T.Daniel Galdhrim

Soluk soluğa koşuyordu Tyler. Ayakkabılarının çıkardığı toz bütün holü kaplamıştı neredeyse. Arada bir arkasına bakarak olayın ritmini kontrol ediyordu. Sanki bir şeylerden kaçıyor gibiydi. Çok yorgun düşmüş olacak ki yere yığılıp kaldı ama gözlerini holün uzun ve karanlık yolundan ayırmıyordu.Bir karartı belirmişti büyük, kocaman bir karartı. O kadar büyük ki holün duvarlarına sürtüyordu zoraki geçiyordu. Tyler’ın nefes alıp verişi gittikçe hızlanmıştı, kalp atışları yükselmişti. Belli ki bu gelen şey onu çok korkutuyordu. Tyler’a doğru yaklaştıkça daha da büyüyor bu da Tyler’ı daha çok ürkütüyordu. Gelen yaratık her neyse adımları karanlık koridorun içinde yankılanıyordu. Sanki Tyler’ın korkusuyla besleniyormuş gibiydi. Tyler içinden lanetler yağdırsa da yaratığın durmayacağını içten içe biliyordu. Bu gelen şey bir hamamböceğiydi. -Tyler kalıbına oranla çok çok daha ufak şeylerden korkuyordu herhalde.- Kendi kendine “Kalk ayağa ucube kalk!” diyordu ama nafile donup kalmıştı ve asasını da o korkuyla nereye düşürdüğünü görememişti. Böcürtün gözlerinden bir şeyin yansımasını, parıltısın gördü. Asasıydı bu. Çocuklar gibi sevinmişti içten içe ama onu alması kolay olmayacaktı .Yaratığın boş bir anını bekleyip asasına doğru hamle yaptı. Şans eseri asası birden avuçlarını doldurmuştu. Ona saldırmak üzere sandığı yaratığa bakıp tüm gücüyle bağırmıştı. “Ridiculus !” Birden dev hamam böceği küçüldü ve kırmızı bir balona dönüştü. Tyler asasının tam anlamıyla sivri olmayan ucunu balonu patlatmak için kullandı. Balon patlamıştı. Haliyle hamam böceği kalmamıştı ortalıkta. Karanlık koridorun sonunda bahçeye açılan bir kapıdan geçti. Etraf yemyeşildi. Tyler çiçeklerle ilgilenmese bile adını bildiği birkaç çiçek vardı. Bilmedikleri tabiî ki daha fazlaydı. Hayatında bu kadar çiçeği bir arada görmemişti. Daha sonra etrafa bir göz gezdirdi ve bir başka kapı daha gördü. O tarafa doğru yürüdü ve birden kendini bambaşka bir alanda buldu. Güneş batmıştı ve ay gökyüzüyle anlaşılamaz bir uyum sağlıyordu. Tablonun tek eksiği yıldızlardı. Bulutlar onları kapatmış olmalıydı. Ürkütücü ama, çok güzel diye düşünmeden edemedi Tyler. Daha sonra karşısında bir siluet gördü. Karanlıktı. Ama insan olduğu belliydi. Ona yaklaştıkça siluet ondan uzaklaşıyordu sanki. Birden siluet durdu ve Tyler ona doğru koştu. Tam sağ omzuna elini koycaktı ki her yer birden karardı. Şimdi elini koyduğu yerde çalar saatinin üstündeki zilden başka hiçbir şey yoktu. Tyler evindeydi. Yatağında uyuyordu. Televizyon açıktı ve Yıldız Tozu filmi oynuyordu. Yataktan kalkıp yeni bir güne atılmadan önce dudaklarından dökülen son cümle “Lanet olsun. Daha önce hiç bu kadar gerçekçi bir rüya görmemiştim”
olmuştu.