Kasten, Kazara

Her zaman gittiğim Madam Puddifoot'un kapısından içeri girdim. İçerisi her zamanki kadar kalabalık değildi. Sadece iki üç kişi vardı. Karşı masalardan birinde oturan şeker bir çocuk fark ettim. Çocuğu süzdüm, bir yerlerden gözüm ısırıyordu. Kendimden tiksindim. Bu o zavallı Agaricwand'ın arkadaşlarından biriydi. Tam sümsükler üçlüsü... En azından Bracken ile çıkabilecek kadar zavallı olan tam sümsük...

Madam'ın meşhur kurabiyelerinden almak istiyordum. Tezgaha yaklaştım ve belki fikrimi değiştiririm diye rafları göz ucuyla süzdüm. En son kurabiyelerde karar kıldığımı kasiyere bildirdim. Etrafa bakınmaya devam ettim. Kalabalık olmaması garipti. Kasiyere yan yan bakmaya başladım. İki saattir bakliyordum ve bugün sanki inadıma her şey yavaştı. Dükkan sahibesi gülerek:

-Sanırım epey acıktın merak etme birazdan gelir,dedi.

Haklıydı iki dakika sonra o sıcacık kurabiyeler elimdeydi. Çom sıcaktı ama
aldırış etmedim, sonuç olarak bu kurabiyelere değerdi.Gözüme uzaklarda bir masa kestirdim ve yürümeye başladım.

En son çocuğun yani Frodo'nun ayakları masasının önündeydi ve bacağım inanılmaz derecede acımıştı bu da demek oluyordu ki beni kasten düşürmüştü:

-Gerizekalı, diye bağırdım.

Geldi elimden tutup beni kaldırdı. Sandalyelerden birine oturtup:

-Gerizekalı pek hoş değildi, hem yanlışlıkla oldu,dedi.

Histerik bir kahkaha ile:

-Senden nefret ediyorum, dedim.

-Sonuç olarak ben etmiyorum. Sadece bazı hareketlerin hiç hoşuma gitmiyor,dedi.

Elimi dudağıma götürdüm ve elime sıcak kırmızı bir sıvı geldi. Çığlık attım:

-Kahretsin kanıyor!!

Frodo bir peçeteyle dudağımı sildi. Peçeteyi hışımla aldım ve:

-Yardımına ihtiyacım yok,dedim.

Somurttu. Pişman görünüyordu, tabii o kadar laf işitmişti ama şimdi daha da pişman olacaktı...

Güzel gittikçe kızarıyordu. Kekelemeye de başlamıştı. Biraz daha üstüne gitmeye karar verdim.

-Evet, yardıma ihtiyacım yok. Özellikle de senin yardımına...

Üzüldüğünü görmek hoşuma gitmişti. Her şey onun suçuydu ama dudağımda bir sızı duydum. Cidden peçeteye ihtiyacım vardı. O hala bana bakıyordu. Ben de ondan gözlerimi kaçırıyordum. Cadaloz kızı oynuyordum. Saf çocuk, %100 telaşlanmıştı. Aslında işin içindeki numaranın farkında bile değildi. Onun gibi saf ve kolay lokmalar, her zaman bulunmuyordu. Hazır bulmuşken de kaçırmak olmazdı... Saçlarımı savurdum ve üstün oyunculuk yeteneğim ile sesimi hafiften titreterek:

-Kahretsin, bileğim yanıyor, dedim.

Frodo içinden ne yaptım ben dedi ve hemen söylendi:İyimisin?
Ardından telaşlı bir şekilde hemen bir bezi ıslattı ve bu konuda hiç bilgisi olmadığı için yanındaki yaşlı kadından yardım alarak hemen Catherine'nin bileğini sardılar.Frodo sessizce şöyle dedi:Eyer burada durmak istemiyorsan seni sınıfına götürebilirim.Ne dersin?Frodo şu anlarda Catherine için içinden biraz huysuz bir kız gibi dedi.

Çocuk numaramı amma da yutmuştu. Tamam, canım yanmıştı ama çığlık çığlığa bağıracak kadar da değil. Herhalde uyuzluk yapmaya çalıştığımı anlamıyordu. Salak şey... Numaradan sıkıldım ve:

-Tamam, artık geçti,canım yanmıyor ama sınıfa gitmek isterim...

Of çok sıkıcıydı. Çocuk ciddiye almıştı. Ama fazlasıyla, yavru bir köpek gibi bakacak kadar... Kalktım bileğim yanıyordu ama aşırı değil. Frodo beni izledi ve o da ayağa kalktı. Sinsice güldüm. Bu çocuk vicdan azabından kesin yardım eder diye düşünüyordum. Ama umarım yardım etmez diyordum. Beklediğim gibi koluma girdi ve:

- Tamam, madem benim hatam o zaman bırak da yardım edeyim,dedi...

Daha fazla huysuzluk yapmadan, ama uyuzca:

-Peki ama bizi kimse görmesin. Sonra rezil olurum bizimkilere...

Çocuğu bu kadar aşağılamama rağmen o "iyi" kalbi beni bırakmaya razı olmadı ve yürümeme yardım etti. Güneş gözlüğümü taktım fakat sakat bir bacak ve yaşlı ninelere yardım eder gibi bana yardım eden bir çocukla pek havalı olmadığıma karar verdim... Dudaklarımı ısırdım. Kendimi engelli gibi hissediyordum ama topallayarak yürümek de istemiyordum...

Frodo Catherine'yi sınıfa götürür.

RP SONU