Hogwarts'tan gelen mektup planlarında yoktu. Mektup geldiğinde bütün her şey değişti. Adelaide okula başladığına çok seviniyordu. İlk üç yılı kendisi için paha biçilmez derecede mükemmeldi. Fakat babası her geçen gün biraz daha bırakıyordu kendini. Her gün bir önceki günden daha fazla içiyordu. Ve o gün olanlardaki en büyük suç ise yine içkideydi.

12 Temmuz 2012
Tatilde arkadaşlarıyla görüşmeyi sürdürüyordu Adelaide. En yakın arkadaşı ve sırdaşı Lareina ile sürekli vakit geçiriyor, eğleniyorlardı. İşte yine böyle basit ve masum günlerinden birisini yaşıyorlardı iki en yakın dost. Birbirlerini tamamlayan yapboz parçaları gibiydiler. Eğleniyor gülüyor sesli sesli konuşarak sokakta yürüyorlardı. Adelaide bu kadar benzemelerine şaşırırken Lari onu daha da şaşırtacak bir şey soruyordu: "Biz birbirimize bu kadar benziyorken Ad, sence asalarımız da benziyor mudur?" Adelaide'nin şaşkın bakışlarını görünce devam etti:"Asalarımız diyorum Adel, senin asan bende benimki kadar kusursuz çalışır mı acaba?" Lari'nin isteğine şaşırsa da tereddütsüz şekilde asalarını değiştiler. Lari'nin teorisi doğru gibiydi, Adelaide çok fazla yadırgamamıştı onun asasını. Hiçbir şey fark etmemiş gibi yıllarına devam ettiler ve Adelaide'nin evine geldiler. İçerideyse onları beklenmedik bir misafir bekliyordu. Babasının koltukta uyuduğunu görebiliyordu Adelaide ama adamın bakışları hiç hoşuna gitmiyordu. Mutfağa gittiklerinde de geldiklerinde de gözlerini onların üzerinden ayırmadı. Adelaide korkmaya başlıyordu artık ve korkmakta haklıydı da. Odalarına çıkacakları sırada oldu her şey. Adam arkadan onları yakaladı ve karşıdaki duvara doğru itti. Olacakların farkındaydı Adelaide ve elinden hiçbir şey gelmiyordu. Kendisini daha gevşek tutan elinden sıyrıldı ve ardı ardına lanetler göndermeye başladı ama adam bir eliyle Lari'yi taciz ederken diğer eliyle büyüleri rahatlıkla savuşturabiliyordu. Adelaide'yi de tekrar yakalamaya çalıştığında kollarını yakalayamasa da belinden tutmuştu; kaçmasını istemiyordu. Adelaide daha ne yaptığını farketmeden biranda çıkıvermişti o an sözcükler: Aveda Kedavra! Adam son anda lanetin önünden çekilip yana atlarken yeşil ışık doğruca Adelaide'nin uyuyan babasını göğsünden vurdu. Sonrası o kadar karışıktı ki neyin nasıl olduğunu hala hatırlayamıyordu; kendi babasını öldürmüştü. Elindeki asaya baktı Lari'nin asası idi. Lareina bağırarak bir şeyler söylüyordu ve onun ne dediğini anlaması Adelaide'nin birkaç dakikasını aldı: "Git buradan Adel!" Adelaide'nin elinden kendi asasını aldı ve ona asasını geri verdi. Yerdeki adamın hafızasını silerken hala Adelaide'ye gitmesini söylüyordu. Adelaide ne yaptığını bilmeden koştu,koştu...

O günden beri Adelaide içine kapanık birisi oldu. Sırrını kimse bilmiyordu. Her gece rüyasında Lareina'yı görüyor, onun azkabanda kendisi yüzünden olduğu düşüncesiyle kahroluyordu. Bazen uyanıkkende onun sesini duyuyor görüntüsünü görür gibi oluyordu. Ve sırf ondan kurtulabilmek için debeleniyor kendisine zarar veriyordu. Kurtulmak istediği her şey için kendisine acı çektiriyordu. Vücudundaki yara bereyi kapatmak içinse çok güzel bir yöntem bulmuştu; dövme. Vücudunun çoğu bölgesi dövme doluydu. Acılarının üstünü yine acıyla kapatıyordu.