Adı-Soyadı:Melody Angel
Kişisel özellikleri:Safkan.Bulanıklardan
ve kanı bozuklardan nefret eder.Asi,çılgın ve dost canlısıdır.Nefret ettiği
kişilere zarar verdiğinde sevinen bir tiptir.O her zaman korkutucu ve asil
görünümlüdür.En çok dikkat çeken “Ben tehlikeliyim” bakışlarıdır…
Fiziksel özellikleri:Uzun ,düz ,kahverengi
saçlı,buğday tenli,uzun boylu,kahve rengi gözlü.
Aile geçmişi:Ailesi çok ama çok
zengindir.Ailesiyle Londra’da yaşar.Annesi ile olan ilişkisi hep
çalkantılıdır.Babasıyla arası çok iyidir.Bunun dışında hiçbir akrabasıyla iyi
anlaşamaz.Ailesi safkan’a önem verir.
(Not:Hazırlanım aşamasında olan serbest bir hikayemin çarpıtılmış halidir...)
RP:Melody yavaşça bu lanetli okulun
bahçesinde yürüyordu.İç sesinin ona her zamanki gibi hatırlattığı anı yavaşça
onu kızdırıyor ve umutsuzluğa sürüklüyordu.Şimdi ne miydi?Kim bilebilirdi
ki?Tek bildiği bu lanetli ,okul görünümündeki yerde kısılıp kaldığı ve değişik
yetenekler kazandığıydı.Burada etrafı da onun gibi yetenekleri olan kişilerle doluydu.Ama o hepsinden üstündü!Onları
parmağında oynatırdı ,kimse ona karşı çıkamazdı.Çünkü hepsi onun şarkısından
korkardı.Şarkısı ölümü getirirdi onlara.O ölümün tatlı ezgisiydi.Ama bir o
kadarda korkunçtu...Güzelliği de korkuturdu aslında onları.Dışarıdan güzel ve
tatlı görünüyordu.Gerçekte nasıl mıydı? İçinde ölümü barındırıyordu!O
tatlılığının altında nice felaketleri saklıyordu.Güzelliğiyle herkesi büyülüyor
ve onları mahvediyordu.O ölümdü,o baştan çıkarandı,o şehvetti.O yok edendi.Bu
düşüncelerle ilerlerken bir süre sonra ilerlemeyi kesti ve durup etrafına
bakındı.Bir sürü kişi etrafta karşısındakilere yeteneklerini gösteriyor ve
bağrışıp duruyorlardı. Fazla kalabalık ve gürültülüydü burası.Rahatlayabilmesi
için yalnız olmaya ihtiyacı vardı.En sonunda okulun bahçesine gitmeye karar
verdi.Orada rahatça şarkısını söyleyip rahatlayabilirdi.Bu kararına uyarak
yavaşça , yerde süzülürmüşçesine
ilerledi.Şimdi okulun bahçesine varmıştı.Etrafta çıt çıkmıyordu.Buraya kimse
gelmezdi zaten.Sarmaşıkların sardığı bahçe kapısına geldiğinde tekrar duraksadı.Ardından
elini yemyeşil ve bütün bahçe duvarını sarmalamış olan sarmaşıklara uzattı.Ve
işte başlıyordu.Şarkısını mırıldanıyordu.Bu ses neyle karşılaştırılabilirdi
ki?Sanki bir yandan birisi bir yan flüt çalıyordu.Çeşitli müzik aletleriyse
arkadan ona eşlik ediyordu.Ama bununla sınırlı değildi.Bu sesi herkes
çıkarabilirdi.Sanki bu çalgılara bir melek eşlik ediyordu.Tatlı sesiyle onları
büyülüyordu.Ne büyük ironi değil mi?Kendiside böyleydi zaten.Fakat o sıradan
bir melek değildi.O bir ölüm meleğiydi.Simsiyah kanatları,sapsarı ama solgun
saçları, bembeyaz ve harika yüzü,her şeyiyle o tam bir melekti.Ve melek
şarkısına devam ediyordu.Elini uzattığı sarmaşıklar çürümeye , solmaya
