2005, New Jersey.
Gecenin sükûnetinde duyulan ambulans ve polis arabalarının sirenleri, tüm apartman ahalisinin pencerelere dayanmalarına sebebiyet verirken görevliler, olay mahalinin olduğu alışveriş merkezine doluşuyordu. Duyulan gök gürültüsünün beraberinde inen yağmur, hiç dinmeyecekmişçesine şiddetliydi o gece. Alışveriş merkezinin bodrumuna atılmış, acımasızca öldürülmüş genç bir kızın naaşıydı yerdeki. Bir çift siyah göz, bu naaşı seyrederken bir ses yankılandı bulunulan bodrumda. "Dedektif Summers?" Yerdeki kızın cesedinden gözlerini ayıran Summers, günlerdir sudan yoksun yaşamış bir insandan çıkabilecek düzeyde bir ses tonuyla cevap verdi. "Ah, Dedektif Bennett. Sizi gördüğüme memnun oldum doğrusu." Bennett, genç kadının bulunduğu konuma doğru ilerlemeye başlarken konuşmayı da ihmal etmiyordu. "Bir cinayet daha mı?" Summers, derin bir nefes alarak cevap verdi genç adamın sorusuna. "Maalesef, öyle. Önceki kurbanla aynı. Kurbanın adı, Darja Daylowski. İki buçuk yıldan beri bu alışveriş merkezinde personel olarak çalışıyormuş, teras katında bulunan Robert's Cafe'de. Yirmi beş yaşında, karşıda bulunan ağaçlık alanın arkasındaki sitelerden birinde istikâmet ediyor. Yalnız yaşadığını da belirtmeliyim. Tıpkı önceki kurban gibi." Dedektif Bennett, kızın açık olan gözlerinde kaybolurken Summers'ın onu dürtmesiyle kendine gelip, konuştu. "Otopsi isteyelim yine. Doktor Redcliffe'e haber verilmesi gerek. Gelip incelesin." Akabinde duyulan ses, iki dedektifin de irkilip şaşkınlık içerisinde kalmalarına sebebiyet vermişti. "Sanırım cesedi inceleyip otopsisini yapma lütfu bana ait." Dedektif Bennett, sinirlerine hâkim olamayan bir edayla sesini yükselterek, cevap verdi. "Ne cüretle?! Yıllardır bizim ilgilendiğimiz vakaların otopsisini yapma hakkı Doktor Redcliffe'e ait. Hemen burayı terk edin!" Kadın, kendini bilmiş, pis bir gülümseme ile genç dedektife cevap vermekte hiç gecikmedi. "Sakin olun lütfen. Sizi sinirlendirmeye gelmedim buraya, işimi yapmaya geldim; fakat görüyorum ki işime mani olmaktasınız dedektif." Bu sırada Dedektif Summers, herhangi bir şey yapmasından korkarcasına genç dedektifin kolundan tutarken elini, doktorun uzaklaşmasıyla birlikte bırakırken ufak bir fısıltı gönderdi Bennett'ın kulaklarına. "Sakin ol." Cümlesini sarf etmesinin akabinde ağzının içine dolan dondurucu hava, bedeninin hissizleşmesini sağlarken bir kez daha konuştu dondurucu havanın tekrar ağzına dolacak olmasını umursamayarak. "Mark, gidelim." Dedektif Bennett, yerdeki cesede son bir kez bakmanın iyi olmayacağı düşüncesiyle Dedektif Summers'ın arkasından gitti. İki dedektif, Summers'ın arabasına binerken ikisi de dondurucu soğuktan sıyrılmanın verdiği mutlulukla Tanrı'ya şükrediyor, arabanın verdiği sıcaklıkla ellerini ovuşturuyorlardı. Dedektif Summers, arabanın kontağını çevirirken Dedektif Bennett, sordu. "Yağmurun dinmesi beni şaşırtsa da bu iyi oldu. Peki nereye gidiyoruz?" Dedektif Summers, cevap vermeden evvel dikiz aynasını kontrol etti; aynanın arka yolu net göstermesinden emin olduktan sonra, Dedektif Bennett'ın sorusunu yanıtladı. "Kurbanın evine tabii ki. Pek bir şey bulabileceğimizi sanmıyorum; ama prosedür gereği kurbanın evini aramamız gerek."
Arabayı park edecek yer bulamamaktan dolayı sinirlerini dizginlemeye çalışıyor, Dedektif Bennett'ın yanlış anlamamasını umarak söylenip duruyordu kendince. "Şuna bak! İnsan bir tane boş yer bırakır!" Dedektif Bennett, bıyık altından güldü ilk önce; ardından centilmenliğini konuşturmak amacıyla Summers'a teklifte bulundu. "Sen aşağı in istersen, arabayı ben park ederim." Ve hemen küçük bir gülümsemenin akabinde Dedektif Summers, isteksiz bir vaziyette şoför koltuğundan indi. Hızlı bir biçimde direksiyon başına geçen Dedektif Bennett, arabayı motorun yanındaki dar yere sığdırma riskini göze alarak, gaza bastı. Araba, kusursuz bir şekilde dar yerde konumunu alırken Dedektif Bennett, sevinç edalarıyla gülüyordu başarısının verdiği mutlulukla. Arabadan inmesinin, otomatik düğmeyle kapıları kilitlemesinin akabinde, Dedektif Summers'ın yanına giderek anahtarları genç kadının avuçlarına bıraktı başardım dercesine. "Teşekkür ederim, mükemmel park edişti." Dedektif Bennett, önemli değil dermişçesine genç dedektifin omzunu sıktı. Kapının çıkardığı gıcırtıyla eve girerlerken, içerideki koku ile burunlarını kapatmaları bir oldu. "Burası at ölmüş gibi kokuyor." Hemen ardından duyulan ayak sesleri, iki dedektifin de telaşlanıp irkilmesine sebep olmuştu. "Yalnız değiliz."
Çarş. Tem. 27, 2011 3:22 am
