Kompartıman I. #

Hogwarts'a gitmemek içim mızmızlanıyordum küçük bir çocuk gibi.Annemse sinir bozucu tavırlarıyla bana birşeyler söyleyip duruyordu.Buradan ayrılmak istemiyordum.Lüks evimden ve her hafta düzenle gittiğim manikürcümden.Bir kere daha anneme kabul ettirmeye çalıştım. ''Anne!Oraya gitmek istemiyorum!Ya başıma birşey gelirse!'' dedim yaranmaya çalışarak.Gerçi başıma birşey gelmesini önemsediğini zanletmiyordum ama denemeye değerdi. ''Asla olmaz!Oraya git ve beni gururlandır.'' dedi biraz anne tavrını takınarak.Oysaki beni gönderdikten sonra derin bir oh çekip Muggle kuaförüne rahatlıkla gideceğini biliyordum.Beni bineceğim trene sürükledi. ''Baban ve ben seni arayacağız!'' diye seslendi arkamdan.Harika.Trene bindim ve boş bir kopartman buldum.Neyseki içerisi o kadar da kötü değildi.Yıpranmış deri koltukları ve bozulmuş havalandırmayı saymazsak.Bir iç geçirerek eski koltuğa yayıldım ve trenin hareket ettiğini hissettim.Ah harika.İşte başlıyordu.

Rp out:İsteyen katılabilir.

Kompartımana girdiğimde bir tek kız oturuyordu.Başka kimse yoktu. Ben de boş olmasından yaralanmak istedim ve oturdum kız yokmuş gibi davranıyordum. Ama bir süre sonra sessizliği bozmaya karar verdim.
-Eee adın ne??
Aslında pek konuşkan değilimdir ama kıza kanım ısınmıştı nedense...Kız bayık bir sesle:
-Joanne, dedi.
-Kaçıncı sınıftasın??
-Bir sen???
-Bir...
Sessiz kalmaya karar verdim kızın konuşmaya niyeti yok gibiydi.Güneş turuncumsu ve mavimsi muhteşem güzelliğine kavuşurken sadece dışarıyı izledim...

Sessizliği bozması iyiydi çünkü sıkılmıştım.Kıza kanım epeyce ısındı bence arkadaş olabilirdik ama o bilirdi...Umarım Slytherin'lidir diye umdum.O da aklımı okur gibi:
-Slytherin'deyim.Sen hangi binadasın?
-Ben de Slytherin'liyim, dedim bu benim için o kadar düşman edindikten sonra iyi bir haberdi...
Adın ne sorusunu yanıtladım:
-Catherine...

Tren yolculuğu bitmek üzereydi.Okuduğum dergiyi koltuğa bıraktım ve ona baktım.Yüzünde oraya gitmek istemiyorum ifadesi vardı.Aslında ben de aynı durumdaydım yeni ve sıkıcı bir yerdi benim için...Oldukça sıkıcı...Tekrar dışarıyı seyretmeye başladım. Gökyüzü kızıla dönmeye başlamıştı ve yavaş yavaş bir sis bulutunun içine giriyorduk.Kasvetli ortamlar hoşuma giderdi.Bana annemle babamın öldüğü savaştaki çaresizliğimi çağrıştırıyordu.Onların yüzündeki son ifadeyi görmek, içimi acıtsa da hoştu.Çünkü onları hiç sevmemiştim.Tek sevdiğim amcamdı...Zaten tek o kalmıştı...

O sırada kapıdan içeri bir kız hışımla girdi.Hiçbirşey söylemeden kapıyı kapattı ve koltuğa yayıldı kendi evindeymişcesine.Ona aldıramıştım aslında ama dkkatle baktım. " Evet , problem mi var ? " dedi ipeksi ama bir o kadar da soğuk bir sesle.Sinirimi bozmuştu bu iyilik meleği tonu ama takmadım.Bencil biri olduğu her halinden anlaşılıyordu.Kendiminde öyle olduğunu kabul ettim.Soğuk bir ifadeyle ''Evet var ama buna aldıracağını sanmıyorum.Benim gibi.'' dedim sahte gülümsememi takınarak.Sessiz ve huzurlu bir yolculuk olmasını istiyordum gerçi.Ama sinirlerimi boşaltmam lazımdı değil mi?

Joanne yanıtını söyledikten sonra yüzündeki şaşkınlık ifadesiyle kaşlarını çattı.Kızın kendini beğenmişliği karşısında en az benim kadar şaşırmıştı.
-Aslında bir problem var,dedim.
-Neymiş o, dedi kız.Belli ki daha önce kimse ona cevap verememişti.
-İğneleyici surat ifaden, dedim.Varlığımı umursamamış olacak ki:
-Aaaa evet.Bunun bir problem olduğunu düşünmüyorum,dedi.
Buna nasıl davranılacağını öğretmesi gerekiyordu.O kişi de bendim...Onu görmezden gelerek dışarıyı seyrettim.

Sıkılmıştım, kendini muazzam bir yaratık sanan bu kızın karşısında kendimi ezik hissetmeyecektim.Dudaklarımı büzdüm ve kızı iyiden iyiye inceledim.Evet benden bir kaç yaş küçük görünüyordu.Ama havasının sebebi sınıfı olmalıydı.Herhalde 4.sınıf falan vardı.Benim için pek de sorun değildi açıkçası...Bu okuldan nefret etmiştim ve içindeki insanlar umurumda değildi.Ama bu iki kızda da potansiyel vardı.En azından takılmak için yeterince havalıydılar.Dergilerimi çantama kaldırdım ve ayağa kalktım.Aşağılayıcı gözlerimle yeni geleni iyiden iyiye süzdüm.Sanırım daha fazla dayanamamış olacak ki:
-Ne var,neden bakıyorsun,dedi.
Cevap vermedim, bu sefer umursamazı ben oynamıştım.Bunu kendine yedirememiş olacak ki:
-Kendini kim zannediyorsun bilmiyorum ama burada kuralları sen koyamazsın.
Yine yanıtlamadım, iyice gıcık olmuştu.Küstahça sırıttım.Birini sinir etmek bana iyi gelmişti.Joanne de hoşuna gitmiş olacak ki gülmeye başlamıştı.Skor 1-0,bu yarıda kazanan da bendim.