başlamıştı.O ufacık güçleri buna direnemezdi.Onlar sadece birer bitkiydi.Artık
onlar Melody’nin emrine uyacaklardı.Ama verilecek sadece iki emir vardı bu güçsüz
bitki için.Yaşa yada öl.Yeşer yada sol.Birbirinden farkları yoktu bu
emirlerin.Oyun oynuyordu Melody bu bitkiyle.Bitki , bir her zamankinden gür
oluyordu,bir soluyordu.Ama Melody en sonunda bundan sıkılıp bitkiye yaşaması
için izin verdi.Nede olsa bir gün solacaktı.Uğraşa gerek yoktu.Umursamaz bir
havayla bahçede dolaşmaya ve şarkısını söylemeye devam etti.Onun geçtiği
yerlerdeki bitkiler soluyor ama o gider gitmez eskisinden de gür ve güzel bir
şekilde etrafa saçılıyorlardı.Ama artık bitkileri soldurup ,yeşertmekte
geçirmiyordu sıkıntısını.Ona biraz gerçek ölüm lazımdı.Bir canı kendisi
almalıydı.Ama bu sefer tek bir emir olacaktı; “Öl!”.İşte zevk aldığı şey buydu.Şarkısını
kesmeyerek bahçede son bir tur attı ve bahçe kapısına yöneldi.Kapıda şarkısını
kesti ve son defa sarmaşıklara dokundu.Ardından buradaki tek yetişkin olan Ms.
Megan’ı aramaya koyuldu.Onu en sonunda bulduğunda karşısına geçti ve isteğini
anlattı.Zaten buradan ancak bu şekilde çıkmasına izin veriliyordu.Can
alacağının garantisini vererek.Megan ile birlikte kapıya doğru yürüdü ve dışarı
çıktı.Bir kaç adım attığında arkasından ağır ağır kapanan kapının sesini ve
sürgülenen kilidi duydu.İşte o andan itibaren bileğindeki hayali zinciri tekrar
hissetti.Buradan kaçış yoktu.Bunu anlayalı çok olmuştu.Kanatlanarak ilerlemeye
başladı.En sonunda can almak için ideal yerin hastane olduğuna karar
verdi.Korku dolu ve acı çeken insanlar…Ne büyük bir ziyafet değil mi?Yavaşça
süzülerek yere kondu Melody.Sefil insanlar…Aklından bu düşünceler geçiyordu
Melody’nin “Beni asla göremezler.Değersiz şeyler, hepsi katledilmeli.Tamamını
katledemesem de en azından bir kaçından kurtulabilirim…”.Hastane’nin kapısından
içeri girdi.O içeri girer girmez etrafı bir korku bürüdü.Bunu onların
suratlarından okuyabiliyordu.En sonunda işine dönmeye karar verip koridora
ilerledi.Hasta odalarının camlarından bakıp kurbanını seçmeye başladı
Melody.Şöyle düşünüyordu ; “Yaşlı,yaşlı,yaşlı,işte!”.Bir odanın yanında
durdu.18 yaşlarında bir erkekti tahminice.Başında bir sürü insan bekliyordu.İçeri
girdi ve yatağa doğru ilerledi.Yatağa bir kol mesafesinde durdu ve elini
yavaşça çocuğun yüzüne uzatarak şarkısına mırıldanmaya başladı.Monitördeki kalp
atışı sesi gittikçe yavaşlıyordu.Yavaş ,acılı ve korku dolu bir ölüm.Melody’nin
kriterlerine uygun bir ölüm , kriterlerine uygun bir kurban…Ve hafif bir
dokunuş.Şarkının ve odadaki tüm seslerin sustuğu an.Ardından acı feryatlar…Bu
sesi ebediyen dinleyebilirdi Melody.Ama bu sese yenilerini katmak varken neden
bununla yetinsin ki?Melody yüzünde bir gülümsemeyle odadan dışarı çıktı.Şimdi
yeni bir kurbana doğru ilerliyordu…
Paz Eyl. 05, 2010 10:59 am
